Er zijn films waarbij je eigenlijk meteen al aanvoelt dat op een gegeven moment de beuk erin gaat, en dat het verhaal niet is afgelopen voor er dooien zijn gevallen. Catch Me Daddy van de Brit Daniel Wolfe is er zo een: onheilspellend vanaf het begin, en spannend tot het einde. De film maakt onderdeel uit van het Bright Future-programma van het IFFR, met films van veelbelovende regisseurs - en dat is een predikaat dat Wolfe goed past.

Wolfe, die de film schreef met zijn broer Matthew, noemt zijn film een soort western. Het is een verhaal over eerwraak: de Pakistaanse Laila is van huis weggelopen en om haar terug te halen ronselt haar broer een groepje lower-lower-class-scum - zowel Engels als Pakistaans - en zoals bekend worden die meestal niet gehinderd door scrupules of goede manieren. Gevolg: oplopende spanning en niets ontziende rottigheid, die plaatsgrijpen in het troosteloze noorden van Engeland. Het camerawerk is bijpassend: dreigend, duister en grauw - en soms ook juist in volle aangedikte kleuren op de momenten dat Laila nog van niets weet. Kortom, een prachtige film met een goed verteld recht-tussen-je-ogen-plot. Twee opmerkingen: het einde schijnt niet iedereen even goed te bevallen, en door de nauwelijks verstaanbare accenten zijn de dialogen lastig te volgen - je bent blij als er Urdu wordt gesproken en er ondertitels in beeld verschijnen.