De Americana Royalty van Belgie (Broere Promotion)
10-01-2011 00:00
Ondanks dat de (half Britse) Gentenaar Bruce Bherman inmiddels zes albums
op zijn naam heeft staan en België toch echt praktisch naast de deur
ligt, hoorde ik pas voor het eerst van hem toen hij een plaat had gemaakt
met een paar muzikanten uit Nashville. Hoe ironisch is dat.
Ironisch wel, maar gek is het niet. Want de heren uit Nashville waarmee Bherman de studio in dook zijn niet de minsten! Tony Crowe en Kurt Wagner van Lambchop speelden mee (respectievelijk piano en gitaar) en Mark Nevers (Lambchop, maar ook Andrew Bird) zat als achter de mixknoppen. De nummers die resulteerden uit deze samenwerking staan samen met wat eerder op vinyl uitgebrachte muziek en een paar akoestische extra's op de dubbelaar Untagged Friends.
Aangezien Lambchop een van mijn favoriete bands is, verwachtte ik heel wat van deze eerste kennismaking met Bherman. U weet vast wel wat ze zeggen over een eerste indruk? Juist, je krijgt geen tweede kans om die te maken. Kennismaken met nieuwe muziek begint voor mij bij het hoesje. En dat viel mij wel even tegen! Zeker gezien het feit dat Bherman, naast Americana royalty van België en faux librarian, ook kunstenaar is! Uit nader onderzoek blijkt dat Bherman eerdere hoezen wel zelf heeft getekend! Op de hoes van Untagged prijkt een eigenwijs getekend zelfportret. U weet vast wel wat ze zeggen over boekomslagen? Dat je daar boeken niet op moet beoordelen. Misschien is dat waar, maar dat wil nog niet zeggen dat het zo zou moeten zijn! Ik wil maar zeggen. Er zijn vast mensen die een heel mooi CD-tje laten liggen omdat het er nu niet bepaald aantrekkelijk uitziet.
Muzikaal gezien was het gelukkig wel prettig kennismaken met Bruce Bherman! Er staan schitterende liedjes op Untagged Friends. Ik moet wel zeggen dat de rustige nummers als Dreamer, Rumours en Radiogirl (met mooi pianospel van Tony Crowe) mij meer aanspreken dan de muren van gitaargeluid die soms door Bherman worden opgetrokken. Maar Bherman heeft een mooie lage stem en zingt dan weer melancholisch en dan weer scherp.
Houd deze royalty uit Gent zeker in de gaten! En dat hij de volgende hoes weer mag tekenen.
Ironisch wel, maar gek is het niet. Want de heren uit Nashville waarmee Bherman de studio in dook zijn niet de minsten! Tony Crowe en Kurt Wagner van Lambchop speelden mee (respectievelijk piano en gitaar) en Mark Nevers (Lambchop, maar ook Andrew Bird) zat als achter de mixknoppen. De nummers die resulteerden uit deze samenwerking staan samen met wat eerder op vinyl uitgebrachte muziek en een paar akoestische extra's op de dubbelaar Untagged Friends.
Aangezien Lambchop een van mijn favoriete bands is, verwachtte ik heel wat van deze eerste kennismaking met Bherman. U weet vast wel wat ze zeggen over een eerste indruk? Juist, je krijgt geen tweede kans om die te maken. Kennismaken met nieuwe muziek begint voor mij bij het hoesje. En dat viel mij wel even tegen! Zeker gezien het feit dat Bherman, naast Americana royalty van België en faux librarian, ook kunstenaar is! Uit nader onderzoek blijkt dat Bherman eerdere hoezen wel zelf heeft getekend! Op de hoes van Untagged prijkt een eigenwijs getekend zelfportret. U weet vast wel wat ze zeggen over boekomslagen? Dat je daar boeken niet op moet beoordelen. Misschien is dat waar, maar dat wil nog niet zeggen dat het zo zou moeten zijn! Ik wil maar zeggen. Er zijn vast mensen die een heel mooi CD-tje laten liggen omdat het er nu niet bepaald aantrekkelijk uitziet.
Muzikaal gezien was het gelukkig wel prettig kennismaken met Bruce Bherman! Er staan schitterende liedjes op Untagged Friends. Ik moet wel zeggen dat de rustige nummers als Dreamer, Rumours en Radiogirl (met mooi pianospel van Tony Crowe) mij meer aanspreken dan de muren van gitaargeluid die soms door Bherman worden opgetrokken. Maar Bherman heeft een mooie lage stem en zingt dan weer melancholisch en dan weer scherp.
Houd deze royalty uit Gent zeker in de gaten! En dat hij de volgende hoes weer mag tekenen.