Het Italiaanse duo Niagara (niet te verwarren met de Franse popband uit de jaren 80) grijpt terug naar de IDM van twintig jaar geleden: Intelligent Dance Music. Ik vermoed dat David Tomat en Gabriele Ottino de platen van Autechre, Plaid, Black Dog, Speedy J en Aphex Twin grijs hebben gedraaid. Met Hyperocean proberen ze hun eigen antwoord te geven op al deze invloeden. En het moet gezegd worden, ze hebben goed opgelet. In elf aaneengeschakelde composities combineren ze duistere electronische psychedelica met vloeiende arrangementen, stuiterende beats en langzaam opbouwende anti-ritmes. Was op hun eerste plaat Don’t Take it Personally uit 2014 de clash tussen natuur en techniek het thema, ditmaal draait het allemaal om water. Vloeiend is het inderdaad, maar de kracht van IDM is juist dat de muziek heel langzaam onder je huid kruipt. Soms door slechts flarden van geluiden heel langzaam tegen elkaar te leggen tot zich ineens een structuur ontvouwt.

Met minimale middelen het maximale bereiken. Die kunst heeft dit duo nog niet helemaal in de vingers, hoewel er dappere pogingen waar te nemen zijn, zeker tegen het einde van de plaat. Afsluiter Alfa 11 bewijst dat ze best begrijpen wat de bedoeling is. Het nummer schuift en schuurt meedogenloos voort. Langzaam en dreigend bouwt het op, laag voor laag. Een nummer dat je knoeperhard moet draaien met het licht uit. Sinister en spookachtig kruipt het uit de diepte van je boxen omhoog om je nachtmerries te bezorgen. David en Gabrielle kunnen het wel, alleen nog niet een plaat lang. Beluister een track in de Soundcloud.