Ensemble is het project van de in Montreal wonende Olivier Alary. De van oorsprong Franse componist maakt muziek waarin folk, postrock en electronica gecombineerd worden met een orkest. Ensemble zit daarmee tussen modern klassiek en pop in. Hij schreef stukken voor films, documentaires en voor exposities in grote musea. Op zijn vorige plaat werkte hij samen met Cat Power en Lou Barlow. Ook had hij een flink aandeel in Björk’s Medúlla. Zijn nieuwe album Excerpts heeft als thema verlangen naar het verleden en is daarom geheel akoestisch opgenomen (geen software of sampling). Ook de wals Valse des Objets Trouvées en de strijkkwartetjes klinken nostalgisch. De hoesfoto van een rommelig interieur is goed gekozen: het verleden spat er vanaf. De strijkers en fluiten zorgen niet zoals op platen van Sufjan Stevens voor vuurwerk, maar de lang uitgesponnen tonen leggen een melancholieke deken van geluid neer. Things I forget is met fluisterende stemmen en uptempo violen een van de opvallender stukken.

Zodra de bedaarde stem van zangeres Darcy Conroy inzet krijgt het geheel meteen een draai richting het Franse chanson. Engels en Frans wisselen elkaar af, wat een afspiegeling is van het leven in Montreal. Het persbericht noemt Conroy’s stijl insouciant. Vlak en expressieloos komen helaas meer in de richting. Les siasons viennent is zelfs ronduit slaapverwekkend. Alary zingt soms ook zelf, maar al even vlak als Conroy. De instrumentale gedeelten zijn daarom het meest geslaagd. In En attendant l’orage schudt een electrische gitaar met distortion de boel op, wat dit het meest postrock-achtige nummer maakt. Maar echt spannend wil de plaat maar niet worden, ondanks titels als ‘storm’ en ‘lawine’. Een van de betere nummers is Envies d’Avalanches waarin piano en snaredrum elkaar opjagen, gevolgd door opzwepende strijkers en zelfs Alary legt hier net even wat meer vuur in zijn stem. Pas als de plaat bijna is afgelopen wordt het onverwacht spannend. Het dissonante slotnummer Before night is echt prachtig. Deze herinnering aan het oudere werk van het moderne kamerorkestje Rachel’s had best wat langer mogen duren. Wakker blijven tot het einde dus!