In de tussenstand van de publieksprijsverkiezing van het IFFR staat vooralsnog het Franse Loin des hommes - met een Franssprekende Viggo Mortensen erin - op de tweede plaats. En werkelijk, dat is te veel eer. In de film zijn de nodige centen gestoken en er werkt genoeg talent aan mee - het verhaal is van Albert Camus en de muziek is van onder andere Nick Cave, om maar wat te noemen - maar dat levert toch echt niet meer op dan een gelikt verhaal over twee mannen uit verschillende kampen - Algerijn en Fransoos - die elkaar tijdens een tocht vol ontberingen leren waarderen. Het is een verhaal dat al in allerlei variaties verteld is, en in Loin des hommes ontbreekt dat extra vleugje sterrenstof dat je nodig hebt om de de film boven zijn voorgangers uit te tillen. Het is best wel spannend hier en daar, maar de scenarioschrijver past zijn trucjes net iets te braaf toe, waardoor het ook allemaal wat voorspelbaar wordt ('en dan krijgen we nu de rebellen, en daarna de soldaten'). En waar het met die twee mannen heengaat, heb je halverwege ook wel in de gaten. Daarnaast kun je je afvragen of de regisseur niet beter af was geweest met een andere, onbekendere hoofdrolspeler dan Mortensen. De rol die hij moet spelen is er een van het Aragorn-type - de stoere, zwijgzame eenling - waardoor je de helft van de tijd het idee hebt dat hij staat te kijken of er geen orks aan de horizon verschijnen. No offense meant.
Dat klinkt misschien allemaal wat negatiever dan nodig is, want in feite is het geen onaardige film, met erg mooie ruige landschappen. Maar de nummer twee van het festival ... nou nee.