Gitarist Dustin Wong richtte in 2005 de punky artrockband Ponytail op. De vooral live erg populaire band uit Baltimore is inmiddels uit elkaar. Hij speelde nog een tijdje in Ecstatic Sunshine, maar besloot toch solo verder te gaan. In 2009 kwam zijn eerste soloplaat uit bij Thrill Jockey en de workaholic komt nu alweer met opvolger Infinite Love. Een dubbel-cd met als extraatje een zelf opgenomen dvd, want hij volgde ondertussen ook een filmstudie. De plaat bevat slechts twee tracks, getiteld Brother en Sister. Ze zijn hier geheel te beluisteren. Twee keer 40 minuten hypnotiserende gitaarpatronen, slechts heel af en toe aangevuld door een drummachine. Omringd door een batterij pedalen zet hij een prachtig orkestraal geluid neer dat zo gevarieerd is dat 40 minuten gek genoeg niet te lang is. Loops, delays, distortion en digitale effecten zorgen voor een voortdurende veranderende klankkleur en sfeer.

De fingerpickingmelodieën lopen zonder breaks organisch in elkaar over. Akkoorden spelen, daar doet Wong niet aan. Zijn stijl doet erg denken aan zowel de mathrockers van Don Caballero (waar hij ooit mee toerde) als Pullman en David Pajo (Papa M). Maar waar Don Caballero de neiging had te ontsporen in technisch vertoon, laat Wong spierballenvertoon gelukkig achterwege. Zijn punkverleden heeft hij met deze plaat achter zich gelaten. Ruim baan voor subtiele en uitermate sfeervolle gitaarweefsels, waarin invloeden doorklinken van grootheden waar hij vroeger al naar luisterde zoals Brian Eno, Jimi Hendrix en John Fahey. Zijn liefdesverklaring aan de gitaar is hier en daar wel ietsje te infinite, maar dat mag de pret niet drukken.