Jarbinet is als stripmaker vooral bekend om De as van de Katharen, maar kwam in 2009 op de proppen met een tweeluik rond WOII: Waar de mannen vallen en Morgen zullen wij er niet meer zijn. Dat tweeluik verscheen onlangs in een integrale. De aanleiding daarvoor is de verschijning van het eerste deel van een tweede tweeluik onder de naam Airborne 44: Omaha Beach. De verhalen en de personages in deze twee tweeluiken hebben totaal niets met elkaar te maken. Toch volgt hier een recensie over het geheel. De sfeer, tekeningen, dialogen en het vakmanschap zijn immers van gelijke orde.

Beide verhalen draaien rond de impact van de tweede wereldoorlog op menselijk niveau. Met verbazend gemak propt Jarbinet een heleboel verschillende personages en hun verhalen in zijn strips en weet hij ze genuanceerd af te schilderen. Aan de Duitse kant lopen er natuurlijk enkele regelrechte smeerlappen rond. Het blijven de slechteriken natuurlijk, maar praktisch alle personages hebben hun donkere en lichte zijde. Even vreesde ik voor een te zacht voortkabbelende strip met vooral heel veel gebabbel, maar op de gepaste momenten barst de bom. De psychologische en kalme scènes wisselen af met filmische actiescènes. Vaak is de actie in een Europese strip niet om over naar huis te schrijven maar Jarbinet slaagt erin om de gevechten in zijn strip een zekere bombast mee te geven zonder de personages uit het oog te verliezen.

De stijl van Jarbinet heeft daar veel mee te maken. Jarbinet hanteert een realistische stijl die dicht tegen die van Vance aanleunt. Hij slaagt er echter in om zijn tekeningen levendiger te houden. Geen stramme houdingen, maar vloeiend tekenwerk. Hij kleurt zijn werk rechtstreeks in met verf en dat zorgt voor een heldere levendigheid die je niet vaak ziet in dit soort strips. Elk plaatje is een prachtig miniatuurschilderijtje. Voor de strips werkte Jarbinet samen met Philippe Gillian, de conservator van een oorlogsmuseum. Diens taak bestond eruit de historische details te controleren. De strips zijn bijgevolg een zeer gedetailleerd en historisch correct verslag van bepaalde gebeurtenissen in WOII. Dat maakt deze reeks uiteraard nog net dat tikkeltje interessanter. Ik wist bijvoorbeeld niet dat de Nazi’s rijdende gaskamers hadden. Zo leert een mens nog eens iets bij.

De dialogen van Jarbinet zijn soms op het randje van het cliché maar tuimelen net niet in de afgrond van het melodrama. Ik kan zelfs geloven dat mensen in tijden als deze soms vervallen tot platitudes. Wat valt er immers nog te zeggen in het aanschijn van zoveel ellende? De gruwel valt soms gewoon niet te beschrijven. In die gevallen nemen de tekeningen van Jarbinet het werk over. Verdict: een meesterlijk getekende, goed gestoffeerde maar nooit saaie, stripreeks met perfect gedoseerde afwisseling tussen actie en rustpunten. WOII is toch nog voor iets goed geweest al weegt het ene niet op tegen het andere natuurlijk.