Solondz jongleert met namen en actrices om een eenvoudig verhaaltje diepgang te verschaffen. Maar het verhaaltje blijft simpel.
Solondz bedrijft de zwarte humor met een dikke negerin en blije gristenen. Dus de humor blijft gemakkelijk.

Het Surinaamse broodje is een handige versnapering voor het opvullen van gaatjes: tot laat op de avond verkrijgbaar op een dozijn verkooppunten in de buurt. En tijdens de volgende film kan de buurman of -vrouw gratis meenagenieten.
Het kampioensbroodje is het broodje dat smaakt zoals het eruitziet: het broodje kots.

Stelling: ‘Lukas Moodyssons opvolger van het hartverscheurende Lilya 4-ever is een weinig fijnzinnige aanklacht tegen de porno-industrie. Met veel close-ups van vrouwelijke genitaliën. Wegblijven!’. De stelling komt deze keer van de Volkskrant.

De toetsing: ‘A Hole In My Heart’ mag dan weinig fijnzinnnig zijn, het is géén aanklacht tegen de porno-industrie als zodaning. Moodyssons pijlen zijn gericht op de media in bredere zin (reality-programma’s, internet) en bovenal het onvermogen van mensen om één op één met elkaar te communiceren. Dat Moodysson daarbij het gegeven gebruikt van drie mensen die in een weekend een alle grenzen overschrijdende amateurporno filmen, is in mijn ogen eigenlijk bijzaak. Om te zeggen dat een weekendje kamperen bij deze personages dezelfde demonen naar boven had gehaald gaat te ver, maar ik bedoel maar te zeggen dat je soms verder moet kijken dan de vorm, ook al is die dan nog zo expliciet.
Tess hunkert naar aandacht en erkenning; haar vriend Geko kan die haar alleen geven in de vorm van liefdeloze seks, en wel in alle openingen die Tess heeft. Rickard, in wiens flat de opnamen worden gemaakt, heeft een al even getroubleerde relatie met zijn misvormde zoon Eric, een goth die zichzelf heeft opgesloten in zijn kamer en zijn vader verafschuwt (de scène waarin hij voor zijn vader een glaasje water haalt is onbetaalbaar). Tess heeft gesolliciteerd bij Big Brother, maar neemt ook genoegen met een rol in een porno, iets wat ze al vanaf haar twaalfde ambieert. Ze wordt verkracht en in de mond gekotst, maar blijft desondanks terugkomen. Wie hier geen hoop in ziet, heeft zonder meer gelijk en haakt af (al viel het met het aantal weglopers in een zo goed als uitverkocht Cinerama om kwart over tien ’s ochtends nog behoorlijk mee; de meter bleef op vier steken). Maar wie de film tot het einde uitzit, wordt door moralist Moodysson beloond met een sprankje hoop voor de mensheid; als zelfs de ongeneeslijkste gevallen (en daar mogen we de personages in deze film toch toe rekenen) in staat zijn tot oprechte liefde en troost, ook al moeten daarvoor eerst alle poorten van de hel open en een enkel lijk uit de kast, dan is niet alles verloren in deze onmenselijke maatschappij. Zoals Tess tijdens een van de schaarse intieme momenten in de film tegen Eric zegt: “Zelfs in het donkerste bos staat een boom waar fruit aan groeit” In die zin kan ‘A Hole In My Heart’ ook voor de kijker een louterende werking hebben op onze eigen demonen; dat geldt overigens ook voor Volkskrant-recensenten.

Het grootste aantal anekdotes in één film plempen, dat is het record dat Manic zelf wil halen. De recordpoging slaagt, de film dientengevolge niet. Irritante voice-over en montage (bokswedstrijd versneden met flitsen ganzengevecht) duiden de vanzelfsprekende beelden kapot.

Peilloos kinderleed in een Koerdisch vluchtelingenkamp is zonder poespas en mèt een vleugje zwarte humor verfilmd. Rond de Amerikaanse inval in Irak tiert de handel in landmijnen welig in het mini-maatschappijtje van gevluchte kinderen.
Godzijdank de winnaar van de publieksprijs en niet het mislukte Brothers.

Het pubermeisje van de hoofdrol wordt achtereenvolgens door 8 actrices gespeeld. Een gimmick die gebruikt wordt in verwikkelingen rond kinderwens en abortus. Als het te saai wordt, wordt de burleske grap niet geschuwd. De vraag blijft: stond de gimmick aan de wieg van de film of is deze er later tegenaan geplakt?

De shogun Izo wordt teruggebracht naar steeds weer een andere instantie van Japan, omdaar zijn heilzame werk uit te voeren. Alleen laat hij zich toch wel meeslepen door een bepaald idioom. De kijker blijft achter met de boodschap dat iedereen afmaken de wereldvrede bevordert.

Een vette bek en de daaruit voorvloeiende ranzigheid wil een mens maar eenmaal per festival halen. Bram Ladage is niet wijs en bakt zijn piepers in slaolie. Onverzadigde vetzuren maken de klant onverzadigbaar, zo is de gedachte. De ranzigheid wordt toch nog waargemaakt dankzij de fritessaus 25%.

Hij die deze film bezoekt weet dat het over iets met een seriemoordenaar gaat, en de kijker met normale verstandelijke vermogens herkent deze persoon ook meteen in de eerste scene, en weet wat er komen gaat. Dat is best redelijk.

Puberende jongens zijn tweede-generatieslachtoffers van de Katholieke kerk, vergiftigende industrie en alcoholisme. Terechte Tigerwinnaar is deprimerend en in ieder aspect geweldig vormgegeven.

Adolphe, Jacquot zelf en de camera zijn verliefd op Isabelle Adjani. Oerdegelijk uitgevoerd kostuumdrama wordt mooi gedragen door een melancholische Adjani.

Travestiet 007 overtreft de trap. Deze Thaise pret wordt vertoond in een treurigstemmende warez-kopie. Wordt het festival binnenkort omgedoopt tot International DivX Festival Rotterdam?

• 10 halfgelezen Daily Tigers
• 10 halfgelezen Filmkranten
• een afgeragd programmakrantje
• een catalogus
• een ongeopend flesje cola
• drie lege flesjes water
• 8 pakjes sap met rietje
• een half bakje cashewnootjes
• een bijna vol bakje bananenchips
• een handvol dropjes
• een half zakje zoute krakelingen
• drie volgesnoten papieren zakdoekjes
• een eigen programma met doorhalingen en verbeteringen
• 10 bladzijden aantekeningen
• 32 afgescheurde entreekaartjes
• 6 ongebruikte kaartjes
• 15 smsjes in de inbox van de mobiel
• een afspraak om met z'n drieen te gaan dimsummen
• 2 uitnodigingen voor tentoonstellingen
• een afspraak om elkaar vaker te zien
• 2 emailadressen
• 2 telefoonnummers
• een berg met doorrookte kleren in de wasmand, goed voor 3 wassen
• verlanglijstje met misgelopen films die nog gezien moeten worden
• een brak brein
• moeie ogen
• een lijf dat naar slaap verlangt
• een hoop mooie herinneringen en flarden van leuke gesprekken
• een record aantal unieke filmervaringen
• opluchting
• zaadje waar ter zijner tijd het verlangen naar het volgende festival uit zal groeien

Kortom: archeologische vondsten na een goed filmfestival

De laatste telling:
Hoer-o-meter totaal 46 films:
47 hoeren in hoofd of bijrol
31 hoerenfiguranten
1 suggestie betaalde seks
1 hoerendaad
1 misgeinterpreteerde hoer (voor spek en bonen)

U denkt, dit is best geinig, maar het zegt natuurlijk nog niet veel. Om u even een compleet beeld te geven van meest voorkomende manieren waarop mensen geld verdienen in de 46 getelde films volgt hieronder een top vijf. Alleen die beroepen in hoofd- en bijrol die in meer dan twee films voorkomen, zijn meegeteld.

1. hoer (zelfs zonder de 31 hoeren van Night Scene)
2. acteur
3. crimineel
4. militair
5. leraar
een verrassende zesde plaats is overigens voor hotelpersoneel

Hoer is het meest voorkomende beroep in 46 willekeurige festivalfilms
In 24 % van de films verdient iemand zijn of haar geld door zich te verhoereren.
Gemiddeld zitten er 1,7 hoer in een festivalfilm.

Iets wat begon als grapje, blijkt bij nader inzien toch een waarheid als een koe. De hoer-o-meter snort tevreden.

Alleen tijdens het filmfestival krijgen ze aandacht, soms weinig, soms veel, maar voor de rest heb je eigenlijk nauwelijks iets met ze te maken. Feitelijk zijn er eigenlijk twee rassen te onderscheiden: zij van voor-of-buiten-het-festival en zij-van-het-festival. Die van-voor-of-buiten-het-festival zijn minder interessant, omdat er door beide partijen blijkbaar gekozen is voor een eenmaal per jaar constructie. Alhoewel deze natuurlijk tijdens elk willekeurig festival kan omslaan in meer. Die van-het-festival leert men telkens beter kennen, de fascinatie groeit jaar na jaar en er ontstaan zelfs heuse meertijdsbetrekkingen. Het is de ultieme bijdrage aan de festivalroes: alleen maar over film praten met iemand die net zo enthousiast is.

Pas volgend jaar zie je ze weer, die filmfestivalvrienden.

Als er een regisseur van de op dit festival vertoonde films zijn naam mee heeft, is het wel Aleksandar Manic. Zijn documentaire over de Roma-hoofdstad Shutka identificeert zich met zijn onderwerp en is dus van een manische vrolijkheid. In deze open inrichting is iedereen wel ergens kampioen in: in het verzamelen van cassettebandjes met Turkse muziek, boksen, zingen, ganzengevechten, je kan het niet zo gek bedenken. We maken kennis met een viriele, discodansende zeventiger. Een vampierenjager. De dorpshomo. De kampioen gravenschenden. Uiteraard schuilt er achter alle vrolijkheid genoeg tragiek om een deprimerende film mee vol te schieten: de homo werd als kind verkracht, de werkeloosheid en armoede zijn schrikbarend, vrouwen komen nauwelijks aan het woord en dan is er nog de kwestie van de vluchtelingen uit Kosovo. 'Shutka' schijnt letterlijk 'vuilnis' te betekenen. Nou, dan weet je het wel. Maar de mensen kiezen er voor te lachen en feest te vieren en Manic doet met ze mee. Hoewel er voortdurend gekibbeld en tegen elkaar opgeboden wordt in de talrijke kampioenschappen, wordt duidelijk dat ze elkaar nodig hebben en juist elkaars gelijken zijn in hun eigen microcosmos. Shutka heeft in alles de vaart van een komedie van Kusturica: zeer veel opzwepende muziek en kunstig gemonteerd.

Edelbollywood met de lokale Georgina Verbaan als door dorpsgodin bezetene. Voor zij die van een dansje en een liedje houden, de rest doet er niet zo toe. Op het eind schiet de trommelaar iedereen dood, ook Georgina.

(Deze film staat vast in de toptien van uw lokale Shiva Temptations Video Store.)

Rond de festivalweekends is de reguliere festivalhoreca overbelast. Snel voedsel naar binnen werken is onmogelijk, laat staan snel smakelijk voedsel. Wie in Pathé of De Doelen bivakkeert kan aperap aanschuiven aan de lopende band van Happy Sushi. Direct bij binnenkomst wordt de glazen boterham besteld, van de neon-verlichte band worden de baby-octopus en de tonijnsalade gegrist en binnen enkele seconden heeft de festivalbezoeker zonder tijd een smakelijke versnapering voor zich.

Potentieel interessant verhaal (hoe wordt een Amerikaanse veiligheidsbeamte moslim-terrorist?) wordt totaal om zeep geholpen. No-budget betekent niet dat je een Parkinson-patiënt als cameraman moet aanstellen of dat je alle opgenomen ruis versterkt de zaal in moet sturen.

Voor de grootverbruiker van films en andere geneugten van het festival is het onmisbaar. Zeker als het festival een beetje op z'n eind loopt. In principe komen de eerste en de laatste vertoningen op een dag niet in aanmerking. Het handigste is als de zaal niet erg gevuld is en de stoelen en beenruimte toelaten om maximaal in de stoel te hangen. De te verkiezen film heeft een voice-over of muziek met een minimum aan dialoog en geluidseffecten. In verband met eventueel schuldgevoel dient men met grote zorgvuldigheid de meest abonimabele film van de dag te selecteren. Als men de perfecte film heeft getroffen zal men namelijk veel medestanders in de zaal hebben.

Even wat nachtrust inhalen tijdens de bijslaapfilm.