Terwijl de ene na de andere muzikant naar Duitsland vertrekt, deed de Duitse Ellen Evers het tegenovergestelde: ze streek neer in Utrecht. Haar debuut cd is zojuist verschenen bij het Gentse Morc Records, thuishaven van avontuurlijke geluidsknutselaars en soundscape-artiesten, waaronder Machinefabriek. In de strijd tegen het gratis downloaden is extra aandacht voor de verpakking een goede zet. Het smaakvol gezeefdrukte hoesje met wolkjes en vogels op grof karton geeft Origami zeker een meerwaarde ten opzichte van een rijtje mp3’s. De verpakking weerspiegelt hier ook de inhoud: Evers’ dromerige sfeerstukken zweven traag en stil voorbij. Liedjes kun je het niet echt noemen, ook al zijn er genoeg repeterende melodietjes te horen. Lullabye heet het eerste nummer en de titel spreekt voor zich.

De lo-fi electro-akoetische mijmeringen zijn wel charmant, maar ook een beetje saai. Dat komt vooral door het gebrek aan dynamiek, het trage tempo en wel heel erg ingehouden spel. De zang is daarbij nogal introvert en weinig expressief. Als je te langzaam fietst val je om. Dat gaat ook op voor muziek maken. Als Evers op haar volgende plaat nou een beetje doortrapt en haar geluidsschetsen wat beter uitwerkt, kan ze best nog een heel eind komen. Aan het instrumentarium ligt het namelijk niet: gitaar, effecten, loops, melodica, duimpiano, kinderaccordeon en ander speelgoed. Een avontuurlijke inslag heeft ze zeker wel. Het achteruit afspelen van een speelgoedpiano werkt bijvoorbeeld goed. Schijnbaar slaapdronken doet ze hardop aan zelfreflectie: “Did I expect too much? Cause now I feel bored. Am I afraid of losing touch? Cause now I feel ignored”. Haar fluisterstem is soms via een krakerige dictafoon opgenomen, wat de verstaanbaarheid niet ten goede komt. Maar zang lijkt dan ook meer als sfeerversterker ingezet dan als tekstvertolker. Een lachebekje is ze ook niet. In Sister, sister wordt wat afgetobt: “I don’t understand. I don’t think I can. I could be someone. Looking for myself, I searched every box. I wasn’t myself.” Het leven valt ook niet mee. Claim is het beste nummer en werd voor het laatst bewaard. Het is te horen op de Morc site. Al met al is Origami een niet al te opwindende plaat van 35 minuten vol meisjestwijfelmuziek. Voor liefhebbers van Colleen, Serafina Steer en Danielle Lemaire.