We hadden al Snakes On A Plane, op het festival draait Some Guy Who Kills People en ook Hobo With A Shotgun doet precies wat er op het etiketje staat. Rutger Hauer is de homeless boy van dienst die orde op zaken stelt in een tot op de fundamenten corrupt stadje. De titel floept in vette jaren-70-letters in beeld, terwijl Hauer op idyllische klanken en in felle snoepkleuren aan boord van een goederentrein het stadje binnenrijdt. Eenmaal gearrriveerd ziet hij hoe de Drake-dynasty (aangevoerd door een over-the-top schmierende Brian Downey) de inwoners terrroriseert en er niet voor terugdeinst een familielid publiekelijk op gruwelijke wijze te onthoofden, waarna een (en ik gebruik dit woord eufemistisch) dame in witte bontjas en bikini zich douchet in de bloedfontein. Troma is er niets bij. HWAS is - zoals u al vermoedde - dan ook één grote knipoog naar de exploitatiefilm van weleer. Maar dergelijk postpostpostmodernisme kennen we ondertussen wel. Wie een oprechte ode aan de jaren-70-film wil zien verwijs ik naar de gruizige oldschool-sf van Duncan Jones’ Moon of giallo-pastiche Amer, dat in mei in de bioscopen komt. HWAS is niet meer dan de aangeklede versie van de Grindhousetrailer waar hij uit voortgekomen is.

Niet dat er niets te genieten valt. Rutger Hauer is een charismatisch acteur wiens screen presence niet te onderschatten valt, ook niet in een C-film als deze. Zijn personage krijgt iets meer diepgang dan de meeste van zijn genregenoten -zijn obsessie voor een grasmaaier in de etalage van een doe-het-zelf-zaak krijgt een ontroerende verklaring, en ook zijn zwak voor een prostituee wier leven hij redt, raakt een (zij het kleine) snaar. Iets meer van deze elementen en de film was boven zichzelf uitgestegen, zoals indertijd Braindead, waarmee HWAS al -onterecht- vergeleken is. Het gevreesde moordenaarsduo The Plague (‘Oh no! Not The Plague!’), dat wordt ingehuurd om Hauer een kopje kleiner te maken, ziet eruit alsof het is samengeraapt uit kostuumresten van Monty Phyton And The Holy Grail en rijdt op motoren die een doodskist achter zich aanslepen; bovenal is dat hilarisch, maar zeker niet zo dreigend als het verondersteld wordt te zijn. Misschien mis ik de clou van een wel degelijk goed vertelde grap en wil ik er meer van maken dan het is, maar ik vind HWAS als exploitatiefilm nu vooral een geval van net niet fout genoeg. Daar verhelpt ook het uitbranden van een bus vol schoolkinderen door de bad guys niets aan.

Het Imagine wil de laatste jaren serieuzer genomen worden door pers en publiek. Dan is de guilty pleasure van Hobo With A Shotgun als openingsfilm een opmerkelijke keuze, ook al was Rutger Hauer gisterenavond eregast en hoorde de vertoning bij een package deal. Het was bij mijn weten ook de eerste keer dat festivaldirecteur Phil van Tongeren zich vooraf verontschuldigde voor het geweld dat het publiek te zien zou krijgen. Al met al viel dat geweld wel mee, getuige de twee jongetjes naast mij die tamelijk onbewogen bleven zitten, alhoewel (ook een primeur bij een Imagine-openingsfilm!) een bescheiden aantal mensen wegliep. Maar dat kan natuurlijk ook van verveling of dorst zijn geweest.