Nat Baldwin studeerde jazz en improvisatie voordat hij in 2005 deel werd van de New Yorkse avantrockband Dirty Projectors. Later speelde hij mee op platen van Grizzly Bear, Vampire Weekend en Department of Eagles. Naast het rockgebeuren componeerde hij ook songs voor contrabas en zang. In 2005 en 2006 maakte hij hier opnamen van met zijn Dirty Projectors-maatje David Longstreth. Bandleiders die bas spelen zijn er genoeg, maar gestreken contrabas als basis nemen voor elk nummer is wel bijzonder. Na acht jaar op de plank te hebben gelegen zijn deze demo’s nu op cd gezet.

Al meteen bij de opener Lake Erie dringt de vergelijking met Dirty Projectors zich op, vooral omdat Longstreth’s grillige zangpartijen een stevige stempel drukken op het geheel. Vaak wordt zijn stem alleen begeleid door contrabas, soms wat simpele drumslagen. Een gedurfde aanpak. De zeskoppige band heeft een onverwacht open geluid, met spaarzaam ingezette electronics, viool en klarinet. Dat moet ook wel; het subtiele geluid van een contrabas zou makkelijk verzuipen als de gitaren en drums voluit zouden gaan. De nogal ingewikkelde liedjes, vaak zonder couplet-refrein-opzet, doen nogal academisch aan. Het zijn duidelijk geschoolde musici die uit de Brooklyn scene zijn gerecruteerd. De samenzang en geïmproviseerde gitaarpartijtjes zijn wel smaakvol en origineel, maar erg catchy is het allemaal niet. De liedjes lijken onaffe schetsen. Longstreth’s vocale capriolen zijn niet goed te verstaan en houden vaak iets te lang aan. Meer keren luisteren helpt echter wel. Met een beetje geduld zijn er prachtnummers te ontdekken, met name de twee laatste tracks. Look She Said is een van de beste nummers, met (niet digitale) handclaps die we ook van de Dirty Projectors-platen kennen.