Op zaterdag 23 april 2011 werd het 27ste Imagine Filmfestival in Amsterdam rond een uur of acht traditioneel besloten met een prijzenregen. Winnaar van de Black Tulip voor Beste Film, de eigen juryprijs van het festival, werd de wraakfilm Bedevilled van de Koreaanse regisseur JANG Cheol-soo. ‘Ooit zag ik in een schoolboek een plaatje van een Hollandse tulp, daarom is de tulp voor mij de bloem der bloemen en de Black Tulip Award misschien wel de mooiste en meest prestigieuze prijs die ik kan ontvangen,’ zei hij, zichtbaar ontroerd, in zijn dankvideo die verder hilarisch werd door een asynchrone vertaling - wat weer een aangenaam contrast vormde met zijn beklemmende film.
De Black Tulip jury, die dit jaar bestond uit Gijs Kerbosch (filmmaker/eigenaar productiebedrijf 100% Halal), Yvonne van Ulden (creative director KLIK! Amsterdam Animation Festival) en Coen van Zwol (filmrecensent NRC Handelsblad), kende hem de prijs toe ‘omdat hij ons vermogen botheid en lafheid te verdragen geduldig tot het uiterste oprekt. Zelden brengt zoveel bloed zoveel opluchting als in de finale van Bedevilled.’

Winnaar van de Zilveren Méliès voor de Beste Europese Fantastische Film werd Balada Triste de Trompeta van de Spaanse regisseur Álex de la Iglesia, omdat het een ‘excentrieke film is waar geen genre-etiket op te plakken valt. (-) Evenzeer horror over twee moordlustige clowns als een liefdesdrama als een satire op het Spanje onder Franco. Gemaakt uit woede door een filmmaker die niet alleen wil vermaken - of misschien zelfs helemaal niet wil vermaken. Explosies van barok geweld combineert hij met prachtige shots die beklijven,’ aldus de jury voor de Zilveren Méliès, die dit jaar bestond uit André Bergs (animator/winnaar Gouden Méliès-nominatie voor beste short 2010), Nicole van Nierop (schrijfster/actrice New Kids Turbo) en Floortje Smit (filmrecensente De Volkskrant.) Balada Triste de Trompeta draait vanaf 28 april in de Nederlandse bioscopen.

De nominatie voor de Gouden Méliès voor de Beste Korte Europese Film ging naar een Nederlander. Filmmaker Jeroen Annokeé nam de prijs persoonlijk in ontvangst. Hij kreeg de Gouden Méliès omdat zijn geesteskind Suiker ‘met kop en schouders boven de rest uitstak. (-) Een goedgemaakte film die van de eerste tot de laatste minuut verrassend en geestig is, daarbij geholpen door een uiterst knappe timing’, luidde de motivatie van deze jury.

Omdat de juryprijzen gevolgd werden door de traditionele slotfilm, in dit geval Source Code - een zeer geslaagde en intelligente SF-thriller met Donnie Darko-vertolker Jake Gyllenhaal in de hoofdrol - en een aantal andere films die ook nog beoordeeld moesten worden, werd de winnaar van de Sp!ts Silver Scream Award, de publieksprijs van het Imagine Filmfestival, rond middernacht bekend gemaakt. Winnaar werd de horrorcomedy The Perfect Host van Nick Tomnay, met Frasier-acteur David Hyde Pierce in de hoofdrol. Runner-up was de ‘quirky’ superheldenfilm Super van James Gunn en de derde plaats in deze reeks publiekslievelingen ging naar de klassieke spookfilm Insidious van James Wan. Kortom: Imagine 2011 was een festival dat zowel beklemming als comical relief beloonde - en daarmee recht deed aan haar rijke filmaanbod van dit jaar.

Psychopaten? Check! Slagwapens? Check! Blunderende politieagenten? Check! Bloederige wraakacties? Dubbelcheck! Welkom wederom in Zuid-Korea, waar de monsters zowel in Seoul als op het vreedzame platteland (in casu een eilandje voor de kust) huizen. Bok-nam wordt door haar man en diens broer mishandeld en misbruikt, en als sloof gebruikt door haar schoonfamilie (tezamen vormen ze de complete eilandbevolking, dat houdt het lekker overzichtelijk). Hae-won, een jeugdvriendin uit de grote stad, die overspannen is en haar rust op het eiland komt zoeken, kijkt de andere kant op wanneer haar vriendin haar om hulp smeekt. Hoe lang kan zij zich afzijdig houden?

Als dan eindelijk, ontelbare vernederingen en een dramatisch ongeval verder, het rooimes voor het eerst in een kwelgeest wordt geplant, is het gejuich niet van de lucht. Bedevilled ((niet te verwarren met het Zuid-Koreaanse I Saw The Devil) dat ook op Imagine draaide) is echter geen ordinaire wraakfilm à la I Spit On Your Grave, maar vooral ook een aanklacht tegen de onverschilligheid van de egocentrische, moderne mens, en doet in zijn thematische uitwerking denken aan Lars von Triers Dogville.

Psychopaten? Check! Honkbalknuppels? Check! Blunderende politieagenten? Check! Bloederige wraakacties? Dubbelcheck. Welkom in Zuid-Korea (in Noord-Korea zijn er officieel geen psychopaten, behalve zij die de regering vormen). In I Saw The Devil (niet te verwarren met het Zuid-Koreaanse Bedevilled dat ook op Imagine draaide) bezegelt een seriemoordenaar zijn lot als hij de verloofde van een politierechercheur als slachtoffer kiest. In een mum van tijd heeft de door verdriet en wraakgevoelens overmande jongeman de dader opgespoord, maar in plaats van deze in te rekenen onderwerpt hij hem aan een kat-en-muisspel. Eigenrichting, jongens en meisjes, lijkt een fijn gevoel te geven, maar probeer het niet thuis; uiteindelijk betaal je een veel te hoge prijs.

Kim Ji-woon, die geschiedenis maakte met het ambivalente en uiterst lugubere A Tale Of Two Sisters, levert een eveneens ambivalente achtervolgings- en wraakthriller af die niet voor de zwakkeren van maag is (laat dat maar aan die dekselse Koreanen over) en een moreel oordeel aan de kijker laat. I Saw The Devil is een mokerslag die misschien een half uur te lang duurt en best met wat minder slachtoffers had gekund om zijn punt te maken, maar desalniettemin een aanrader is voor hen die ook The Chaser hoog hebben zitten.

Veertien, vijftien jaar oud moet ik geweest zijn toen ik voor het eerst de eerste trilogie van Star Wars bekeek. Op een vhs'je - het waren de originele versies. Toen een paar jaar later de opgepoetste en digitaal aangevulde versies van de films in de bioscopen draaiden, heb ik niet de moeite genomen om deze te bekijken. Ik vond Star Wars leuk en heb me wel vermaakt met de prequels. Goed, ik ergerde me ook aan Jar-Jar Binks, maar vond dat jochie dat Anakin speelde in de film eigenlijk ook irritant. Toch heb ik niet meteen de neiging om George Lucas als de antichrist te bestempelen, zo diep zit Star Wars niet bij mij, in tegenstelling tot de die hard-fans die in de documentaire The People versus George Lucas aan het woord komen. Die willen hun jeugd terug. Wie niet?



'George Lucas raped our childhood' is een van de liedjes die in de documentaire The People versus George Lucas voorbij komt. Veel van de vroege fans, die zelf kind waren toen ze in de bioscoop Episode IV, V en VI zagen, voelen dat zo. Lucas bracht namelijk behoorlijke aanpassingen aan zijn films aan, zoals het digitaal toevoegen van extra personages, maar ook veranderingen op karakterniveau. Schoot Han Solo in de oorspronkelijke versie een collega-premiejager zonder pardon dood, in de nieuwe versie schiet de collega eerst op hem. Ongeloofwaardig vinden de fans dat, want een professionele premiejager zou nooit van een halve meter afstand moeten missen. De verandering maakt Solo softer en aardiger en dat spoort niet met hoe de fans de ruimteschavuit kennen. En ze hebben natuurlijk gelijk.

Geschiedvervalsing
In 1988 sprak George Lucas het Amerikaanse congres toe om ervoor te pleiten dat men oude zwart-witflms vooral niet digitaal mocht inkleuren. Dat zou geschiedvervalsing zijn. Nog geen tien jaar later probeerde diezelfde (?) George Lucas zijn eigen filmgeschiedenis te herschrijven door de oorspronkelijke Star Wars-trilogie aangepast uit te brengen. Ik schrijf bewust probeerde, want hoewel in de toekomst misschien alleen de nieuwe versies beschikbaar zijn, waren er miljoenen toeschouwers getuige van de originele trilogie. Geschiedenis kan pas volledig gewist worden als er geen getuigen meer over zijn.

Wat de fans vooral steekt, is dat de creator weigert de trilogie in haar oorspronkelijke staat uit te brengen. Hierdoor zijn ze niet langer in staat om een nostalgische trip naar hun jeugd te maken, want als ze nu Star Wars: A new Hope opzetten, zien ze een andere film dan toen. Hopeloos dus. Ze voelen zich door hun god in de steek gelaten, want in wezen zegt Lucas dat de Heilige Schrift waar ze zo van houden niet perfect was en dat ze een inferieure versie van de Star Wars mythologie aanhangen. De christenen zouden het ook niet pikken als God opeens de bijbel zou herschrijven.

Fanfilms
Fascinerend volkje, die fans. Ze maken eigen remakes van Star Wars of films die voortborduren op het universum dat Lucas creëerde. Ze zijn bereid om voor Episode I: The Phantom Menace meerdere malen in de rij te gaan staan in de hoop dat ze zich na de zoveelste voorstelling kunnen verzoenen met de kinderachtige film die Lucas uitbraakte en die niet voldoet aan hun verwachtingen. Ze kopen alle merchandise waar het Star Wars-logo op staat, maar beklagen zich dat Lucas zo'n commercieel mannetje is geworden.

The People versus George Lucas van regisseur Alexandre Philippe is een fascinerende documentaire die interessante vragen aanstipt en oproept. Wie is nu eigenlijk de baas over Star Wars? Zijn dat de fans of is dat Lucas? Als je het vanuit het auteursrecht bekijkt, is de vraag gemakkelijk te beantwoorden. Lucas maakte de films, hij is de eigenaar. Maar, zo oppert iemand in The People versus George Lucas: vanuit ethisch oogpunt behoort het Star Wars universum de fans toe. Het is onderdeel van onze cultuur geworden en daarmee collectief bezit.

Overigens is het opvallend dat de kinderen van de oude fans geen moeite hebben met de nieuwe films en een figuur als Jar-Jar Binks juist heel grappig vinden. Nu heeft Lucas altijd gezegd dat Star Wars voor kinderen is bedoeld, dus wellicht heeft de man simpelweg gelijk door telkens nieuwe versies uit te brengen: op maat gemaakt voor een nieuwe generatie. Moeten die oude fans niet gewoon een kindertijd achter zich laten en eindelijk eens volwassen worden?

Hoe het ook zij: ik denk niet dat Lucas, stinkend rijk geworden dankzij zijn Star Wars, er wakker van zal liggen. En terwijl Lucas zijn eigen weg gaat, is het voor ons flink genieten van alle fanfilms die uit de liefde-haat gevoelens voor Lucas zijn voortgekomen.



The People vs. George Lucas - Trailer #3 from The People vs. George Lucas on Vimeo.

De film staat als comedy gecategoriseerd in het Imagine-programma, maar het had ook als wraakfilm of nouvelle violence kunnen zijn: James Gunns inktzwarte superheldenspoof Super tapt weliswaar uit hetzelfde vaatje als bijvoorbeeld Kick-Ass, maar gaat een stap verder. Wanneer gefrustreerde burgerman Frank (Rainn Wilson) zich als The Crimson Bolt aan de misdaadbestrijding wijdt om zijn vrouw terug te winnen van een zware gangster, krijgen we ook de minder positieve gevolgen van zijn heldendaden te zien; Frank maakt geen onderscheid tussen drugsdealers en een stelletje dat voordringt in de rij. En let ook even op het slachtoffer van een pedofiel: nadat Frank deze laatste het ziekenhuis in heeft gemept, pikt het jongetje diens portemonnee om even later weer vrolijk op te duiken als 'slachtoffer' van een volgende pedofiel. Franks blik op Goed en Kwaad is, zacht gezegd, een beetje uit balans. Al is nachtclubeigenaar Jocko (Kevin Bacon), die Franks vrouw stal en weer aan de drugs hielp, zonder enige twijfel een schoft van een zeldzaam kaliber.

Frank krijgt in zijn strijd hulp van een licht ontspoord meisje, Libby (een fantastische Ellen Page), die zichzelf omdoopt tot Bolty, de Robin bij Franks Batman. Dat blijft niet zonder verregaande gevolgen (Libby is zo mogelijk nog gestoorder dan Frank), maar wanneer de eindconfrontatie tussen Frank en Jocko plaatsvindt, hopen we maar op één afloop. En al is die afloop voor Frank dan niet wat hij verwachtte, uiteindelijk vindt hij berusting.
James Gunn leerde de kneepjes van het vak bij Troma - het is dan ook geen verrassing dat Troma-baas Lloyd Kaufmann nog even opduikt als een voorbijganger die 911 belt.

Stripmaker/illustrator Erik Kriek - misschien wel het beste bekend van zijn strip Gutsman - is al een tijdje bezig met het verstrippen met verhalen van horror en sf-schrijver HP Lovecraft. Later dit jaar komt daar een graphic novel van uit bij Oog&Blik/De Bezige Bij: Het onzienbare & andere verhalen.

Wie Eisner #2 erop naslaat, weet dat Kriek al sinds 2009 korte verhalen van Lovecraft in stripvorm giet. Daarin stond De Buitenstaander, waarin een rottend lijk dat niet doorheeft niet meer te leven, zich weer onder de levenden begeeft, met alle schrikachtige gevolgen van dien.

Door De Buitenstaander moedigde uitgever Hansje Joustra Kriek aan om meer Lovecraft te verstippen. In Zone 5300#92 stond een voorpublicatie van de korte strip Het Onzienbare. Hierin activeert uitvinder Crawford Tillenghast een machine waarin afzichtelijke wezens zichtbaar worden die zich tussen ons begeven maar die we niet met het blote oog kunnen zien. Een dergelijke openbaring kan natuurlijk niet zonder ernstige gevolgen blijven.

De paar pagina's waarop Kriek de lezer tot nu toe trakteerde smaakten zeker naar meer en ik ben dan ook erg benieuwd als Kriek aanstaande vrijdag wat van zijn werk presenteert op het Imagine Amsterdam Fantastic Film Festival.

Kriek wordt dan samen met regisseur Sean Branney geïnterviewd door festivaldirecteur Phil van Tongeren. Branney maakte de Lovecraft-verfilming The Whisperer in Darkness, die natuurlijk ook tijdens het festival is te zien.

De Amerikaanse regisseur is een van de sleutelfiguren in de H.P. Lovecraft Historical Society, in 1984 opgericht door een groepje RPG-spelers, en inmiddels verantwoordelijk voor films, boeken, cd’s en hoorspelen naar het werk van de schrijver.

Kortom, wees er vrijdag 22 april bij om 12.30 in Kriterion 2. Toegang is gratis.
NB De editie van Zone 5300 met daarin een voorpublicatie van Krieks Lovecraft-bewerking Het onzienbare is te koop bij de stand van Concerto in het Kriterion-café.

Check ondertussen het blog van Kriek waarin hij meer voorproefjes geeft van dit project.

Anders Thomas Jensen mag het wonderkind van de huidige Deense cinema genoemd worden; als regisseur/scenarist maakte hij geschiedenis met eigenzinnige, inktzwarte komedies als Adam's Apples en The Green Butchers, als scenarist voor anderen gooide hij hoge ogen met Brothers, Open Hearts, After The Wedding en -recentelijk- In a Better World. In die scenario's voor anderen laat hij zich doorgaans van een veel serieuzere kant zien, maar in zijn eigen films gooit hij alle remmen los. In At World's End, dat geregisseerd werd door Tomas Villum Jensen (geen familie), krijgt Jensens frivolere kant voor de verandering alle ruimte.

Centraal staat de jacht op een bloem in de jungle van Sumatra, die hen die van de bloemblaadjes eten het eeuwige leven zou schenken - zo beweert althans een verwilderde Deen die een BBC-team een kopje kleiner heeft gemaakt omdat die de bloem wilde meenemen. De stuntelige psycholoog Adrian wordt naar Indonesië gestuurd om aan te tonen dat deze man, die 129 jaar oud beweert te zijn, ontoerekeningsvatbaar is en hem aldus voor de doodstraf te behoeden. Voor Adrian (de altijd geweldige Nikolaj Lie Kaas) en zijn mooie assistente (Brigitte Hjort Sørensen, een soort Deense Billie Piper) het weten, zijn ze samen met de Indonesische autoriteiten en een Amerikaanse gangster (een heerlijk schmierende Steven Berkoff) verwikkeld in een bloederige jacht op de bloem. Stereotypen (corrupte, gewelddadige Indonesische politie) en actiefilmclichés (denk aan James Bond en Indiana Jones) worden niet geschuwd - ze worden met veel plezier en venijn tot in het absurde uitgespeeld door beide Jensens. De inktzwarte humor en onverwachte wendingen waar scenarist Jensen een patent op heeft, zijn eveneens volop aanwezig en maken van At World's End een guilty pleasure die niet gemist mag worden.

Omdat de masterclass van Bob Murawski niet doorging, toonde Imagine maandag middag de Zweedse animatiefilm Metropia. Een verrassingsfilm dus die helaas weinig verrassends bood.

Positieve toekomstbeelden in cinema zijn op één hand te tellen. Ik kan er op dit moment even geen bedenken in ieder geval. Mistroostig is de toekomst in Metropia ook. Alle olie is opgeconsumeerd en de wereld is grijsgrauw gekleurd. Heel Europa is verbonden door een uitgebreid metronetwerk dat in handen is van een bedrijf, Trexx genaamd.

Big Brother is watching you, again!
Trexx houdt de bevolking in de gaten. Als ze tv-kijken, kijkt Trexx via de beeldbuis terug. Dankzij een speciale antiroosshampoo kunnen ze zelfs gedachten lezen en via de ogen van de subjecten meekijken.

Big Brother is watching you and making sure you've got clean hair. Of zoiets.

Voor een film waarin een coöperatie tot de gedachten van de personages weet door te dringen is Metropia helaas erg oppervlakkig. Geen van de personages wordt goed uitgediept. Van hoofdpersoon Roger weten we vooral dat hij niet blij is met zijn leven en dat hij zich zorgen maakt over de relatie tussen zijn vriendin en haar beste vriend. Die zorgen zijn niet geheel onterecht overigens, want de schurk probeert haar te verleiden zodra Roger 's avonds niet thuis komt. Ondertussen is Roger zelf in de ban van supermodel Nina. Als ware femme fatale spant ze Roger voor haar karretje en speelt hij een sleutelrol in haar plan tegen Trexx.

Ook de toekomst wordt slechts schetsmatig weergegeven: verder dan wat verwijzingen naar quizshows - die ongetwijfeld als commentaar op het huidige televisieaanbod zijn bedoeld - en gerecyclede ideeën van wat een Dystopie inhoudt, gaat het eigenlijk niet. Het gehele hoe en waarom blijft gehuld in mist, al is dat idee van de metro die heel Europa samenbindt wel aardig gevonden.

Thunderbirds
Foto's van acteurs en locaties werden digitaal bewerkt. Het characterdesign vond ik wel interessant. Het gezicht van het personage lijkt, tot op zekere hoogte, op het gelaat van de acteurs die hem speelt. Behalve dan Nina die weliswaar de stem heeft van Juliete Lewis, maar meer wegheeft van gestroomlijnde versie van de Thunderbird Penelope. (Wat mij betreft een hele verbetering, want ik ben niet zo fan van haar hoofd, maar dat terzijde.) Sowieso bewegen de figuurtjes wat stijf en omdat het hoofd proportioneel groter is dan de rest van het lijf, kreeg ik sterk het gevoel naar CGI-versies van de Thunderbirds te kijken.

Roger wordt van stem voorzien door Vincent Gallo. Udo Kier tekende voor de rol van Trexx magnaat Ivan Bahn. Ook nu is hij dus getypecast als bad guy.

Flooding with Love for the Kid is een van de vreemdste films die ik ooit heb gezien. Maar het is ook een pleidooi om buiten vastgestelde kaders te denken.

Zachery Oberzan was zo onder de indruk van de roman First Blood van David Morrell, dat hij besloot deze zo getrouw mogelijk te verfilmen. De film met Silvester Stallone, de eerste in een reeks Rambo-films, wijkt namelijk nogal af van het boek. Oberzan wilde zien of het mogelijk was om alle dialogen uit het boek in de film te stoppen.

Dat is op zich niet zo'n gek idee. Wat Flooding with Love for the Kid zo'n vreemde film maakt is dat Oberzan de productie geheel in zijn New Yorkse appartement opnam en zelf alle rollen speelt. Budget: 96 dollar. Resultaat: 100 minuten experimentele film vol passie, hilariteit en een voorbeeld van wat je bereikt als je verder kijkt dan standaardconventies.

Wie zien Oberzan door de woonkamer rennen met een geweer, maar dat moet eigenlijk John Rambo in het bos voorstellen die op de vlucht is voor de politie. Een paar digitaal gemonteerde takjes en dennentakjes in de kamer moeten een bos suggereren. En weet je, het werkt!

Oberzans film is een ode aan de fantasie. Vroeger toen je met je vriendjes speelde, waren twee stoelen die naast elkaar stonden en een ronde schijf in je handen ook een auto. Bij Oberzan werkt het net zo. Een badkuip kan ook prima dienstdoen als rivier zo blijkt. Hij projecteert soms heel knullig wat beelden op de muur om de scène van een decor te voorzien, maar dat helpt wel bij het bepalen van de locatie. Ook maakt hij handig gebruik van de soundtrack: omgevingsgeluiden suggereren een bos of een drukbezochte diner. Je hoeft de andere eters ook niet te zien, het geluid zegt genoeg.

Heel slim geeft hij ieder van de 26 personages (!) een eigen accent en uiterlijk, zodat de kijker ze uit elkaar kan halen. Een groot acteur is Oberzan niet, maar zijn enthousiasme en passie komen zeker over en werken aanstekelijk.

Het resultaat is nogal vervreemdend, maar toch overtuigend genoeg om er in mee te gaan. Oberzans gekkigheid, maar vooral zijn doorzettingsvermogen zijn wat mij betreft een inspirerend voorbeeld voor een ieder die creatief bezig is en heel graag een bepaald project of idee wilt uitvoeren. Alleen daarom al drie sterren voor deze film!



Na de filmvoorstelling was er tijd voor een Q&A.

Hoe lang ben je met deze film bezig geweest?
Ik dacht dat het gehele proces ongeveer een jaar zou duren, maar ik had er zoveel lol van, dat de film binnen die tijd klaar was. Van de adaptatie van het boek in scriptvorm tot en met de postproductie was ik zo'n acht maanden bezig. Ik werkte als secretaresse overdag, 's avonds repeteerde ik voor theatervoorstellingen, dus het meeste werk aan de film deed ik 's nachts of op zondag. Al mijn vrije tijd stopte ik erin.

Wat vond je zo goed aan het boek dat je geïnspireerd werd om deze film te maken?
Toen ik negen of tien jaar oud was, zag ik de Stallone-versie voor het eerst. We hadden een weekend gratis HBO en daardoor kon ik op die leeftijd een R-rated film zien. De film raakte me echt toen. Kort daarna zag ik het boek liggen in een kruidenierswinkel. Het was een aangrijpend moment voor me waarin ik besefte dat een boek en een verfilming erg van elkaar kunnen verschillen. Toen ik het boek las verbaasde me dat de roman zoveel méér details en diepte bevatte dan de filmversie. Het verhaal van sheriff Wilfred Teasle is in principe uit de film gelaten. Het boek gaat over hem én Rambo, terwijl de film alleen over Rambo gaat.

Als tienjarige was ik dus erg onder de indruk van de verschillen tussen het boek en de film. Zeker aan het einde van het boek waar Rambo sterft. Ik begreep dat toen niet en heb dat hoofdstuk wel drie keer gelezen. Ik had immers de film gezien en daarin sterft hij niet! Dat was voor mij echt een keerpunt, net zoals het moment waarop je ontdekt dat de kerstman niet bestaat. Ik hoop niet dat ik nu mensen laat schrikken,' grapt de regisseur.

De zaal lacht.

Oberzan vervolgt: 'Dus sinds dat moment heb ik altijd al een trouwe adaptatie willen maken van het boek. Een adaptatie die uitdrukking gaf aan het boek zoals de tekst mij geraakt had. Ik kwam in de theaterwereld terecht en begon met acteren. Op een gegeven moment verhuisde ik naar New York, maar ik kon geen werk krijgen als acteur of filmmaker. Ik probeerde de traditionele route te volgen om een filmmaker en acteur te worden, maar dat lukte zo niet. Ik voelde dat ik geen greep had op de situatie.

Uiteindelijk heb ik het idee opgegeven dat ik van iemand anders toestemming moet hebben om een filmmaker te zijn. Ik besefte dat ik het zelf kon doen, zolang als ik maar de idee van wat een film hoort te zijn losliet en anders benaderde. Als je vanuit een ander perspectief kijkt naar wat acteren hoort te zijn of wat een film hoort te zijn, dan kan je ook een film maken.

In mijn ogen heb ik een big budget Hollywood movie gemaakt waarin ik zelf de hoofdrol speel. Wat mij betreft zijn het Oscarwaardige optredens en is het een Oscarwaardige montage. Vooral over de montage ben ik erg tevreden. Dat de rest van de wereld en de Oscarcommissie dat niet zo ziet, vind ik prima. Het maakt me niet uit, omdat ik me realiseer dat ik deze film gemaakt heb.

Heeft de auteur van het boek, David Morrell, de film gezien?
Ja. Ik wilde hem laten weten dat ik dit gedaan had omdat ik dacht dat hij het ontroerend zou vinden dat iemand zich zo verbonden zou voelen met zijn werk. Maar ik maakte me wel zorgen over copyrights en dat soort zaken. Uiteindelijk kwam hij achter het bestaan van de film, want hij werd opgepikt en is al op verschillende plekken te zien geweest.

Ik zocht contact met hem op. Gelukkig is hij een vrijgevig man en was hij er enthousiast over. Ik weet niet of hij helemaal begrijpt wat ik probeerde te doen, hij is immers van een andere generatie en nu in de zestig, maar hij waardeert de film en vindt het een fantastische ervaring. Hij staat er honderd procent achter. Als ik ooit problemen krijg met de copyrights, kan hij met helaas niet helpen, want hij heeft de rechten aan de filmmaatschappij verkocht.

Hoe heb je de rollen opgenomen. Iedere rol in zijn geheel?
Ja, ik heb als eerste alle shots van Rambo opgenomen en zo de hele film gespeeld. Je kunt zien dat ik steeds beter word met de techniek, want die shots van Rambo waren eigenlijk niet zo goed. Vaak valt zijn hoofd deels buiten het kader van het frame. Dat is dus geen artistieke keuze, ik was mijn manier van opnemen nog aan het perfectioneren.

Ik wilde ook zoveel mogelijk het toeval de ruimte geven aangezien ik de beperkingen die ik had ook omarmde. Dus toen ik bij het terugkijken zag dat ik Rambo deels buiten beeld is, vond ik dat het zo moest zijn. En het is prachtig om te zien hoe dingen uiteindelijk samenvallen. In een van de einddialogen zegt Captain Sam Trautman: 'I took the top of his head off with this shotgun!'. Dus dat verwijst terug naar het feit dat de bovenkant van Rambo's hoofd in het begin van de film is afgesneden.

Even was er grote ongerustheid ontstaan op de Facebook-pagina van Jan 'Mr Horror' Doense, voormalig directeur van Imagine: de naam van 13 Assassins-regisseur Miike Takashi kwam voor op de lijst van vermiste personen na de aardbeving in Japan, zo meldde de Franse website Cineallance. Stephanie Trepanier van het Canadese Fantasia International Film Festival wist te melden dat ze op 17 maart nog met hem had geskyped, maar nog was de ongerustheid niet helemaal weg, want daarna was het weer akelig stil gebleven rond de beminnelijke filmmaker. Totdat op 4 april op Facebook een bericht verscheen van Michele de Angelis: 'got a post from him... he's fine'.
Gelukkig zal de vertoning van 13 Assassins op het Imagine niet gekleurd worden door een rouwstemming, en kan er volop genoten worden van Miike's kleurrijke samoerai-extravaganza. Lees mijn eerdere recensie van de film hier.

Some Guy Who Kills People was voor mij de eerste film op het Imagine: Amsterdam Fantastic Film Festival dit jaar. Een prima keuze, want licht van toon, bij vlagen charmant en hier en daar wat bloedspatten.

Ken Boyd werd op de middelbare school flink mishandeld door het basketballteam omdat ze niet blij waren met hoe hij hen portretteerde in zijn strip. Als hij jaren later zijn leven probeert op te pakken na een verblijf in een inrichting, begint iemand op gruwelijke wijze het oude team uit te dunnen. De sheriff onderzoekt de seriemoorden en date ondertussen met Boyds moeder. Het ziet ernaar uit dat hij voor de moordenaar niet ver hoeft te zoeken. De grootste complicatie in Boyds leven - die zijn geld in een ijssalon verdient en dagelijks vernederingen van zijn baas moet tolereren - is de komst van zijn 11-jarige dochter die hij sinds haar geboorte niet meer mocht zien van zijn ex.

De toenadering van dochter Amy tot vader Ken levert enkele charmante scènes op. De nadruk ligt dan ook niet zo zeer op de moordscènes. Some Guy Who Kills People is wat dat betreft een luchtige comedy met korte gewelddadige uitbarstingen.

De cynische opmerkingen van Boyds moeder (Karen Black) versterken de lage eigendunk die Boyd van zichzelf heeft, maar zorgen dikwijls een glimlach op bij de kijker. De leukste opmerkingen komen echter uit de mond van de sheriff, gespeeld door Barry Bostwick die we kennen als burgemeester in de sitcom Spin City. Hij maakt rustig woordgrappen met het woord 'axe' erin terwijl hij een slachtoffer bestudeert dat met een bijl in het hoofd is vermoord.

Boyd wordt op verdienstelijke wijze neergezet door acteur Kevin Corrigan. Ook al zo'n tv-hoofd: hij is nu te zien in de herhalingen van Grounded For Life op Comedy Central.

De grote plottwist aan het einde is wat vergezocht, maar verder is Some Guy Who Kills People een prima tussendoortje.

"Some Guy Who Kills People" - Exclusive Trailer from Some Guy Who Kills People on Vimeo.

It's Hammer time! Wake Wood is een productie van de legendarische, opnieuw leven ingeblazen productiemaatschappij van klassieke Engelse horror. Regissseur Keating kiest -goddank- voor de niet-ironische aanpak en levert een sfeervolle mix af van Pet Sematary en The Wicker Man: in het dorpje Wakewood worden de doden tot leven gewekt met behulp van oude heidense rituelen. Een jong stel sjoemelt een beetje met de regels van het spel wanneer ze de kans aangeboden krijgen om hun te jong gestorven dochtertje nog drie dagen bij zich te hebben, en dat betekent stront (in dit geval: bloed) aan de knikker. Timothy Spall, bij het grote publiek vooral bekend uit een Harry Potter-film of twee, verleent als de pater familias van Wakewood de film een welkome mate van Engels excentriciteit. En ja, er vloeit ouderwets veel bloed door bovennatuurlijke oorzaken, als is de verantwoordelijke voor het gruwelijkste ongeval een nerveuze stier.

Het is al vaker bewezen: ook voor een goede scifi-film heb je niet meer nodig dan een goed script, een stel goede acteurs en een frisse visie op het genre. Regisseurs Amber Benson en Adam Busch hebben het vak ongetwijfeld geleerd van Joss Whedon, in wiens Buffy The Vampire Slayer zij jaren hebben meegedraaid, respectievelijk in de rollen van Tara en Warren. Die wist tenslotte als geen ander hoe je goede plots met spitse dialogen, intermenselijke relaties en nerdy humor samenbracht. Drones is precies dat: scifi op menselijk niveau waar slechts een of twee special effects aan te pas komen, en die zich in zijn geheel in de beperkte ruimte van een kantoor afspeelt.
Jonathan M. Woodward is de 'nobele werkbij' die verliefd wordt op Amy (Angela Bettis), die een alien blijkt te zijn. Wat heet, het halve kantoor blijkt uit aliens te bestaan, ieder met zijn/haar eigen verborgen agenda incognito op aarde. Wat volgt is een romantische komedie met een twist (The Office meets Mork And Mindy), die ondanks de beperkte middelen met veel zwier is gedraaid en met duidelijk plezier is geacteerd. Angela Bettis heeft blijkbaar een patent op offbeat-rollen; enkele jaren geleden stal (en brak) ze onze harten al als May in de gelijknamige film. En hee, is Amy niet een anagram van May?

We hadden al Snakes On A Plane, op het festival draait Some Guy Who Kills People en ook Hobo With A Shotgun doet precies wat er op het etiketje staat. Rutger Hauer is de homeless boy van dienst die orde op zaken stelt in een tot op de fundamenten corrupt stadje. De titel floept in vette jaren-70-letters in beeld, terwijl Hauer op idyllische klanken en in felle snoepkleuren aan boord van een goederentrein het stadje binnenrijdt. Eenmaal gearrriveerd ziet hij hoe de Drake-dynasty (aangevoerd door een over-the-top schmierende Brian Downey) de inwoners terrroriseert en er niet voor terugdeinst een familielid publiekelijk op gruwelijke wijze te onthoofden, waarna een (en ik gebruik dit woord eufemistisch) dame in witte bontjas en bikini zich douchet in de bloedfontein. Troma is er niets bij. HWAS is - zoals u al vermoedde - dan ook één grote knipoog naar de exploitatiefilm van weleer. Maar dergelijk postpostpostmodernisme kennen we ondertussen wel. Wie een oprechte ode aan de jaren-70-film wil zien verwijs ik naar de gruizige oldschool-sf van Duncan Jones’ Moon of giallo-pastiche Amer, dat in mei in de bioscopen komt. HWAS is niet meer dan de aangeklede versie van de Grindhousetrailer waar hij uit voortgekomen is.

Niet dat er niets te genieten valt. Rutger Hauer is een charismatisch acteur wiens screen presence niet te onderschatten valt, ook niet in een C-film als deze. Zijn personage krijgt iets meer diepgang dan de meeste van zijn genregenoten -zijn obsessie voor een grasmaaier in de etalage van een doe-het-zelf-zaak krijgt een ontroerende verklaring, en ook zijn zwak voor een prostituee wier leven hij redt, raakt een (zij het kleine) snaar. Iets meer van deze elementen en de film was boven zichzelf uitgestegen, zoals indertijd Braindead, waarmee HWAS al -onterecht- vergeleken is. Het gevreesde moordenaarsduo The Plague (‘Oh no! Not The Plague!’), dat wordt ingehuurd om Hauer een kopje kleiner te maken, ziet eruit alsof het is samengeraapt uit kostuumresten van Monty Phyton And The Holy Grail en rijdt op motoren die een doodskist achter zich aanslepen; bovenal is dat hilarisch, maar zeker niet zo dreigend als het verondersteld wordt te zijn. Misschien mis ik de clou van een wel degelijk goed vertelde grap en wil ik er meer van maken dan het is, maar ik vind HWAS als exploitatiefilm nu vooral een geval van net niet fout genoeg. Daar verhelpt ook het uitbranden van een bus vol schoolkinderen door de bad guys niets aan.

Het Imagine wil de laatste jaren serieuzer genomen worden door pers en publiek. Dan is de guilty pleasure van Hobo With A Shotgun als openingsfilm een opmerkelijke keuze, ook al was Rutger Hauer gisterenavond eregast en hoorde de vertoning bij een package deal. Het was bij mijn weten ook de eerste keer dat festivaldirecteur Phil van Tongeren zich vooraf verontschuldigde voor het geweld dat het publiek te zien zou krijgen. Al met al viel dat geweld wel mee, getuige de twee jongetjes naast mij die tamelijk onbewogen bleven zitten, alhoewel (ook een primeur bij een Imagine-openingsfilm!) een bescheiden aantal mensen wegliep. Maar dat kan natuurlijk ook van verveling of dorst zijn geweest.

Van 13 t/m 23 april vindt in het Amsterdamse Kriterion de 27e editie van het Imagine Filmfestival plaats, dé vrijplaats voor films in de genres fantasy, horror, sciencefiction en animatie. Naast de vertoning van ongeveer 45 lange en 25 korte films gaat het festival in gesprek met binnen- en buitenlandse gasten en bedient het de die-hard horrorfans op hun wenken tijdens The Night of Terror. Zone geeft vijf keer twee kaartjes weg (zie onderaan).

Openingsfilm is Hobo With A Shotgun van Jason Eisener, een film die ooit begon als neptrailer in het Grindhouse-project van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. Het is een mooie aanleiding om hoofdrolspeler Rutger Hauer, Neerlands meest succesvolle acteur in Hollywood, de Career Achievement Award uit te reiken voor diens bijdrage aan de fantastische film. Dat lijkt misschien een enigszins vreemde keuze, want naast Hauers sleutelrol in het baanbrekende Blade Runner (Ridley Scott, 1982) is hij niet in heel veel fantastische of genrefilms te zien geweest, toch? Die rollen zijn in elk geval ver in de minderheid bij zijn rollen in ‘gewone’ films. Toch noemen we even The Hitcher (waarin hij met verve een van de grotste engerds uit de genrefilm neerzet) en zijn bijrollen in Sin City en Batman Begins, alsmede zijn rol als vampier Lothos in de originele speelfim van Buffy the Vampire Slayer - al zullen alle betrokkenen die laatste film liever vergeten. Bovendien staat Hauer op de rol als Abraham van Helsing in Dracula 3D, die in 2012 moet uitkomen. Hoe dan ook zal de aanwezigheid van de charismatische Hauer de openingsavond de nodige luister bijzetten. Helaas voor alle gewone stervelingen is die voorstelling al uitverkocht, maar de film zelf zal tijdens het festival nog een paar keer te zien zijn. Volgens recensent Richard Scheib van sf-, horror- en fantasysite Moria levert de film met zijn ‘high degree of farcically unreal gore’ een ‘level of cartoonishly surreal absurdism not unakin to The Evil Dead II or early Peter Jackson films like Bad Taste, Meet the Feebles and Braindead.’ Dat vooruitzicht kon dus slechter.

Over naar onze drie must see-tips. Allereerst is daar de subversieve, inktzwarte komedie Super van James ‘ Gunn, over een doorgedraaide stripclubeigenaar die het recht in eigen hand neemt als superheld Crimson Bolt, met alle desastreuze gevolgen vandien. Het uitzinnige Franse Rubber geeft de hoofdrol aan een moordzuchtige autoband en laat wederom zien hoe je met een goed idee geen groot budget nodig hebt. Bedevilled is een Zuid-Koreaans drama annex wraakfilm, door Britse cultfilmautoriteit Kim Newman (lees diens rubriek Video Dungeon in filmblad Empire) goed bevonden en een ‘black comic massacre’ genoemd.

De slotfilm, tot slot, is eveneens niet te missen: Source Code combineert de talenten van regisseur Duncan Jones, van het bejubelde Moon, en acteur Jake Gyllenhaal in een breinbrekende thriller die enigszins doet denken aan het werk van Christopher Nolan. Een grote aanrader.

Dan zijn er nog de vele nevenprogramma’s en -activiteiten: themaprogramma Cine Latino Fantástico richt de blik op de fantastische filmproductie in Zuid-Amerika en Mexico. Het tweede themaprogramma, Power to the People, belicht een relatief nieuw en dankzij internet almaar in belang toenemend fenomeen. Film is niet langer een onaantastbaar eindproduct, maar het startpunt van allerhande mutaties; remixes, alternatieve trailers, officieuze vervolgen van The Lord of the Rings, Lego-versies van Star Wars, het is op internet allemaal te vinden. Deze spannende nieuwe ontwikkeling wordt tijdens Imagine van vele kanten belicht. Het volledige programma en informatie over tijden en tickets vindt u hier.

Vijf keer twee vrijkaartjes!!!
Vanaf volgende week houden we op deze plek een Imagine-blog bij waar u onder andere kunt lezen welke kneiters u gezien moet hebben en welke floeperds u beter kunt mijden als de pest. Maar veel leuker nog dan onze meningen te lezen, is om een film zelf als eerste te zien (en onze meningen uiteraard dáárna te lezen). Zone 5300 en Imagine helpen u daar een handje bij en geven vijf keer twee kaartjes weg voor een film naar keuze tijdens het festival (uitgezonderd de openingsfilm, slotfilm en Night of Terror). Alles wat u hoeft te doen is ons een mailtje sturen met als subject 'Imagine 2011’ en vermelding van uw volledige naam en adres (inzenders zonder duidelijke subject- en’of adresvermelding verdwijnen meteen in de prullenbak).
Deze actie sluit op maandag 11 april 2010 om 12.00 uur. Prijswinnaars worden direct bericht en krijgen hun vrijkaarten thuisgestuurd.

Wilt u ook op de hoogte blijven van dit soort weggevertjes? Abonneer u dan nu op de nieuwsbrief via het Nieuwsbrief-formulier!