Het Imagine filmfestival zit er voor mij weer op. In zes dagen festival zag ik in totaal 12 films, (Exam had ik al bij een persvoorstelling gezien) en een programma Europese korte films. Ook woonde ik het boeiende symposium van filmmuziek componist Simon Boswell bij.

Dit jaar vond het festival plaats in Filmtheater Kriterion. Een goede zet, want niet alleen bevonden de drie zalen zich in één pand, ook bezit Kriterion een leuk café, waar je een schappelijke prijs betaalt voor een kop koffie. Tussen de films door was het dan ook fijn praten met vrienden en mede festivalbezoekers. Ook gaf het café de gelegenheid om de festivalkrant te lezen. Leuk vond ik die Imagine Daily. Het zijn dat soort kleine dingen die een festival extra bijzonder maken. Eigenlijk hoort een serieus filmfestival gewoon een dagkrant te hebben. Punt. En een goede website. Over de site van Imagine heb ik niets te klagen. Overzichtelijk, informatief en een aanvulling op het festivalbezoek zelf.

Overigens werd het naar mijn smaak in de avonduren wel een beetje te druk in de gangen en het café van Kriterion. Misschien is het festival toch wat te groot voor het aantal bezoekers.

Dikkie Dick
Dick Maas liet ook zijn gezicht zien op het festival. Tussen de opnames van de film Sint door nam hij namelijk de Career Achievement Award in ontvangst. Daar was ik overigens niet bij, wel zag ik hem de dag erna uit de taxi stappen om een compilatie van zijn (korte) films in te leiden. Ook daar heb ik geen frame van gezien. Ik vind dat Maas vroeger veel betekend heeft voor de Nederlandse filmwereld met films als De Lift, Amsterdamned en Flodder. Daarna vond ik zijn films niet zo interessant meer, al ben ik wel licht nieuwsgierig naar Sint.

Donderdag 15 april was voor mij de eerste echte dag van het festival. Ik zag drie films die dag: No Smoking, Master Key en The Wild Hunt. Die laatste stak met kop en schouders uit boven de eerste twee films, waarvan Master Key toch wel een van de meest vage scenario's is die ik ooit op het witte doek heb uitgespeeld gezien.

Quantum Leap


Een eerste dag op het festival is altijd even inkomen. De programmering is strak en de pauzes tussen de voorstellingen daardoor kort. Iedere keer als het licht in de zaal uitgaat kom je in een nieuwe verhaalwereld terecht en moet je je verplaatsen in een volledig onbekend personage. Al snel voelde ik me een soort van Sam Beckett - de tijdreiziger uit Quantum Leap, niet de beroemde Ierse schrijver en dichter. Na een dag krijg ik daar altijd een soort van geestelijke jetlag van. Als ik niet geregeld achter het toetsenbord kruip om recensies en impressies te schrijven van de films die ik zie, dan zouden alle indrukken door elkaar gaan lopen. Scènes, personages, situaties zouden dan een grote onnavolgbare metafilm worden.

Vrijdag 16 april was de dag voor European Fantastic Shorts #2, Black Dynamite en de niet minder dan Fantastic Mr. Fox. Black Dynamite was ook een fijne spoof op de blaxploitationfilms uit de jaren zeventig. Kan het dan ook alleen maar eens zijn met de woorden van Tonio van Vugt die de film uitgebreid besprak. Wel grappig dat er een spoof, cq hommage van blaxploitation is gemaakt. Wie films als Shaft en Sweet Sweetback's Baadasssss Song (die titel alleen al) tegenwoordig ziet, heeft toch moeite zijn lach in te houden. Niet dat Shaft niet cool is, maar die jive-talk en übercoole poses die de personages aannemen werken tegenwoordig toch op de lachspieren.

Soundtrack
Simon Boswell is componist van filmmuziek. Hij werkte voor filmmakers als Dario Argento en Clive Barker. Hij voorzag veel horrorfilms van muziek terwijl hij zelden zo'n film kijkt. Boswell gaf een zeer onderhoudende masterclass over zijn carrière, het componeren van filmmuziek en toonde ons zijn eigen geluidsexperimenten. Boswell plaats namelijk filmmuziek onder nieuwsitems. Het effect ervan laat zich raden. Onder beelden van de vliegtuigen die op 11 september 2001 de Twin Towers in vlogen zette hij een zelfgemaakte compositie die niet had misstaan onder beelden van een film als Independence Day. Het nieuws leek daardoor wel een spannende film.

Interessanter vond ik zijn vertraagde videoportretten. Boswell gebruikt bestaande close-ups van beroemdheden als Bowie en Sadam Hoessein en vertraagt de beelden ervan zodanig, dat ook het knipperen van de ogen zeer langzaam gaat. Aan het beeld voegt hij een vreemdsoortige, intense soundtrack toe. Het effect is zeer vervreemdend, maar boeit ieder frame. Het zijn indringende levende portretten van mensen. Je gaat automatisch minutieus naar de gelaatstrekken kijken en ontdekt een oneindig verhaal in de blik van de geportretteerde.

Het experiment lijkt mij een voortgang van de screentest van Andy Warhol. Die richtte een cameralens op iemand en draaide de filmrol vol terwijl deze mensen in de lens keken en tegen de camera zaten te praten. Soms staarden de drie minuten dat de filmspoel duurde naar de toeschouwer. Toen ik mijn observatie na de lezing met Bosswell deelde, gaf hij toe dat hij door Warhols screentests is geïnspireerd.

Verder zag ik maandag nog de film Best Worst Movie. Zie hier mijn recensie. De dinsdag begon met Diagnosis Death, gevolgd door de prachtige en ontroerende animatiefilm Mary and Max. De avond was gereserveerd voor Symbol.



Symbol ondersteboven
Halverwege de eerste vertoning van Symbol van Hitoshi Matsumoto ging het goed mis. Opeens was het beeld ondersteboven en in spiegelbeeld. In eerste instantie dachten we allemaal dat dit misschien zo hoorde. Symbol is namelijk een nogal vreemde film en bij de scène in kwestie schakelden we net over naar China, aan de andere kant van de wereld. Misschien dat Matsumoto de wereld daarom op zijn kop toonde? Toen de ondertiteling echter ook in spiegelbeeld en bovenin het beeld verscheen, bleek dat de operateur de aktes verkeerd aan elkaar had geplakt.

Voor niet ingewijden: film wordt in een reeks kleine spoelen aangeleverd die voor vertoning achter elkaar geplakt moeten worden op een grote spoel. Als een film eenmaal draait, kun je dit soort fouten niet zomaar herstellen. Kortom: einde van de filmvertoning. De festivaldirectie ging hier heel netjes mee om: iedereen kreeg een voucher zodat een andere voorstelling gratis bijgewoond kon worden. Ook werden er consumptiebonnen uitgedeeld.

Toch was het heel frustrerend, want Symbol is een film die de kijker een enigma voorschotelt: Een man in een fel gekleurde pyjama ontwaakt in een lege witte kamer waarvan de muren zijn gedecoreerd met de piemeltjes van engelenbeeldjes. Wanneer hij op zo'n piemeltje drukt floept uit een luik in de muur een willekeurig voorwerp te voorschijn: een roze tandenborstel, een steekwagentje, een vaas, sushi... Op de een of andere manier houden de gebeurtenissen in de witte kamer verband met de voorbereidingen, ver weg in Mexico, van de oude gemaskerde worstelaar 'Escargotman' op zijn wedstrijd. Maar hóe, dat blijft een verrassing tot het goddelijke einde. Het einde dat ik dus niet gezien heb.

Symbol vormt een puzzel waarvan ik de oplossing nu niet weet. Aan de ene kant frustrerend, aan de andere kant een mogelijkheid om zelf een passend einde te bedenken. Inmiddels heb ik al van mensen de afloop van Symbol vernomen. Dat bevredigt het ongenoegen enigszins, maar niet zoveel als het zien van de film zelf.



Woensdag zag ik het matige doch onderhoudende The Crazies en de saaie film Time Out. De dag werd gered door Leslie, My name is Evil. Aanrader!

Donderdag sloot ik het festival af met Dark and Stormy Night die best leuk was geweest als de film maar een halfuurtje had geduurd en de tromafilm Vampiere Girl versus Frankenstein Girl. Deze was net zo vermakelijk en fout als de titel doet vermoeden. Geen slechte afsluiter van Imagine 2010.

Silver screen award
Na een vertoning mogen de bezoekers hun mening over de betreffende film doen blijken door met een formuliertje aan te geven of ze de film: hopeloos, slecht, zozo, goed of zeer goed vonden. Op basis daarvan wordt iedere dag een tussenstand voor de Silver Screen Award gepubliceerd. Maar hoe zit het precies als een film weinig bezoekers heeft getrokken maar die drie mensen in de zaal deze film allemaal zeer goed vonden? Komt die film dan bovenaan te staan? Of werkt het systeem op een relatieve basis, waarbij het aantal bezoekers en vertoningen in de berekening worden meegenomen? Ik vroeg het Phil van Tongeren op een dag toen hij uit het festivalkantoor stapte. 'Daar is onderling nogal wat discussie over,' zei Phil. 'Maar het klopt wel hoor,' verzekerde hij ons. Nou ja, veel maakt het niet uit. Dat wil zeggen, dat de top drie wel overeenkomt met die van mij.

1. Mary and Max 8.93
2. Fantastic Mr. Fox 8.80
3. Best Worst Movie 8.77

Hoewel, ik zou Fantastic Mr. Fox op 1 hebben gezet en Mary and Max op nummer twee. Met Best Worst Movie op nummer drie ben ik het geheel eens. Mr. Fox had overigens minder vertoningen dan Mary and Max. Heeft dat er misschien toch mee te maken, Phil?

Voor meer strips van Hallie Lama zie zijn site Walhallie.

Er zijn slechtere films denkbaar om het Imagine mee af te sluiten dan de laatste drie voorstellingen van vanavond. Met name deze ‘Japanse Troma’ vormt de perfecte opmaat voor het laatste biertje in Kriterion. Wie zijn horror zo over-the-top mogelijk wil en voor wie de thrills niet cheap genoeg kunnen zijn, is deze volslagen krankjoreme splatter van de makers van Tokyo Gore Police verplichte kost; niet voor niets werd de NoT hiermee afgesloten (de film zou voor de zo broodnodige humor overigens beter geprogrammeerd zijn geweest tússen alle bloedserieuze zombiefilms in plaats van erna).

Het populairste meisje van de klas, dat gewend is altijd haar zin te krijgen, valt voor de mooiste jongen van de klas, maar die wordt op Valentijnsdag ingepalmd door het stille meisje, dat ondanks haar verpletterende cuteness niet opvalt; ze blijkt een vampier die zichzelf op gewenste tijden onzichtbaar kan maken. Nadat de strijd om de jongen tussen Popular Girl en Vampire Girl in het voordeel van de laatste is beslecht, naait Popular Girls papa, die in zijn vrije tijd in de schoolkelder wat met lichaamsdelen knutselt, enkele verse nieuwe onderdelen aan het lichaam van dochterlief en voilà: Frankenstein Girl is geboren. De strijd om de Mooie Jongen kan beginnen. En dan is het erg handig als je als Frankensteinmeisje jezelf in een helicopter kan ombouwen, of je als Vampiermeisje vlijmscherpe vleeszwaarden uit je polsen kan toveren. En wie denkt dat het toppunt van Japanse gekkigheid daarmee in deze film wel zo’n beetje bereikt is, heeft buiten de ‘competitie polsdoorsnijden voor schoolmeisjes’ gerekend. Ziek? Inderdaad. Precies zoals we het in een Japanse Troma hebben willen.

Een zombie-epidemie die ontstaat via het doorgeven van besmette woorden, dié hadden we nog niet in onze verzameling. De premisse van Pontypool is zó bizar en origineel, dat je regisseur McDonald een paar losse eindjes en een wel heel raadselachtige scène, na de aftiteling, met gemak vergeeft. De aan lager wal geraakte dj Grant Mazzy maakt een doorstart in een klein radiostation in het Canadese plaatsje Pontypool. En al meteen tijdens zijn allereerste uitzending breekt de pleuris uit: berichten komen binnen van angry mobs die de praktijk van de huisarts belegeren, evenals ooggetuigenverslagen over naasten die elkaar op afschuwelijke wijze vermoorden. Onderwijl rukt de waanzinnige menigte op naar het radiostation. Het is aan Mazzie en zijn producer om de epidemie te stoppen via het middel dat hij het beste kent: de taal.

De film, die zich compleet in het radiostation afspeelt (van wat er buiten plaatsvindt, horen we alleen de uiterst suggestieve verslagen) wordt vrijwel in zijn geheel gedragen door een geweldige Stephen McHattie als Mazzy. Het is lang geleden dat we zo’n prachtige doorgroefde kop met zoveel expressie en zo’n fantastische stem zagen - waarom zien en horen we niet meer van die man? Het intelligente scenario daagt uit om na te denken over wat taal nu precies is en welke rol ze speelt in ons leven, en roept enkele interessante vragen op: zijn media de oorzaak van bepaalde catastrofes, of zijn ze juist in staat die op te lossen? Maar voor u denkt dat deze film te cerebraal is: hij is óók bloedspannend, en goed getimede horroreffecten worden niet geschuwd. Maar nogmaals: wát betekent die scène na de aftiteling? Ik ben benieuwd naar úw theorie.

Voor meer strips van Hallie Lama zie zijn site Walhallie.

Amer is mijn eerste Giallo-ervaring. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van het genre gehoord. Dario Argento ken ik van de The Three Mothers trilogie, wat niet zoveel weg heeft van wat ik bij Amer heb gezien. De visuele stijl komt me niet helemaal onbekend voor, maar het zijn beelden die ik ken uit de fotografie en experimentele kunstzinnige films uit de jaren 60. Denk bijvoorbeeld aan het werk van de Nederlandse fotograaf Sanne Sannes.

Amer is een drieluik over een meisje dat opgroeit in een oude villa waar het niet pluis is. De film laat drie belangrijke momenten in haar leven zien: de avond dat haar opa sterft, de dag dat haar seksualiteit ontluikt en de dag dat ze als volwassen vrouw terugkeert naar de dan leegstaande villa. In dit laatste deel komen de angsten en gruwelijkheden van de sterfdag van haar opa samen met haar eigen seksualiteitsbeleving. Ik heb horen zeggen dat Amer vrouwonvriendelijk zou zijn omdat geweld en seksueel genot met elkaar samensmelten. Ik ben haar daar niet mee eens, de film is als een droom als een fantasie en predikt absoluut geen geweld tegen vrouwen. Bovendien staat het seksueel genot van de vrouw centraal in Amer. Dat is een zeldzaamheid in de erotische film en iets wat veel vrouwen graag vaker zien.

Mijn maagdelijke blik mist de verwijzingen naar het oorspronkelijke genre, maar zorgt wel dat ik keer op keer verrast word. Doordat Amer al je zintuigen aanspreekt wordt je hypersensitief waardoor je de film niet zozeer ziet dan wel ervaart. De gewoonste geluiden worden bijzonder, leer en kant komen tot leven en de meest gruwelijke scènes zijn ook het meest erotisch. Amer is een spel met spanningen en prikkelingen op verschillende niveaus wat constant verbluft. Een puur op esthetiek gebouwde film van ongewone schoonheid. Een film die je op groot scherm moet zien.

Het Frans-Belgische duo Cattet en Forzani nemen het Giallo genre niet voor het eerst bij de hand. Hiervoor maakten zij al tal van korte films met dezelfde thema’s en beeldtaal. Heb je Amer gemist? Op youtube zijn een aantal van hun korte films te vinden, zoals Chambre Jaune.

In de eerste tien minuten van de film wordt er zonder omhaal een situatie gecreëerd waarin van alles kan gebeuren. In klare taal krijgt Andre te horen dat hij ongeneeslijk ziek is en nog maar 3 maanden te leven heeft. Zijn enige hoop is een obscuur medisch experiment in een afgelegen aftandse kliniek. Een groep van zo’n tien patiënten laat zich daar opsluiten voor een weekend om een onbekende drugs te testen. Een ijzige zuster instrueert hen als een stewardess wat de huisregels zijn: Geen telefoons, niet naar buiten en als je vreemde dingen ziet ligt dat aan de medicatie. Ook legt ze nogmaals fijnzinnig uit dat de mogelijke bijwerkingen van het experiment, zoals de dood, voor eigen risico zijn. Een basis waarop je fantasie op hol slaat. Martelpraktijken? Fringe Science? Orgaansmokkel?

Niks van het al. Het verhaal in Diagnosis Death is flinterdun en zou misschien nog net goed zijn voor een aflevering van Ghost Whisperer. Nogal een teleurstelling dus. De grappige en goed neergezette karakters in de film maken het enigszins goed, vandaar toch een kleine drie sterren. Zuster Bates is zo strak als een gespannen elastiekje, Dr Cruise is geheel in haar ban, ontzettend wazig en tactloos en Andre en Julliet, een medepatiënt, vormen een goed duo. Drie rollen worden dan ook gespeeld door de crew van Flight of the Conchords. Wat ik niet ken, maar wat ontzettend leuk schijnt te zijn. De onderkoelde Zuster Bates blijft mijn favoriet, vooral als ze het dopje van een injectienaald haalt...

'I love you, but I love Jesus more,' geeft Dorothy (Kristin Adams) als verklaring waarom ze niet met Perry naar bed wil voor het huwelijk. Ze is daarmee het tegenovergestelde van de wilde Leslie. Leslie is een van de Meiden van Charles Manson. Zij heeft er geen moeite mee haar liefde en lichaam te delen met anderen.

Perry (Gregory - Everwood - Smith) komt in aanraking met Leslie wanneer hij zitting neemt in de jury die moet bepalen of zij, Manson en twee andere vrouwen de doodstraf verdienen. Leslie (Kristen Hager) was betrokken bij de slachting van een gezin. Tijdens de rechtzaak heeft de christelijke Perry moeite met het kiezen tussen zijn lustgevoelens voor Leslie en de wens van zijn vader en verloofde, die vinden dat Manson & Co. de stoel verdienen.

Opoffering
Zware kost? Allerminst. Regisseur Reginald Harkema uit zijn kritiek op Amerika ondubbelzinnig, maar doet dit met een de verzachtende knipoog van de satire. Zowel de familie Manson als het christelijke kamp worden dik aangezet vertolkt. Pa is bereid om zijn zoon te laten sterven in Vietnam, want God heeft immers ook zijn enige zoon moeten opofferen ten goede van de mensheid. Dorothy spant wat domme opmerkingen betreft de kroon: 'If they can kill a Hollywood actress, they can kill anyone!'

Behalve humor, benadrukt de regisseur op zelfbewuste wijze de kunstmatigheid van de cinema om zijn boodschap te verzachten. Harkema versnijdt bijvoorbeeld archiefbeelden met zijn eigen opnames. In de scène waarin Perry Dorothy op straat ontmoet, kijken ze vol vreugde toe hoe een stel studenten wordt gearresteerd. Deze arrestatie bestaat uit zwart-wit archiefbeeld dat overduidelijk contrasteert met de felgekleurde scènes uit de rest van de film. Ook worden er in een droomsequentie psychedelische effecten toegepast die werden gebruikt in de jaren zestig.

John Waters
En zo gebruikt Harkema wel meer filmtechnieken die de film van een speels karakter voorzien. Sterker nog: een van de juryleden lijkt verdacht veel op filmmaker John Waters. Een verwijzing naar het feit dat Waters zich in latere jaren heeft ingezet om Leslie vrij te krijgen. Ze had in zijn ogen immers al genoeg geleden. En als de echte Leslie ook maar half zo ontwapenend is als actrice Kristen Hager, who can blame him?

De luchtige benadering doet niets af aan de strekking van de film. In wezen handelen zowel de Meiden van Manson als de leden van het Christelijke gezin op basis van een onzinnig vertrouwen in één man (respectievelijk Charles Manson en Jezus) en claimen ze beiden de waarheid in pacht te hebben. Met dit verschil dat de vader van Perry, die voor de Vietnamoorlog en de doodstraf is, het gelijk van de meerderheid van de Amerikaanse bevolking en president Nixon aan zijn kant heeft. In mijn ogen zijn pa en Manson beiden waanzinnig. Perry twijfelt nog, maar gaat na zijn jurering doodleuk werken voor een bedrijf dat napalm maakt. Wie uit naam van God spreekt heeft immers gelijk.

Tijdens het kijken van Leslie, My Name is Evil, bekroop mij dan ook een beangstigend idee: het is niet moeilijk voor te stellen dat christelijke fundamentalisten in de Verenigde Staten helemaal niet doorhebben dat Harkema zijn film satirisch heeft bedoeld. Mensen die hun leven wijden aan een sprookjesfiguur en blind vertrouwen in geestelijk leiders die onzinnige verbanden leggen tussen homoseksualiteit en pedofilie, zijn in mijn ogen eigenlijk enger dan de Meiden van Manson. (Zolang de dames het hakmes in de keukenla laten liggen natuurlijk.)

Leslie, My Name is Evil stemt tot nadenken. En dat maakt het voor mij een fijne film.

Als een van de bewoners van Ogden Marsh, in Iowa het sportveld oploopt met een geweer en de sheriff Dutton (Timothy Olyphant) genoodzaakt is de verstoorde man dood te schieten, is dat slechts een voorbode van het bloedbad dat zal volgen. Al snel beginnen meer dorpsbewoners zich buitengewoon gewelddadig te gedragen om daarna apathisch voor zich uit te staren.

William steekt zijn huis en gezin in de hens en staat daarna doodleuk fluitend het gras te maaien. U begrijpt dat dit gedrag niet als sociaal acceptabel gezien wordt. Al snel grijpt het Amerikaanse leger in en wordt het dorp tot quarantainegebied verklaard. Om de epidemie te bezweren worden op commando burgerrechten geschonden, waarbij de populatie het loodje legt. Tijd voor Sheriff Dutton, zijn vrouw (Radha Mitchell) en hulpsheriff Clank (Joe Anderson) te ontsnappen aan het leger en de losgeslagen dorpsbewoners.

Wasstraat
The Crazies is een losse remake van de gelijknamige film uit 1973 van George A. Romero (Night of the Living Dead). Daar ik het origineel niet gezien heb, kon ik de film van Breck Eisner met open vizier tegemoet treden. Eisner jaagt de kijker geregeld de stuipen op het lijf, maar doet dit herhalend door plotseling iets in beeld te laten komen, gecomplementeerd met een harde knal in de soundtrack. Dit trucje is op een gegeven moment vervelend voorspelbaar.

Een zeer doeltreffende scène in de wasstraat compenseert die gemakzucht enigszins. De vluchtelingen zijn met hun auto in een wasstraat gemanoeuvreerd, en worden belaagd door de wassende borstels, zeepsop en moordlustige autowassers. Gekkenhuis dus.

De 14 jarige So-jin is verdwenen, haar oudere zus Hee-jin gaat naar haar opzoek. Langzaam ontrafelt er een grimmig spookverhaal waarin het spel tussen de werkelijke geest en wat mensen zelf zien in de geest centraal staat. Niemand lijkt Hee-jin daadwerkelijk te willen helpen So-jin terug te vinden. Haar moeder is godsdienstfanaat en bidt alleen maar, de politie blijft na 3 moorden geloven dat ze gewoon is weggelopen en de buurvrouwen zijn enkel bang voor wat hun te wachten staat. Hee-jin is de enige die haar verstand gebruikt en zich niet laat gek maken, maar hoelang houdt ze dat vol?

Door te focussen op de personages en niet op So-jin en haar moorden, ontstaat er een mooi spel tussen hoe mensen de vreemde gebeurtenissen ervaren en wat er werkelijk aan de hand is. Maar door So-jin op de achtergrond te laten ontbreekt er wel iets van een spanningsboog waardoor je op je puntje van je stoel blijft zitten. De film heeft iets te veel scenes van mensen die iets engs horen en dan angstig door het huis sluipen. So-jin, of de geest die haar bezit, wordt ook nergens echt eng. De kijker moet vooral afgaan op de angst die de buurvrouwen voor haar hebben.

Maar de film blijft de moeite waard. De wreedheden en de symboliek zijn wat je van een Zuid Koreaanse horror kan verwachten: onheilspellend en bizar. De personages zijn goed gekozen en Zuid Koreaans mag van mij uitgeroepen worden tot de beste taal voor horrorfilms.

De suspence in Posessed laat het misschien af en toe afweten, maar het is wel en horror die je de spiegel voorhoudt. Yong-Joo Lee roept met deze film de vraag op wie nu eigenlijk bezeten is. De godsdienstwaanzinnige moeder, de 'ik geloof het niet' agent en de bijgelovige buurvrouwen komen allemaal in aanmerking. Voor hun loopt de film dan ook niet goed af.

Salvage is fijne huis-, tuin- en keukenhorror. Het script is geschreven door Colin O'Donnell, die zijn achtergrond heeft in soap operas. Het is daarom misschien niet verwonderlijk dat in Salvage een flinke dosis familiedrama aanwezig is. De relaties tussen ontaarde moeder Beth, haar getrouwde minnaar Kieran en de recalcitrante puber Jodie vormen de achtergrond van dit horrorverhaal. Beth en Kieran zitten thuis, Jodie zit na een heftige ruzie met haar moeder bij de overburen en buiten loert een onbekend gevaar: iets of iemand laat een spoor van vernieling en bloederige lichamen achter. De elektriciteit valt uit en soldaten nemen hun posities in. Maar wat komt het leger eigenlijk doen?

De film volgt Beth in haar pogingen haar dochter te bereiken. Buiten staat haar een zekere dood te wachten, maar binnen is het ook niet veilig. Net als voor Beth is het voor de kijker lang onduidelijk waar we mee te maken hebben. Het lukt regisseur Lawrance Gough de spanning op te bouwen zonder het gevaar zelf in beeld te brengen. Maar als Beth, Keiran en Jodie uiteindelijk oog in oog staan met het monster voldoet deze niet aan de verwachtingen. Ik heb nog nooit een vrouw met zoveel gemak een gruwelijk gevaar zien verslaan.



Salvage is het filmdebuut van Gough, hij maakte de film met een extreem laag budget en in hele korte tijd. Ook dat is te zien aan de film. De scènes zien er soms te bedacht uit, zoals wanneer Beth zich verstopt in een berg bladeren en je alleen nog haar oog ziet. Geldgebrek zal ook de reden zijn voor het ietwat armzalige monster. Maar de do-it-yourselfstijl heeft zeker ook een bepaalde charme; het draagt bij aan dat algehele huis-, tuin- en keuken-gevoel. Lekker gezellig griezelen, niks meer, niks minder.

Het staat buiten kijf dat Best Worst Movie tien keer beter is dan Troll 2, de film die deze documentaire als onderwerp heeft. Filmmaker Michael Stephenson maakte als tiener zijn speelfilmdebuut in Troll 2. Twintig jaar na de productie van wat gerust een van de meest vervreemdende films aller tijden genoemd mag worden blijkt Stephensons jeugdzonde een heuse culthit te zijn.

De documentaire volgt de leden van de cast en dan met name de goedlachse tandarts George Hardy, die in de film de vader van het gezin speelt. Aan het begin van de documentaire blijkt dat de acteurs zich schamen voor hun aandeel in de door de Italiaanse filmregisseur Claudio Fragasso vervaardigde rolprent waarin een Amerikaans gezin tijdens een vakantiereisje een klein dorpje aandoet met de naam Nilbog (wat Goblin achterstevoren geschreven is), en al snel slachtoffer dreigt te worden van een stel vegetarische goblins die mensen in planten doen veranderen alvorens ze op te eten.

Kunt u het nog volgen? Fijn.

Troll 2 (die overigens niets te maken heeft met de film Troll uit 1986) is zo'n film die eigenlijk in de vergetelheid had moeten geraken, maar door een vreemde speling van het lot een trouwe groep fans heeft gekregen die ieder jaar in aantal lijkt toe te nemen. Tandarts Hardy geniet dan ook zichtbaar van de Q&A's na vertoningen in steden als New York, Chicago en Toronto. De fans van Troll 2 doen in gekte overigens niet onder voor fanatieke followers van The Force, maar dat terzijde.

Waanvoorstellingen
Schrijnend wordt het als Hardy en Stephenson een bezoek brengen aan de actrice Margo Prey, die in de film de moeder van het gezin speelt. Ze verzorgt nu haar eigen moeder en hoopt ooit nog wel eens in de filmwereld door te breken. Het gelaat van de vrouw is duidelijk verfraaid door een plastic chirurg maar ziet er zo plastic uit, dat ze in Troll 3 zonder make-up zo een vegetarische goblin neer kan zetten. Dat de vrouw ze niet meer op een rijtje heeft wordt duidelijk wanneer ze beweert dat Troll 2 eenzelfde kwaliteitsfilm is als de klassieker Casablanca: 'Beide films gaan over mensen!' beweert de actrice.

Wie ook leeft met waanvoorstellingen is Fragasso. De regisseur is in eerste instantie blij verheugd dat zijn film na twintig jaar zo populair blijkt. Hij ziet Troll 2 als een miskend meesterwerk en verbaast zich dan ook dat het publiek in de zaal dubbel ligt van het lachen om de 'serieus bedoelde delen' uit de film. Kennelijk zijn de regisseur en de scenariste, die de film schreef omdat ze zich ergerde aan vegetariërs, de enigen die de diepere lagen van Troll 2 op waarde weten te schatten. Wanneer de acteurs tijdens de Q&A de draak steken met zijn gebroken Engels en zijn cinematografische kindje belachelijk maken, roept Fragasso vanuit het publiek dat ze er niets van begrepen hebben.

Flossen
Best Worst Movie is een film die prachtig laat zien hoe een C-film de levens van zowel de makers als een select groepje liefhebbers heeft veranderd. En dat roem maar betrekkelijk is. Als Hardy en de cast naar Engeland afreizen voor een beurs in memorabilia, blijkt bijna niemand van Troll 2 gehoord te hebben. Dit irriteert Hardy duidelijk, die gedurende de documentaire steeds meer is gaan geloven in de niet bestaande kracht van de enige film waarin hij ooit een hoofdrol vertolkte. 'Moet je die tanden zien. Ik garandeer je dat slechts 5% van deze lui hier flossen!' roept de tandarts gefrustreerd uit als hij de bezoekers van de beurs gadeslaat.

Een viewing van Troll 2 kan ik u niet aanraden, maar deze documentaire des te meer. Kijkgenot verzekerd. Aan het einde van Best Worst Movie wordt aangekondigd dat de makers van Troll 2 een sequel overwegen, getiteld: Troll 2, part two. Als die film er ooit komt, voorspel ik een dankbaar onderwerp voor een boeiende documentaire over 20 jaar.



Zin in meer? Bekijk de trailer van Troll 2 maar eens:

Hoe old school wilt u uw horrorfilms hebben? Ti West, levert inderdaad, zoals de festivalkrant zegt, de ‘beste jaren 80-slasher die nooit werd gemaakt’, al is de term slasher hier misleidend. De titel van deze film dekt de lading stukken beter: hier geen maniakale bijlmoordenaars die op bloederige wijze amok maken met keurig één willoos slachtoffer per kwartier, maar een babysitter die onder valse voorwendselen tijdens een maanverduistering naar een afgelegen huis wordt gelokt. Och, bezat zij maar de kennis die wíj allen hebben na het zien van talloze dergelijke films… West bouwt de spanning in zijn film langzaam op voor de grande finale losbarst en neemt de tijd om zijn protagoniste te introduceren, zodat we met haar mee kunnen leven - in die zin doet The House of the Devil wél denken aan die moeder van alle jaren-80-slashers, Halloween.

West, die sinds zijn goedbedoelde maar amateuristische debuutfilm The Roost een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt, spreidt een oprechte liefde voor en grote kennis van jaren-80-horror ten toon; dus géén postmodernistische grapjes of CGI, maar wél een uitstekend oog voor detail in mode, haardracht en muziek (Thomas Dolby!), en een aftiteling die in al zijn simpelheid herinneringen oproept aan de televisiefilms en -series uit die tijd. Maar dat zou allemaal tevergeefse moeite zijn als de film zelf niet scary as hell was. En in dat opzicht wordt de kijker uitstekend bediend: in het begin van de film zit een schrikmoment dat nog lang zal heugen, omdat West zijn mokerslag als een tweetrapsraket brengt. De uiteindelijke confrontatie tussen goed en kwaad is weliswaar meeslepend, maar haalt het niet bij dat ene, goed getimede moment. Maar het is dan ook een moment waar veel horrorregisseurs een arm of een been voor zouden geven.

Een van de charmes van een filmfestival is dat je samen met je vrienden een reeks films gaat kijken om die daarna in het festivalcafe te bespreken. Nu was ik niet zo te spreken over de Bollywood-film No Smoking, (zie mijn recensie over deze flick) maar mijn twee mede festivalbezoekers, de stripmakers Paul Stellingwerf en Matt Baay, dachten daar anders over.

Na No Smoking vond dan ook de volgende conversatie plaats:

Matt: Ik vond hem mysterieus, leuk en niet voorspelbaar. Ik vond hem goed, een aanrader!

Mike: Ja? Vond je hem niet te lang?

Matt: Het was een zit, maar dat geeft niet.

Mike: En Paul, wat vond jij ervan dan?

Paul: Ik vond hem gewoon leuk, vermakelijk.

Mike: Ik had echt zoiets van halverwege de film, gaat dit nog lang duren...?

Matt: Ik heb hem 'een goed' gegeven.

Paul: Ik ook.

Mike: Echt? Jullie hebben allebei 'een goed' gegeven.... Ik heb hem een 'ZoZo' gegeven

Paul: Het zag er gelikt uit, het sfeertje was cool...

Matt: En mooie specialeffects ook!

Mike: "Het sfeertje was cool." Hmmm, en je vond hem niet te lang duren?

Paul: Nou, ik vond hem wel iets aan de lange kant, laat ik het zo zeggen.

Mike: En je houdt wel van Bollywood-muziek?

Paul: (Met ironische blik) Fantastisch!

Mike: Je inner gay person is er wel door losgekomen?

Matt: Er zat muziek in!

Mike: Ja, het was een soort Mamma Mia, maar dan voor rokers.

Matt: Ja. 'Oebe oebe dade!!!'

Paul lacht.

Matt: Ik moet zeggen, ik kreeg wel zin in een sigaretje halverwege de film.

Paul en Mike lachen.

Matt nu ook.

Mike: Halverwege snapte ik er niets meer van. Waar zijn we nu? Of is het weer een nieuwe droom? En hoe zat het met die nazi's?

Paul: Dat was wel fucked up, ja.

Matt: Ja, maar dat verklaarde hij zelf. Het was gewoon zo'n mind trip waar niemand naartoe wilde, als laatste redmiddel om iemand te laten stoppen met roken. Eerst dwing je iemand en als dat niet werkt, ga je gewoon nog verder. Dat zei hij in het gesprek.

Paul: Ja, je moet gewoon opletten. Bollywood voor dummies eigenlijk. Het komt nog een keer terug.

Mike: De film boeide me te weinig om het allemaal te blijven volgen.

Matt: En dat vrouwtje was ook lekker!

Daar waren we het dan wel weer over eens. Inmiddels was het tijd voor de volgende film.

In No Smoking moet kettingroker K, een verschrikkelijk asociaal alfamannetje, van zijn vriendin verplicht afkicken. De methodes die de afkickgoeroe erop nahoudt, zijn echter niet mals. Afkicken kost je bij hem niet alleen een flinke bos duiten, wie het waagt weer een sigaret op te steken, kost het vingers! En ook vrienden en familie van de terugvallende roker zijn niet meer veilig.

Aan de film No Smoking ligt een boeiend concept ten grondslag, dat werd geleend van het verhaal Quitter's Inc geschreven door Stephen King. Het is maar goed dat demissionair minister Klink dit verhaal niet gelezen heeft, anders hadden de rokers in Nederland wellicht een zwaarder lot moeten ondergaan dan slechts in weer en wind buiten roken.

Het verhaal Quitters Inc. werd al eerder verfilmd door Lewis Teague, waarbij het verhaal een van de drie segmenten is in de film Cat's Eye. Na het zien van No Smoking ben ik wel erg benieuwd naar deze adaptatie geworden, want de Indiase versie beviel mij maar matig.

Musical
De horror van King werd namelijk verpakt in een Bollywood-jasje en die jasjes zitten mij nooit echt lekker. Ik ben geen fan van musicals, en Bollywood-films (een verzamelnaam voor de Indiase filmindustrie) zijn eigenlijk overdadige musicals. De vertelling in No Smoking wordt dan ook dikwijls onderbroken door een muzikaal intermezzo.

Daarbij bevat het surrealistische, nachtmerrie-achtige scenario veel plotwendingen en terugkerende scenes, waardoor de draad van het geheel op een gegeven moment behoorlijk zoek is. Daarentegen zie je het grapje aan het einde van de film mijlenver aankomen. K raakt verzeild in allerlei vreemde situaties, tot en met een houten gevangenis bewaakt door Russische soldaten. Als hij op de bel drukt om te spreken met een van de bewakers, is er een geluidfragment van een toespraak van Hitler te horen. En zo zijn er nog meer absurditeiten die op het eerste gezicht amusant zijn, maar uiteindelijk nergens op uit lijken te komen en al snel beginnen te irriteren. Hoe lang kun je je blijven interesseren voor de lotgevallen van een egoistische roker? Ik in ieder geval niet zo lang als dat de film duurde.

Voor meer strips van Hallie Lama zie zijn site Walhallie.

Mermaid geeft een inkijkje in het leven van een eenzaam wereldvreemd meisje met een eigenzinnige blik op de werkelijkheid. Alisa groeit op in een huisje aan de eeuwig onrustige zwarte zee. Met een moeder die enkel oog heeft voor mannen en een oma die alleen geïnteresseerd lijkt in haar sieraden is er weinig plek voor de wensen en dromen van het kleine meisje. Alisa trekt zich terug in haar eigen fantasiewereld waar van alles mogelijk is. Ze is overtuigd dat ze dingen kan laten gebeuren door het maar heel hard te willen. Maar haar diepste wensen, ballerina worden en de terugkomst van haar vader, blijven buiten haar bereik.

Melikyan laat een rouw en meedogenloos Rusland zien. Nadat een storm het huis aan zee verwoest verhuist het gezin naar Moskou. Zoals de onstuimige zee en de harde wind het leven aan de kust domineren, overschaduwen schreeuwerige reclames het leven in Moskou. Alisa is Moskou snel zat, totdat ze verliefd wordt op de egocentrische Sasha.

De charme van Mermaid is grotendeels te danken aan het innemende meisje Alisa. Ze lijkt zo uit een magisch sprookje te zijn gestapt. Maar eerder uit een grimmig maar opgewekt Tim Burton-sprookje dan eentje met prinsessen en toverfeeën. Met haar eigenzinnigheid en ijzersterke wil geeft ze de wereld om haar heen vorm.

De film lijkt alle elementen te hebben voor een prachtig sprookje. Mooie beelden, knappe balans tussen werkelijkheid en fantasie en een hoofdpersoon die je in je hart sluit. Waarom het toch niet helemaal uit de verf komt ligt aan de opbouw van het verhaal. In het begin bestaat het verhaal uit anekdotes uit het leven van Alisa. Maar zodra ze Sasha ontmoet volgt de film de verhaallijn van de relatie tussen Sasha en Alisa. In plaats van de wereld te zien door Alisa’s ogen kijk je ineens naar een romantisch verhaal tussen twee onaangepaste figuren. Deze twee vertelstijlen botsen in Mermaid en leiden naar een teleurstellend einde.

Eén ding heeft regisseur Sanders goed begrepen: als je een spoof maakt, moet je dat uit liefde voor het genre doen, en niet uit cynisch opportunisme, zoals de makers van Scary Movie en soortgenoten. Werkelijk álles klopt aan Black Dynamite, van de vette, funky soundtrack en de idiote interieurs tot de koppen van de acteurs; het ís jaren-70-blaxploitation. Maar het is een spoof, en dus hangen er microfoons in beeld, wordt er vakkundig slecht geacteerd en is een consistent plot dankbaar afwezig. Ja, dat is soms flauw, maar voor elke voor de hand liggende grap krijg je twee briljante vondsten terug. Zo wordt het Witte Huis in rasecht nigga slang omgedoopt tot The Honky House. En wanneer onze zwarte wreker Black Dynamite (een geweldig onderkoelde rol van spierbundel annex droogkloot Michael Jai White) poolshoogte neemt in een kinderopvangtehuis waar ‘The Honkey’ drugs dealt, treft hij daar tienjarigen die in cold turkey manisch op hun aderen aan het kloppen zijn. Briljante gekte, en met grote liefde gemaakt.

Als het geheim van een goed shorts-programma is dat je sterk begint, waarna je rust inlast met een paar niemendalletjes om vervolgens uit te luiden met een allesverpletterende finale, dan is European Fantastic Shorts #1 geslaagd te noemen. De Deense Alien-spoof E.T.A. en de Britse zwarte komedie One of Those Days, waarin brave borst Derek Jacobi zich op de Dag des Oordeels geconfronteerd ziet met een bureaucratische hellegang, beloven veel goeds. Maar wat doet de korte Ierse oorlogsfilm The German op het festival, en wat moeten we met het lelijk geanimeerde en mateloos flauwe Uncle uit Polen?

Het blijkt - via het sympathieke The Man Inside - slechts de opmaat naar de briljante grande finale: het Franse Logorama, een combinatie van gangstermovie en rampenfilm in een setting van louter (voornamelijk Amerikaanse) logo’s, beeldmerken en character trademarks. Je komt ogen tekort om alles en iedereen thuis te brengen. De politiemacht bestaat uit Michelin-mannetjes, de zoo wordt bewoond door ‘Franse krokodillen’ (Lacoste, uiteraard) en de big bad motherfucker van dienst is een gewetenloze Ronald McDonald, die niet op een dode omstander meer of minder kijkt wanneer hij zich, achternagezeten door Bibendum en co, een weg naar de vrijheid baant. Wanneer Mr. Peanut, beeldmerk en mascotte van voedselfabrikant Planters, door zijn kop wordt geschoten, spatten er geen hersens tegen de muur, maar rolt er een pinda uit. Onbetaalbaar, en de beste kanshebber voor de Zilveren Méliès voor de beste korte fantastische film tot nog toe.

Het komt wel eens voor dat je dankbaar een bioscoopzaal verlaat en dan niet omdat een draak van een film eindelijk geëindigd is, maar juist omdat je een cinematografisch hoogstandje hebt ervaren dat je niet snel meer vergeet. Fantastic Mr. Fox is zo'n film en tot nu toe de leukste flick die ik op de 26ste editie van het Imagine Filmfestival zag.

Mr. Fox (met de stem van George Clooney) heeft Mrs. Fox (Meryl Streep) beloofd nooit meer kippen te stelen, maar kan de verleiding om de drie boeren Boggis, Bunce en Bean een hak te zetten niet weerstaan. Een vos verliest immers zijn haren maar nooit zijn streken en moet zijn instincten volgen, ook al heeft hij een vrouw, zoontje en een respectabele baan bij een krant. Het gevolg van zijn plagerijtjes is een klopjacht op het gezin van Mr. Fox en bijkans de hele dierengemeenschap. Gelukkig is deze vos niet voor een gat te vangen.

Eigengereid
Ik heb een zwak voor de films van Wes Anderson. The Royal Tenenbaums uit 2001, maar vooral The Life Aquatic with Steve Zissou uit 2004 vond ik fantastische films vol verbeeldingskracht en bijzondere personages. De eigengereide maar charmante Mr. Fox past dan ook prima thuis in de rij van personages die Anderson eerder op het witte doek bracht.

Anderson regisseerde voor het eerst een stop-motion animatie met poppen en maakte een van de beste animatiefilms sinds jaren. De charme van stop-motion is dat de animatie soms juist wat schokkerig verloopt. Fantastic Mr. Fox toont ouderwets handwerk in prachtige, sfeervolle decors en is een verademing tussen alle strak berekende computeranimatiefilms die in de mode zijn.

Beestenboel
Fantastic Mr. Fox is gebaseerd op het gelijknamige boek van Roald Dahl. Niet verbazingwekkend dus dat we een smakelijk verhaal met goed doordachte personages krijgen voorgeschoteld. Ondanks het feit dat de dieren zich deels als mensen gedragen, aangekleed rondlopen en beroepen als journalist en advocaat vervullen, wordt het feit dat het hier om beesten gaat niet ontkent: als Mr. Fox zijn bord leeg eet doet hij dat schrokkend, zoals je dat van een vos mag verwachten. Als hij en zijn advocaat Das (Bill Murray) ruzie hebben staan ze blazend en met krabbelende poten tegenover elkaar.

Saillant detal: De soundtrack bevat klassiekers van The Beach Boys en The Rolling Stones.

Vrijdagavond vond de enige vertoning van Fantastic Mr. Fox plaats op Imagine. Gelukkig is de film vanaf 29 april op de reguliere bioscoopdoeken te zien.

Onderstaande promotievideo laat iets zien van wat er allemaal bij het maken van een een stop-motion animatiefilm komt kijken. Extra bonus voor de fans: u ziet George Clooney in het gras rollen!