Het opmerkelijkste aan de band Goat is de manier waarop ze in de publiciteit treden: de band beweert afkomstig te zijn uit een dorp in het noorden van Zweden waarvan de bewoners verslingerd zijn geraakt aan de voodoorituelen ten gevolge van een bezoekje van een rondreizende medicijnman enkele eeuwen geleden. Om dit verhaal kracht bij te zetten, treden de bandleden op gehuld in maskers en omringen ze zich op het podium met allerlei angstaanjagende attributen zoals pantervellen en koeienschedels.

Dat hun muziek rituele trekjes vertoont, is onmiskenbaar. Opzwepende percussie en veel, heel veel herhaling doen hun uiterste best de luisteraar in een trance te brengen en van het opwekkende geschreeuw van de zangeres kun je je inderdaad voorstellen dat dat het beste tot hun recht komt in een zwoele zomernacht waarin uitgelaten hippies rondom een kampvuur dansen in een poging de spookachtigste scènes uit Apocalypse Now na te spelen.

Kenners bespeuren echter niet zozeer de invloed van een eeuwenoud West-Afrikaans volksgeloof als wel een slim geproduceerde mix van psychedelische sixtiesrock, disco en, vooruit, afrobeat. Orgels jengelen, trommeltjes roffelen vrolijk in het rond en een dampende groove houdt de voetjes van de vloer. Of je er de geesten uit het dodenrijk mee kunt bezweren, valt te betwijfelen, maar om een gezellig feestje mee te bouwen is de muziek van Goat zonder meer bijzonder geschikt. World Music is hier te beluisteren.