Donderdag 24 december raakte Vic Chesnutt na een overdosis spierverslappers in coma en stierf een dag later in een ziekenhuis in Athens, Georgia. Het nieuws verspreidde zich kerstavond via twitterberichten van zijn beste vriendin Kristin Hersh. Hij was een markante persoonlijkheid en een ongeremd eerlijke en unieke zanger-gitarist. Vanaf 1990 bracht hij veertien platen uit vol rauwe poëzie en scherpzinnige observaties. Een ongekende prestatie voor iemand die al vroeg in een rolstoel belandde na drunk driving en z’n handen maar beperkt kon gebruiken. Dit jaar nog verscheen de plaat At the cut. Hij stond altijd al bekend om zijn zwartgallige zelfreflectie. Maar een flinke scheut humor maakte zijn liedjes zelden te zwaar op de hand.

At the cut lijkt zijn schaduw vooruit geworpen te hebben. Hier leek hij al nauwelijks meer in staat met ironie zijn depressieve kant tegenspel te bieden. In het eerste nummer Coward schreeuwt hij wanhopig: “I am a coward”. In It is what it is zucht hij: “I am a monster like Quasimodo. Maar in Flirted with you all my life is er ook twijfel: “When you touched a friend of mine, I thought that I would lose my mind. But I found out with time that really I was not ready. Oh death, oh death, really I am not ready.” Zijn zwakke gezondheid en daaruit voortvloeiende geldproblemen zullen ongetwijfeld een rol hebben gespeeld bij zijn uit het leven stappen. In ’96 namen grote bands als Smashing Pumpkins, Garbage en REM nog een benefietplaat vol covers van zijn liedjes op om zijn medische kosten tegemoet te komen: Sweet Relief II, Gravity of the situation. Ziek zijn is geen pretje, maar in de VS al helemaal niet. Hopelijk kan Obama nu echt die hervormingen doordrukken. Dat zal een hoop toekomstig leed voorkomen.

Zaterdag 30 oktober werd in de Mediaroom in de Melkweg de aparte expositie Hell Awaits geopend.

Hell Awaits is een groepsexpositie rondom de thematiek en esthetiek van metal, samengesteld door kunstenaar-curator Arno Coenen. De naam van de expositie verwijst naar de gelijknamige plaat van Slayer en vormt een ongeremd eerbetoon aan het zwartgallige wereldbeeld dat sinds jaar en dag de toon zet bij metalbands.

Onderstaand een video-impressie van de opening. (Mensen met epilepsie opgelet: er zitten shots in met een stroboscooplichtshow.)



Daily Webhead: Hell Awaits from Mike's Webs on Vimeo.

De expositie werd geopend met een performance waarin twee helse figuren bier drinken en daarna volledig uit hun dak gaan. Het bier werd door Coenen zelf gebrouwen. Een stevig glas dat zo'n 12% alcohol bevat. Over smaak valt niet te twisten, maar volgens mijn smaakpappillen lijkt dit bier een beetje op de zweetsokken smaak van Guinness. Een hels drankje dus.

Overigens, de man die op het laatst wat van het bier tapt en weer tussen het publiek gaat staan, is Coenen zelf.

Zie de site van De Melkweg voor meer informatie.

Op 14 januari is de koningin van de Britse electropop overleden aan complicaties na een longontsteking. Warp zette een korte verklaring op de site. De band uit Hungerford (voorheen Birmingham) heeft een grote invloed gehad op het electropopgenre in binnen- en buitenland. In hun rockbandgeluid had electronica een hoofdrol. De abstracte geluiden gaven de band een sci-fi-sfeer, met vocalen zwaar beïnvloed door de jaren 60. In hun tienjarig bestaan hebben ze platen gemaakt die nog lang mee zullen gaan. Luister naar Come on, let's go van hun tweede album The noise made by people en je begrijpt waarom. Ook de Stereolab-achtige single Pendulum van het album Haha Sound uit 2003 blijft een favoriet. Boegbeeld Trish Keenan werd door de pers soms als ijskoningin neergezet vanwege haar ongenaakbare uitstraling en kraakheldere koele stem.

Na enkele platen met echte popliedjes waren er de laatste jaren ook steeds meer uitstapjes naar puur electronische muziek, uitgegeven op bijvoorbeeld de twee 3” cd's Microtronics. Bij het laatste project samen met The Focus Group, getiteld Investigate witch cults of the radio age lieten ze het liedje zelfs bijna helemaal los. De collage-aanpak met veel verwijzingen naar psychedelica uit de jaren 60 staat vrij ver af van hun eerdere werk. De rol van Keenan bestond hier meer uit couleur locale dan uit de hoofdrol die ze voorheen had. Experimenteren met geluid werd belangrijker dan liedjes schrijven, wat verdeelde reacties opleverde onder de fans. Roj Stevens (keyboards) en Tim Felton (gitaar) waren al eerder uit de band gestapt. Broadcast bestond vanaf 2005 uit James Cargill (bas) en Keenan. De halvering van de band bracht hun voortbestaan niet in gevaar: Keenan was met haar unieke stem immers de spil van de band. Nu zij is weggevallen lijkt de bodem onder Broadcast te zijn weggeslagen. We zijn benieuwd wat James Cargill nu gaat doen. Als hij ooit nog iets gaat doen na het verwerken van dit verlies.

De Amerikaanse popster Lady Gaga kopieert punkband de Heideroosjes. Dat meldt de groep op haar website. De intro van het nieuwe Lady Gaga-nummer Electric Chapel, zou opvallend overeenkomen met de intro van het nummer van de Heideroosjes We all share the same sun uit 2004. 

“Niet alleen de gitaarriff en het geluidseffect erop, ook de toegevoegde strijkers en Oosterse sound klinken als een exacte kopie”, aldus de punkrockers. 
“Wij snappen dat Lady Gaga haar inspiratie ook érgens vandaan moet halen, maar ze had dat wel eerst netjes mogen vragen. We zullen haar uitnodigen als special guest voor onze komende tournee. Ze vindt onze muziek immers tof, dat blijkt”.

Oordeel zelf en vergelijk Electric Chapel, en We all share the same sun op YouTube.

Leonard Cohen was de dertig al gepasseerd toen hij popmuziek begon te schrijven als noodzakelijke bijverdienste voor zijn literaire carrière. Met zijn songs zou hij zichzelf als dichter overtreffen, hoewel het succes in de VS aanvankelijk op zich liet wachten. ‘Deprimerende muziek’, vond Billboard, en het zou lang duren voor Rolling Stone hem aanprees als ‘een eigentijdse Brecht’. Maar in Engeland en elders in Europa sloegen zijn eerste platen al meteen aan. Het blijkt een duurzaam succes, want zijn nummers - vaak traag ontstaan en in vele varianten - worden na tientallen jaren ook nu nog gretig door jonge artiesten gecoverd. Alleen al van Halleluja, populair in talentenjachten, zouden er driehonderd versies bestaan.

Ook wie geen fan is, moet toegeven dat Leonard Cohen een groot charisma heeft. In de jaren 60 en 70 geen langbehaarde egotripper, zoals destijds gebruikelijk, maar een op Dustin Hoffman lijkende gentleman in een famous blue raincoat, verslingerd aan verdovende middelen en aantrekkelijke vrouwen, geplaagd door ernstige depressies en niet-aflatende twijfels, en onderhevig aan tegenstrijdige religieuze ervaringen. Via de omweg van Scientology komt hij terecht bij het zenboeddhisme, dat hem leert zichzelf, zijn leven en zijn roem te relativeren. ‘Barmhartige leegte in zijn zuiverste vorm,’ volgens Cohen. Niet zo vreemd dat biografe Sylvie Simmons als een blok voor haar onderwerp viel. Haar journalistiek opgezette I’m Your Man bevat een massa informatie uit door haar afgenomen interviews, maar opvallend weinig kritische aantekeningen die de onloochenbare kwaliteiten in het werk van Cohen - steeds liefdevol ‘Leonard’ genoemd - meer reliëf hadden kunnen geven.