‘Have you never heard of contraception?’ vraagt tiener Casey aan haar ouders. Casey is ‘the abortion that got away’, haar broertje en zusje zijn een generatie jonger. Ze is tegen haar zin mee met mam en pap, die met een ander koppel en het gezamenlijk kroost, vier dreinende koters in totaal, ‘gezellig’ de kerst willen doorbrengen op een afgelegen boerderij. Het zal niet lang duren voor de sneeuw bloedrood kleurt; met deze generatiekloof wordt door het nageslacht al in een heel vroeg stadium en op bepaald niet zachtzinnige wijze afgerekend.

Wie zoals veel van mijn ouderloze vrienden altijd al vond dat kleine kinderen wezens van een andere planeet zijn, zal die mening na het zien van The Children niet herzien. Wanneer een van de vaders na een partijtje sleetjerijden gescalpeerd wordt teruggevonden, komt het moordlustige kleine tuig pas goed op gang. Is een virus de oorzaak van het ongepaste gedrag, zoals de film ook wel suggereert, of zijn de kinderen het gewoon zat om door volwassenen als eh… kinderen te worden behandeld? Wees overigens gerust, de stoute kindertjes krijgen óók billenkoek.

The Children is een uiterst effectieve, knap opgebouwde en spannende horrorfilm, die geen moment verslapt. Het is een van de films die in het kader van het Brithorror-programma draaien, naast o.a. Donkey Punch, Eden Lake en Mum & Dad(zie recensie hieronder). Het zijn horrorfilms die allen in een alledaagse, oer-Britse setting beginnen, om daarna gruwelijk te ontsporen. De gruwel ligt in het leven van alledag direct om de hoek, daar zijn geen bovennatuurlijke monsters voor nodig. Zelf heb ik twee neefjes die naar mijn smaak iets te veel lijken op de hoogblonde autistische krullebol Paulie met wie alle ellende start. Ik kan niet zeggen dat ik naar het volgende familieuitje uitkijk…