Na het begrip ‘martelporno’ kunnen we voortaan nu ook spreken over ‘martelpoëzie’. ‘Martel’ en ‘poëzie’ lijken twee begrippen die onverenigbaar zijn, maar wie het bij vlagen ondraaglijke Martyrs tot de sublieme slotscène toe uitzit, begrijpt waar ik het over heb.

Vanaf de heftige openingsscène, waarin een slachtoffer van ernstige mishandeling vijftien jaar later op bijzonder bloedige wijze wraak neemt op de vermeende daders en hun gezin, gaat de film in de vierde versnelling, om daarna regelmatig een onverwachte wending te nemen en van toon te veranderen. Ja, deze veelbesproken film ís uiterst gewelddadig, naargeestig, eng, onmenselijk en deprimerend, maar óók uiterst spannend, meeslepend, intelligent en in de laatste akte zelfs van een ongekende schoonheid. Meer over deze film vertellen is een doodzonde, u moet hem vooral zelf gaan zien. Laten we volstaan te zeggen dat de makers elementen uit Japanse horror, paranoiathrillers en seriemoordenaarsfilms succesvol tot een hoogstorigineel eindresultaat hebben weten te smeden; Martyrs, een titel die niet licht gekozen is, is een Hostel ver, ver voorbij.