Een wereld zonder mannen, hoe zou dat zijn? Vredig en harmonieus? Stomvervelend? Allebei? In de hier en daar hilarische mockumentary No Men Beyond This Point wordt een van de mogelijke scenario's in beeld gebracht. De film speelt zich af in het heden, zo ongeveer, en de mannen zijn in rap tempo aan het uitsterven: de jongste is 37. Ze wonen in reservaten en worden gedoogd zolang ze daar blijven. Hoe dat zo gekomen is? In de jaren vijftig, zo wil de film, werden er steeds meer vrouwen zwanger zonder dat ze door een man bevrucht waren, en die ontwikkeling zette zich snel door. De traditionele voortplanting werkte niet meer - het mannelijk sperma werd afgestoten door de vrouwelijke eicellen - en in plaats daarvan ontstonden er embryo's door parthenogenese. Dat die embryo's theoretisch klonen van de moeder zouden zijn, wordt in de film voor het gemak genegeerd: de vrouwen krijgen dochters die genetisch van hen verschillen - maar ze baren dus in ieder geval geen jongens meer. Dat heeft maatschappelijke onrust tot gevolg - de mannen verzetten zich hevig - maar uiteindelijk kunnen ze niet anders dan zich schikken in de rol van uitstervende minderheid. En de vrouwen vinden dat de mannen niet moeten zeuren: het is de loop van de natuur, en die hou je niet tegen. 'Praise Nature', is hun nieuwe mantra.

Deze synopsis wordt in No Men Beyond This Point (gemaakt door een man) uitgewerkt als een tv-documentaire zoals je ze zo vaak ziet: historische beelden, een voice-over, plus een aantal hedendaagse wetenschappers en politici (zoals de leider van de mannenbeweging) die hun visie op de ontwikkelingen geven. De aanleiding voor de documentaire is overigens een gebeurtenis die de harmonieuze vrouwenwereld in rep en roer heeft gebracht: er is een vrouw verliefd geworden op de 37-jarige jongeling. En hoe dat afloopt ...