Popmuziek en de Nederlandse taal hebben een moeizame relatie. Dat ligt wellicht niet zozeer aan de taal, maar meer aan wat de muzikanten er mee doen. Het ritme van het Nederlands leent zich blijkbaar niet zo makkelijk voor frisse popliedjes, tenzij je er een reggae beat onder zet. Het wordt of tamelijk pretentieus of juist erg kleinkunst. Gelukkig laten vooral de dames de laatste jaren horen dat het wel kan. Eefje de Visser, Ellen ten Damme, Roosbeef enzovoort. Aafke Romeijn mag zich met gerust hart bij deze amazones van de Nederlandse pop aansluiten. In 2013 liet Chin Ind Rest al horen wat Romeijn kan. Mooie teksten, leuke vondsten en vooral creatief gebruik van geluiden en synthesizers. De plaat bleef enigszins onopgemerkt, alhoewel haar intieme cover van Huilend Naar de Club (van de Jeugd van Tegenwoordig) een klein culthitje werd.

Terug naar het heden, want haar nieuwe plaat laat horen dat Aafke meer in haar mars heeft. Wat gebleven is, is het ietwat zwarte sarcastische randje in de teksten. Goed voorbeeld en hoogtepunt is Man Met Een Agenda. Vanuit het perspectief van een politicus wordt subtiel het besluit gehekeld om Syrië te gaan bombarderen. Maar ook XOXO over de dunne lijn tussen sex en verkrachting, Hulp is Onderweg over eenzaamheid en M/V over vrouwendiscriminatie (of zou het over transgenders gaan?) laten die laag zien. De geestige afsluiter Afstandbediening kun je tenslotte beluisteren als een trap naar hersenloze pulp TV, met Lingo-rijmpjes als refrein. Een verbetering is dat de productie niet te glad is, maar een bijpassend ongepolijst en schurend randje heeft. In de verte doet Je Doet Je Best Maar denken aan zowel het Utrechtse punk collectief Braak als Bram Vermeulen & de Toekomst, die begin jaren tachtig dezelfde scheidslijn tussen maatschappijkritiek en popmuziek bewandelden. Beluister een compilatie van fragmenten op YouTube.