De Londense singer-songwriter Douglas Dare debuteert deze lente met een indrukwekkende plaat. Hij is pas 23 jaar, maar klinkt alsof hij al een heel leven achter zich heeft. Hij begon als zoon van een pianoleraar dan ook al jong met spelen. Toch begon hij in 2008 pas met het schrijven van eigen songs tijdens zijn muziekstudie aan de Universiteit van Liverpool. De klassieke piano wordt afgewisseld en aangevuld met synthesizers. Zijn gevoelvolle wendbare stem doet soms een beetje denken aan een ingehouden Jeff Buckley. In diverse nummers geven subtiele laagjes elektronica diepte aan de composities. Hij is perfect op zijn plaats bij dit label, waar ook Nils Frahm en Peter Broderick platen uitbrengen, mensen waar hij zich zeer verwant mee voelt.

Douglas Dare's muziek is serieus, poëtisch en steevast nogal droevig. Het straalt eenzaamheid uit. Een man die veel alleen is en veel tijd heeft om na te denken. Hij is opgegroeid aan de Engelse kust en heeft altijd een band met de zee gehad. De onvoorspelbaarheid van menselijke emoties herkent hij ook in de zee. En de rusteloosheid van de mens zowel als de zee kan je overspoelen. De titel Whelm verwijst hiernaar. Dare is evenveel dichter als muzikant. Nergens verheft hij zijn stem. Dat heeft hij ook helemaal niet nodig om indruk te maken. Zijn talent komt meteen over, ook al is de opbouw van de nummers niet bepaald eenvoudig. Het is een complexe plaat, maar zeker niet op een manier die zegt "Kijk mij eens virtuoos spelen". Dit is zo'n plaat die met meer keren luisteren steeds beter wordt. Op basis van zijn geluid zullen sommigen je hem in het hokje 'neo-klassiek' plaatsen, maar singer-songwriter met piano komt toch meer in de buurt omdat zijn zang zo'n grote rol heeft. In de Soundcloud zijn alvast drie tracks te horen, waaronder Nile, een van de beste tracks. Op 12 mei komt de plaat uit.