A Alegria werd op IFFR neergezet als vernieuwende Latijns-Amerikaanse cinema, een tegenhanger van het extreme naturalisme waar bijna elke jonge regisseur uit het continent tegenwoordig mee aan komt zetten. De doorgewinterde IFFR-bezoeker kent het wel: man uit dorpje komt na anderhalf uur lopen bezweet aan in de grote stad, film afgelopen. Nee, A Alegria is bewust anders en geeft een magische draai aan de harde werkelijkheid.

Een groepje jongeren in Rio komt om onduidelijke redenen in aanraking met geweld. Een jongen in carnavalstenue wordt in zijn voet geschoten, de groep raakt verwikkeld in een uit de hand gelopen protestmars en slaat op de vlucht. Er verschijnen geesten, er ontstaan liefdesrelaties, er wordt gefeest en gehuild, maar waarom precies blijft in het midden. Regisseurskoppel Felipe Bragança en Marina Meliande geven de kijker geen houvast en willen de jeugdige verwondering van de hoofdfiguren rechtstreeks op het netvlies projecteren.

A Alegria is geen goede film; het verloop is houterig en het acteerwerk is onbeholpen. Uiteindelijk is het de makers niet gelukt om de magie over te brengen. Dat zij toch het voordeel van de twijfel krijgen van IFFR en het Hubert Bals Fonds is begrijpelijk; Bragança en Meliande hebben visie en dadendrang en verdienen een kans om met een groter budget dan de 2500 dollar van A Alegria te werken. Nu doen ze nog iets teveel hun best om nergens bij te horen, waardoor de film je door de vingers glipt.