Deze film probeert de Duitse elite van 1811 te portretteren, een beetje zoals Downton Abbey dat met de Britse adel deed. Er wordt veel thee gedronken, bediend door onderdanig personeel, gemusiceerd en gefilosofeerd. Dolende dichter Heinrich (geïnspireerd op de dichter Heinrich von Kleist) wordt geplaagd door Weltschmerz. Zijn narcistische trekken en romantische geest brengen hem in de waan dat hij alleen geluk kan vinden als een vrouw uit liefde voor hem besluit samen zelfmoord te plegen. Een vrouw zo gek krijgen blijkt natuurlijk verre van eenvoudig. Dat levert soms bizarre conversaties op, altijd onderkoeld gespeeld.

Het tempo ligt erg laag, maar je hoeft je niet te vervelend: geniet van de tot in details perfecte interieurs en kostuums. Zeer geslaagd zijn de discussies over nieuwerwetse dingen die uit Frankrijk overwaaien, zoals belastingen voor iedereen. ‘Zelfs voor de aristocratie? Dat komt me wel erg slecht uit,’ verzucht een oude tante met een grijze suikerspin op haar hoofd. Je krijgt bijna medelijden. Het lijkt erop dat Hausner goed research heeft gepleegd: waar hield de elite zich in 1811 zoal mee bezig? Vrijheid en gelijkheid waren in Frankrijk in opmars en daarmee was een massa vrije boeren in aantocht, niet langer eigendom van de grootgrondbezitter. Ze konden zich niet voorstellen dat die pummels zoveel vrijheid wel aankonden. Deze scenes zijn minstens zo boeiend als het romantische gezwoeg van Heinrich.