Als toetje voor diegenen voor wie het afscheid van het AFFF weer zwaar viel: een paar laatste festivalk(l)iekjes uit de camera van uw Zone 5300-redacteur.
Op deze foto: de jury van de Zilveren Méliès. V.l.n.r. Tonio van Vugt (u weet wel), Franca Jonquiere (voorzitter, wetenschappelijk medewerker Universiteit van Amsterdam), Emiel Labree (organisator festival Duistere Openbaringen, Helmond) en Rosto (cineast). De Zilveren Méliès ging naar het Zweedse 'Storm'. Wij vonden hem "stijlvol, snel, diepzinnig, stimulerend en herkenbaar." En: "Deze film heeft een trendy, moderne stijl die aantoont dat een flitsend uiterlijk gecombineerd kan worden met echte, sympathieke personages en een hoogwaardige inhoud."
'Storm' is hiermee automatisch genomineerd voor de Gouden Méliès 2006, die bekend wordt gemaakt op 25 augustus a.s. tijdens het Espoo Ciné International Film Festival in Finland. Wij zien u volgend jaar weer in Amsterdam, waar naar alle waarschijnlijkheid - zo deelde organiator Jan Doense mee op de slotavond - Filmmuseum Cinerama nog een allerlaatste maal als hart van het festival zal dienen.

Als toetje voor diegenen voor wie het afscheid van het AFFF weer zwaar viel: een paar laatste festivalk(l)iekjes uit de camera van uw Zone 5300-redacteur.
Op deze foto: de jury van de Black Tulip. V.l.n.r. Karin Spaink (Nederland, auteur), Brian Yuzna (VS, voorzitter/filmmaker), Georges Delmote (België, directeur Brussels International Festival of Fantastic Film) en Willem Pruijssers (Nederland, film- en dvd-distributeur). Winnaars van de Black Tulip zijn 'Next Door/Naboer' (beste lange speelfilm), 'Mirrormask' (beste speelfimdebuut) en 'Doll Nr. 639' (beste korte film). De messen in de handen van de jury zijn echt.

Als toetje voor diegenen voor wie het afscheid van het AFFF weer zwaar viel: een paar laatste festivalk(l)iekjes uit de camera van uw Zone 5300-redacteur.
Op deze foto: de creativiteit van de festivalmedewerkers kent geen grenzen. Maak eens iets leuks van de letters op de gevel van úw plaatselijke bioscoop en stuur ons uw foto.

Als toetje voor diegenen voor wie het afscheid van het AFFF weer zwaar viel: een paar laatste festivalk(l)iekjes uit de camera van uw Zone 5300-redacteur.
Op deze foto: Gutsman-tekenaar en AFFF-affiniado Erik Kriek toont zijn DPBA (Delft Blue Penis Award), die dagelijks werd uitgereikt door Bart Oosterhoorn en Fir Suidema, de Pietje Bells van het festival. Erik is winnaar in de categorie 'Best Screen Hugging during the 22nd AFFF' (voor die bezoeker die altijd op de eerst rij zit - NB: deze foto werd genomen op de derde rij). Een andere gelukkige winnaar was de eerste bezoeker die in slaap viel tijdens de NOT. Jaja, een DPBA krijg je niet zomaar, en dat is duidelijk af te lezen aan Eriks gezichtsuitdrukking. De steelse blikken die Zone 5300-redacteur Milan Hulsing over Eriks schouder werpt spreken in dat opzicht ook boekdelen...

(OPGEPAST: SPOILER)Van de regisseur van de bescheiden arthousehit Junk Mail komt dit broeierige filmpje over een passieve kantoorman die door zijn lief wordt verlaten en prompt wordt ingepalmd door de twee fatale buurvrouwen. Met de jongste van de twee komt het tot een bruut potje sadomasochistische seks, waarbij het bloed even rijkelijk stroomt als bij Tsukamoto's 'Tokyo Fist'. Wie zich realiseert dat Oslo bijna de duurste stad ter wereld is, vertrouwt het onwerkelijk hoge aantal kamers van de woning niet en komt tot de conclusie dat dit het timide festivalbroertje van de Zweedse inzending 'Storm' is. De film duurt slechts 75 minuten, maar dat is eigenlijk nog te lang.

Even geen zin in anime bij dit festival. Je zou het tegenwoordig bijna vergeten, maar gelukkig worden er ook nog animatiefilms gemaakt, waarin niet alle personages van die Michael Jackson-neusjes en uitvergrote reeënogen vol waterlanders hebben. In Frankrijk bijvoorbeeld. Renaissance ziet er bijzonder uit, door half-gedigitaliseerde compromisloos monochrome zwart-wit beelden van een toekomstig Parijs. De manier waarop de stad als een soort glazen huis wordt getoond, is verbluffend, maar je apprecieert een videoclip op dit soort merites. Van een avondvullende film verwacht je een onderhoudend verhaal, overtuigende personages enzovoort. En dan blijkt Renaissance in hetzelfde bedje ziek te zijn als zoveel anime: eikenhouten dialogen, een plot dat cliché op cliché stapelt (politiebikkel op zoek naar ontvoerde jonge vrouwelijke wetenschapper die de sleutel tot onsterfelijkheid heeft gevonden) wat tot een zowel ongeloofwaardig als saai resultaat leidt. Eén * ster voor de effectencrew van deze geparfumeerde drol.

...bij The Rocky Horror Picture Show op vrijdagavond, alwaar u verkleed diende mee te zingen en met rijst te gooien. Het viertal op de foto behoort overigens tot het team van de Meezing Rocky Horror Picture Show en niet tot het publiek, dat zich er in veel gevallen wat al te makkelijk vanaf maakte met een mal hoedje.
De rijst (ongekookt) bleef liggen tot zondagochtend om samen met de debris van de Night of Terror te worden opgeruimd...

Traditiegetrouw wordt er elk jaar op de gevel van Filmmuseum Cinerama een verwijzing gemaakt naar de Night of Terror. Ziet u hem ook?

Storm begint stormachtig; een Matrix-achtige wervelwind van actie. Alle clichés uit de Amerikaanse actiefilm wapperen over het scherm. Plaats van handeling is Stockholm, maar het lijkt de metropool uit Blade Runner wel! Het is, zo blijkt pas op bijna de helft van de rit, het onderbewuste van de dertigjarige slacker Donny Davidsson, die zich tot dan toe heeft gelaafd aan alcohol en low brow amusement. Lova, de Lara Croft-achtige heldin die door vage types wordt achtervolgd, staat voor Donny's geweten, of voor Jungianen: zijn Anima. Donny heeft als jongen nogal wat rottigheid uitgehaald, die hij het liefst had willen vergeten. Zweden is een land met een indrukwekkend leger psychoanalisten, dus uiteindelijk gaat de onderste steen wel boven. Storm is een originele film, zeer goed gemaakt met indrukwekkende beelden. De pastiches op Amerikaanse actiefilms zijn echter met zóveel overmacht gemaakt dat dit op het irritante af is. Ja ja, we weten onderhand wel dat je kunt filmen, denk je na wéér zo'n opgezwollen knokscène. Dat kan niet bedoeling zijn van dit in principe zeer intelligente scenario.

Twee prima grote-stappen-snel-thuis-pulpverhalen. Jenifer is gebaseerd op een van de engste strips die ik ooit las, het gelijknamige korte verhaal van Bruce Jones en Berni Wrightson. Politieman redt een weesmeisje van een wrede dood. Jenifer is stom, heeft een gruwelijk misvormd gezicht, ze verslindt katten en buurtkinderen, maar... ze heeft ook een geil lijf waarvan oom agent in een mum van tijd in de ban raakt. Het zal zijn onvermijdelijke ondergang betekenen. Dreams in the Witch-House, een oorspronkelijke Lovecraft-verhaal, is naar onze tijd vertaald door verwijzingen naar de Snaartheorie en de parallelle universums van prof. Lisa Randall, waarin de held, een wiskundestudent, gespecialiseerd is. Regisseur Stuart Gordon weet wel raad met Lovecraft en ook hier is het raak. De student wordt ingepalmd door een nare heks, die tussen de kieren van enkele dimensies kruipt om samen met een rat met een mensengezicht (originele gimmick!) onze student probeert te bewegen tot het offeren van de baby van de buurvrouw. Ook opmerkelijk: de redding van het arme wurm komt te laat.

Amerikaans gezin verdwaalt in de woestijn, waar de Heuvels ogen hebben (en daarbij enkele wanstaltige misvormingen). Deze ge-update versie blijft qua montage zeer dicht bij het origineel van Wes Craven, die blijkens de credits ook een dikke vinger in de pap had, maar waar is de onvergetelijke cultkop van Michael Berryman (PeeWee in de orginele versie) gebleven? Die heeft plaats gemaakt voor makeup-effecten die Chris Cunninghams Rubber Johnny in herinnering roepen. Dit is het soort splatterfilm die het AFFF groot heeft gemaakt: vlot, bloederig, bruut, met een vleugje maatschappijkritiek, oftewel: de 'nuclear family' moet dood! Een publieksvriendelijke goede middenmoter kortom. Echter: als dit geen remake, maar een originele film was geweest, hadden we hier met de onbetwiste knaller van het festival te maken gehad.

Met Beneath Still Waters hebben we een heel rare film te pakken. Deze Spaanse, door Amerikaan Brian Yuzna (Society, Beyond Re-Animator) geregisseerde film over een verzonken stadje en een onnoembaar kwaad dat in het stuwmeer huishoudt, had namelijk 30 jaar geleden gemaakt kunnen zijn. En wat toen nieuw was, of state of the art, is dat nu allang niet meer en het kijken naar dat soort gedateerde genre cinema vereist bij de kijker een zeker historisch besef. Met de techniek en mentaliteit van een Lucio Fulci kom je nu gewoon niet meer weg. Vandaar dat Beneath Still Waters in de wandelgangen van het festival behoorlijk verguisd werd. Ongeloofwaardig, nep, saai, onlogisch. Ja, dat zal allemaal wel. Ondergetekende werd na een eerste verbazing volledig meegesleurd in het Europudding-sfeertje van internationale cast met vreemde accenten, de prettig onlogische plot, de zwaar aangezette villains, de old school opvatting van wat een lekker wijf is en de weirde pogingen tot psychologische uitdieping van de karakters. Tel daar effectieve Fulci-gore en een Morricone-achtige score bij op, en daar hebt u uw faux seventies Eurotrash videoclassic. Het mooie van dit alles is dat regisseur Yuzna, die aanwezig was bij de voorstelling en behoorlijk sappige en leerzame anekdotes met de zaal deelde, geen enkel besef leek te hebben van deze onvermoede kwaliteiten. Daardoor is de film eigenlijk geen moment campy en lijkt volstrekt integer te zijn. Hoor ik iemand 'cult' zeggen? Mijn persoonlijke ervaring kwam overeen met 5 sterren, maar uit overwegingen van objectiviteit worden dat er 3.

Mockumentary over cultregisseur Werner Herzog die een film over Nessie wil gaan draaien. Al snel blijkt dat pruducent Zak er een verborgen agenda op na houdt, als een sexy fotomodel zich ineens als crewlid meldt. 'WTF?' zie je Herzog denken. Er ontstaan conflicten tussen producent en kapitein, de cryptozoöloog en de plaatselijke bevolking en tenslotte staan ook regisseur en producent elkaar met het alarmpistool naar het leven terwijl de boot door iets groots en reptielachtigs wordt geramd á la de slotscène uit Jaws. Geslaagde grap, maar komt m.i. door het zeer trage eerste half uur niet aan vier sterren.

Night of the Hunter en Blue Velvet worden in het persbericht als vergelijkingsmateriaal genoemd. Om het kort te houden: dat is teveel eer. Jonge sociopaat zwaait af bij de marine en belaagt zijn vader, die hem en zijn -inmiddels overleden- moeder in de steek heeft gelaten. Palief is intussen in de Here, heeft een goed inkomen en een keurig gezin. Elvis Sandow zal de 'family values' op kille en methodische wijze vewoesten, om te beginnen door zijn halfzusje te verleiden en zwanger te maken. The King is een aanval op het christenfundamentalisme, maar meer nog is het de zoveelste variant op het thema van het Amerikaanse middleclass (lees: rijke) gezin dat door een rancuneuze outsider wordt belaagd. Denk aan bijvoorbeeld Cape Fear en driekwart van Stephen Kings (!) boeken. Daarbij is het allemaal tamelijk lelijk gefilmd, met saaie dialogen en van een werkelijk ingenieus meesterplan zoals bij Sympathy for Lady Vengeance, is geen sprake. Een gemiste kans en een vreemde eend in de bijt tussen alle monsterfilms en mockumentary's.

Deze eigenzinnige Canadese inzending kreeg als high concept-vervloeking de vergelijking met Twin Peaks mee. Saint Martyrs of the damned maakt dat door het tegenvallende einde niet waar, maar komt met name door de prachtige fotografie toch behoorlijk ver. Bovendien is het een subtiel opgebouwde variant op het aloude Frankenstein-complex. Flavian Juste, een sappelende sensatiejournalist, belandt in een naargeestig dorpje waar een hele serie verdwijningen is gemeld. In een mum van tijd is Flavians fotograaf en beste vriend Armand ook verdwenen en wordt hij bezocht door de geest van een dode bruid, die Malvina heet -net als de beide(!) tweelingzusters die het hotel bestieren, waar hij noodgedwongen zijn intrek neemt. Dit is het begin van een een aaneenschakeling van inderdaad Lynchiaanse mysteries. Het verteltempo vermijdt daarbij de platgetreden paden en dat is aangenaam. Zoals gezegd houdt de film die mate van originaliteit niet tot het eind toe vol, maar Robin Aubert is beslist een naam om in de gaten te blijven houden.

Het lijkt een patroon te worden: films die voorafgegaan worden door een korte film, leggen het af tegen de kortjes. Zombie Movie is bijna vintage Peter Jackson. Drie Nieuw-Zeelandse (!) headbangers zitten in een krap autootje, omsingeld door een meute ondoden. Ze zitten zowel zonder benzine als ideeën om uit deze netelige situatie te raken. Laagste budget, hoogste grappengehalte en goor zoals het hoort. Vijf ***** Sterren! Zombie Honeymoon heet de hoofdfilm; een zombie honeymoon zult u ook krijgen. Manlief verandert in een trieste zombie die het kannibaliseren niet kan laten, maar ja, van de Viva moet je toch bij hem blijven als je écht van hem houdt. Waarschijnlijk wil de organisatie van het AFFF met dit soort films meer vrouwvolk naar het festival lokken, maar dat zou toch met betere films dan Zombie Honeymoon mogen gebeuren. Het is allemaal volkomen richtingloos en om onbegrijpelijke redenen heeft regisseur Gebroe geen enkele kans aangegrepen om grappige verwikkelingen uit te werken. Terwijl toch sinds Jackson's 'Braindead' duidelijk mag zijn dat humor en romantiek elkaar niet in de weg hoeven te zitten. Eén * ster.

‘Fargo’ in Wallonië, luidt de omschrijving van ‘Ordinary Man’, en die zit er niet al te ver naast. Is de vierde film van Vincent Lannoo dan een kopie van deze Coen Brothers-klassieker? Nee, verre van dat. ‘Ordinary Man’ doet aan zijn Amerikaanse verwant denken zoals ‘Calvaire’ aan ‘The Texas Chainsaw Massacre’. Laat die gekke Walen maar hun gang gaan, en het komt allemaal goed. Gewone man Georges heeft een vrouw die vreemdgaat met zijn beste vriend, een meubelzaak die niet loopt en niet heel veel om naar uit te kijken in het leven, behalve dan misschien zijn dochtertje. En oh ja, hij heeft zijn handen vol aan Christine, de vriendin van de man die hij om onduidelijke redenen -per ongeluk- in een vlaag van razernij vermoordde. Want wat doe je met de enige getuige van die moord, wanneer je niet nóg een moord wilt begaan? ‘Ordinary Man’ weet te verrassen met dit simpele gegeven, met plot, spel, regie én het amorele einde. Dat het AFFF-publiek dit blijkbaar ook vindt, blijkt wel: met een score van 8,25 bezet de film de tweede plaats in de poppoll. Ook dat is min of meer verrassend, want ‘Ordinary Man’ is al met al een a-typische AFFF-film.

Next Door is een Noorse film over een labiele man, die na het opbreken van zijn relatie geplaagd wordt door extreem gewelddadige gebeurtenissen die zich afspelen in het appartement naast hem. In dat appartement hebben twee jonge vrouwen zich verschanst tegen de wereld omdat ze in elke man een potentiële verkrachter zien. De man komt er steeds vaker over de vloer en wordt op een gegeven moment verleid tot seks met de jongste van de twee. Tijdens die scène gaat het er zo heftig aan toe dat het bloed er vanaf spat. De man ontdekt een onderdrukte kant in zichzelf, een sadistische kant, die hij voorheen alleen indirect uitleefde. Al snel is niet meer duidelijk wat werkelijkheid en fantasie is. De film is hierin haast even overtuigend als The Machinist, hoewel Next Door qua locatie minder origineel is als die laatste. De hele film ademt de sfeer van een aantal Roman Polanski-films, met ruime, maar evengoed totaal claustrofobische appartementen in bruine tinten. Dit is een erg goede film die u zeker moet gaan zien.

Nog te zien op 25-04 16:00 Filmmuseum Calypso

Wie de originele 2000 Maniacs van H.G. Lewis kent, zal niet verwachten dat deze remake, hertiteld als 2001 Maniacs, veel meer pretendeert te bieden dan goed, ouderwets horrorvermaak. En dat doet het ook. Een aantal tieners raakt de weg kwijt in het oude Zuiden van Amerika en stuiten op een heel vreemd dorpje, met 2001 inwoners. Het dorp begint net aan de re-enactment van een episode uit de civil war en de tieners worden binnengehaald als eregasten. Na een eerste nacht, waarin alle tieners uit de kleren gaan en we getracteerd worden op kinky, lesbische, homoseksuele en zelfs romantische seks, beginnen de eerste tieners af te vallen. Een mooie meid wordt gevierendeeld terwijl een wat saaie jongen tijdens het vrijen van binnen uit door zwavelzuur wordt aangevreten. Het hoofd van het dorp, een geweldige rol van Robert Englund, weet de rest van de visiterende tieners in de waan te laten dat alles normaal is, maar als een volgende geplet wordt door een gigantische bronzen bel en een andere een vleesspies in zijn achterste krijgt gestoken, beginnen de resterende gasten lont te ruiken. De meeste slachtpartijen zijn erotisch getint en het moet gezegd, de cast ziet er behoorlijk sappig uit. Als u dus behoefte heeft aan een leuke coctail van prikkels, dan levert deze film de waar. De campy kwaliteiten en prachtige jaren zestig kleuren krijgt u dan op de koop toe. Enige minpuntje is een bij tijd en wijlen warrige montage.

Een voortdurend stoned drugsdealertje treft op een avond zijn verslaafde vriendin in coma aan. Alles wijst op een overdosis. Terwijl zij in het ziekenhuis ligt weg te kwijnen, probeert de jongen middels een door een zwerver in elkaar getimmerde tijdmachine het verleden zo te veranderen dat zij dat fatale shot niet zal nemen. Maar wat hij ook verandert, bij terugkomst in het heden ligt zij onveranderd op sterven. Tot hij achter de werkelijke oorzaak van haar ongeluk komt.
Fetching Cody is duidelijk een debuut. De relatie tussen de hoofdpersonen wordt naïef neergezet, en cliches als een wijze zwerver, een rode ballon en een als elfje verkleed meisje geven de film een wat onvolwassen indruk. Maar het maakt de film ook erg sympathiek, en er zitten genoeg scènes in die goed overtuigen. Er zitten scènes tussen die echte pareltjes zijn. Bovendien komt het ingewikkelde tijdreisverhaal tegen het einde wonderwel helemaal op zijn pootjes terecht.

Nog te zien op 25-04 15:15 Uitkijk