Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Driehoeksverhoudingen, bloedwraak en spermadonorschap zorgen ervoor dat de paden van 7 mannen, die elkaar aan het begin van de film niet kennen, kruisen. In een subtiel psychologisch spel raken hun levens vervolgens steeds meer met elkaar vervlochten. De in zichzelf gekeerde Jack, die zijn vriendin deelt met de uitbundige Steve, wordt naar het leven gestaan door de rancuneuze James. Als deze laatste op aandringen van de onvruchtbare Wesley zijn sperma uitleent aan de zus van eerdergenoemde Jack is ondergetekende de verhaallijn al wel kwijt. En dat wordt in de loop van de film alleen nog maar erger. Want dan hebben we ook John, Simon en Kurt nog. Onbegrijpelijk plot volgt op onbegrijpelijk plot, en dat de regiseur ervoor heeft gekozen de hoofdpersonen onzichtbaar te maken helpt ook al niet echt.

Goed gecaste stemmen, prachtig poetisch camerawerk en oogverblindende achtergronden maken veel goed, maar slagen er toch niet in het gevoel weg te nemen dat je iets mist.(AH)

lees nog meer...

In vijf delen behandelt de maker 5 wereldwijde industrieën: mijnbouw in de Oekraïne, zwavelwinning in Indonesië, veeslacht in Nigeria, scheepssloop in Pakistan en hoogovens in China. Als epiloog de gesloten hoogovens in Duisburg, Duitsland, tegenwoordig opengesteld als museum.
Beelden van National-Geographic-achtige kwaliteit verbergen niet de denkwereld van de arbeiders zelf. In Indonesië vertellen ze over hun favoriete muziek (Bon Jovi); of anderen over dat zij als mietjes worden uitgelachen omdat ze per keer maar 70 kilo zwavel per keer naar boven tillen. Scheepsslopers in Pakistan zeggen dat vriendschap van levensbelang is, iedere fout kan immers dodelijk zijn. Enkelen steken hun mening over het werk niet onder stoelen of banken ('kutbaantje'), en iedereen gaat op de foto met een plastic AK-47. Of de mooie beelden over de formele economische hiërarchie die geldt in een hel van bloed en roet, in de Nigeriaanse slachtwijk.

Aan het begin citeert Glawogger enkele beelden uit de Sovjet-propagandafilm Entuziazm (1931) van Diga Vertov, welke een lofsymphonie is op het arbeidersparadijs van de Sovjet-unie. Workingman's Death is een volwaardig antwoord op die propaganda, zowel in beeld als in boodschap. Als je de kans krijgt: eerst Entoeziazm zien, dan deze film. In die volgorde.

http://www.workingmansdeath.com/

Robinson-crusoë-verhaal over gevierd frans acteur die terecht komt op een 'onbewoond' eiland. De lokale inboorling die hij redt uit een barbaars ritueel voedt hij op in de pompeuze maniertjes van een Frans acteur anno 1770, en uiteindelijk hoeft hij niets meer op te voeden. Als twintig jaar later een volgend schip langskomt, wil hij niet meer mee terug.
De pompeuze Franse toneeltraditie uit de achttiende eeuw is niet enkel een leitmotiv, maar ook de acteerstijl van deze film: schmieren, schmieren, schmieren. Dat is slecht te hebben.

Weduwe runt bezinestation, en wordt op een gegeven moment gegijzeld door een vluchtende bankovervaller. Niet veel later zijn de rollen omgedraaid, en gijzelt zij deze bankovervaller. Langzaamaan groet er een affectie en meer dan dat tussen de twee, die op het laatst tot uiting komt.
Gemaakt door de regisseur van Green Minds, Metal Bats: de politieagenten rijden weer op witte fietsen rond. Ook zien we het snollerige meisje dat luidkeels per mobiel haar intieme hygiene bespreekt weer terug.

Japanse relatiefilm over vrouw die geen relaties durft aan te gaan, uit schaamte voor haar manisch-depressieve staat. Als ze dan een keer een vent in bed krijgt, dan blijkt die ander ook met permanente schaamte behept. En zo blijft het maar niks met het leven. Totdat haar ergerlijk botte neef aanbelt omdat die door zijn vrouw het huis uit is gesmeten. Neef laat een frisse wind waaien, en houdt ook vol als ze een van haar psychische aanvallen krijgt (die meer lijkt op een zware migraine, maar allà).
Relatiefilms hebben niet mijn voorkeur, maar deze is aardig gelukt. Gode zij dank geen Frans geouwehoer.

Hara Masato vertoont in super-8 dubbelprojectie de location shoots die hij in 1971 maakte voor de film 'The First Emperor' (die nooit afgemaakt is). Het filmen liep een beetje uit de hand, waardoor er een wazige road movie van 6 à 7 uur onstond. Middels schaar en dubbelprojectie is dat teruggebracht tot twee uur. Niet voor mensen van ongeduldige aard, het beste te genieten met een lichte kater.

Niets toe te voegen, lees de andere recensies over deze film. Vier sterren.

Tergend trage mooifilmerij vertelt over 'gevoelens van haat, verlangen, angst en vleselijke lust'. Stijfgesubsidieerd door europese fondsen, alleen omdat hier niet in de Bollywood-stijl wordt gefilmd.
De film beheldt zeer gedempte stemmige beelden en geen kijkersmishandeling middels emotieporno. Prima film voor een tukje, dus.

Als Eden twee sterren kan krijgen, dan deze zeker niet minder.

Voedsel is liefde, en serveerster wordt verliefd op de keuken van de dikke, stuurse kok. Of wordt ze verliefd op de kok zelf? Haar man trekt zijn conclusies. Grote publiekslieveling verliest zichzelf in mooifilmerij: op een gegeven moment gaan de nergens op slaande veelbetekende blikken tegenstaan. Het mongoloïde dochtertje van de serveerster wordt ernstig misbruikt als toeschouwerlijm, gelukkig verwijnt dat kind in de tweede helft van de film. De climax is aardig, en dat is te waarderen in een zee van kleffe zoetigheid.
Problematische film om een eenduidige mening over te hebben. Twee punten om er van af te zijn, meer kan deze publieksfavoriet toch echt niet gegeven worden.

Drie mensen, door honkbal getekend. De hoofdpersoon heeft in zijn jeugd een bal tegen zijn kop gekregen, en denkt sindsdien niet meer helder. Hij ontmoet een aan honkbal verlaafde alcohololica die verliefd wordt op zijn swing, en ze kijgen te maken met een agent die ook getekend is door zijn honkbalverleden. In dit licht-komische drama komt licht-komisch geweld voor met honkbalknuppels. Tenminste: in Japanse ogen dan, want er worden nét geen schedels gespleten.

Deze film speelt in een naamloos land. Operettedictator Junior speekt heel erg Engels, terwijl hij er uitziet als een echt latijnse caudillo, zeg Franco of Pinochet. Maar dan met cartooneske overdrijving. Symbool van het verzet is de schrijver Thorpe, die gevangen zit en met poep op de muur schrijft. Halverwege is er een omwenteling en komt Thorpe aan de macht. Met alle gevolgen vandien, zodat de ene dictator door de andere vervangen wordt. Er zitten een paar scènes van bruut geweld in die totaal niet passen in een voorderest cartooneske film. De film durft dan ook niet te kiezen tussen persilflage en echt drama, waardoor het geen van beide is.

Nog te zien: Za 4/2 19:15 Pathé 7

Gokverslaafde en nietsnut gokt zijn hele leven bij elkaar en kwijt. Totdat hij een dobbelsteen bemachtigt met voorspellende krachten. Toch gaat het fout: waar gegokt wordt is geld is hebzucht is jaloezie. Introductie van Dagoberts geluksdubbeltje in een verhaal als dit kan erg gevaarlijk zijn, desondanks lookpt het voor de kijker wel goed af. (Mooi is bijvoorbeeld de woedeuitbarsting van de ene verslaafde als de andere er net 7500 euro doorheen gejast heeft.)

Nog te zien: Za 4/2 22:45 Cinerama 4

lees verder...

Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Verloren gewaand minimalistisch meesterwerk uit 1933. Deze half-animatie half real-action film was zijn tijd ver vooruit. Bovendien wordt hij begeleid door een ook nu nog lekker swingende soundtrack van wilde jazz. Geen wonder dus dat hij destijds wereldwijd een enorme rage wist te ontketenen.
Door deze film hielden hangjongeren tijdelijk op met hangen en gingen ze springen. Op graven. Waar dit in Brazilië nog werd gedaan ter ering en nagedachtenis van de doden, werd het in de rest van de wereld vooral gedaan uit rebellie. Tegen kerk en staat en tegen de eindigheid van het leven. Maar rebels of niet, sommige subculturen wisten er echt iets uitzonderlijks van te maken. Schoonspringen van graf naar graf bijvoorbeeld. Of een wedstrijdje wie er het snelst van het kale graf rechtsachter naar het graf met het verwelkte boeketje linksvoor kon komen. Dit alles uiteraard tot groot ongenoegen van de kerk die de film dan ook uit de bioscopen wist te halen. Tot nu.
Of de film ook nu weer eenzelfde effect zal bewerkstelligen is nog maar zeer de vraag, want afgezien van de historische waarde en de nog steeds erg lekkere soundtrack is de film niet meer en niet minder dan de titel belooft. En dat dik twee uur lang.(AH)

lees nog meer...

Mei 1999 werd de Nigeriaanse Marcus Omofuma zo hardhandig verwijderd uit het land waar de neurosen bloeien, dat hij kwam te overlijden. Een spontane protestdemonstratie werd opgezet. De Weense politie filmde aandachtig de deelnemers en hield enkele weken later een grootscheepse razzia. Vette krantenkoppen: 120 drugsdealers gearresteerd, Oostenrijk weer een stuk veiliger. Het één had officieel niets met het ander te maken, maar de 'kopstukken van de bende' waren toevallig degenen, die het meest prominent in beeld waren gekomen bij de demonstratie. Het bewijs was uiterst miniem. Er waren in een restaurant met een geheime camera opnamen gemaakt van de verdachten, maar de beeldkwaliteit is alsof de band uit de Donau is gedregd. Aangezien er in Nigeria ongeveer evenveel talen worden gesproken als in heel Europa, had men dus een taalprobleem, maar alles werd opgehangen aan de interpretatie van één anonieme (!) vertaler, wiens incompetentie later door de verdediging werd aangetoond. Verdachten en getuigen werden naar believen onder druk gezet of juist genegeerd, cruciale informatie werd voor het publiek op de tribune afgeschermd. Uiteindelijk luidde de aanklacht: verkoop van onbekende hoeveelheden drugs op onbekende tijdstippen en onbekende plaats aan onbekende klanten. De straffen varieerden van drie tot tien jaar cel. Niet dat men hoeveelheden dope van betekenis had gevonden, overigens. Hallucinant. Beerput. Griezelig. 'Operation Spring' is een glashelder, uitstekend gedocumenteerd rapport over justitiële corruptie in Europa anno 2000. Meer dan 100 politieke gevangenen van Nigeriaanse afkomst zitten nog steeds vast. Een schandaal natuurlijk, maar hun gevangenis is tenminste nog niet uitgebrand.

In het Wilde Oosten wordt alles wat geld oplevert zonder omhaal gekopieerd, dus Tarantino moest er ook aan geloven. U kent allen het truukje: laat een aantal niet bijzonder snuggere gangsters en/of corrupte smerissen ruzie maken over een koffer met drugs (immers de meest voor de handliggende McGuffin in het genre) en breng de Sauerei die ze met elkaar uithalen zo bloederig mogelijk in beeld. Ook de hippe muziekjes ontbreken niet: auto in, muziek op, confrontatie, auto weer in en muziek op, enzovoort. Van de twee gangsterbuddy's waar het verhaal om draait, heeft er één opvallend veel Neandertal-genen en daarmee is de helft van de waarderingssterren verdiend. Tegenvaller van de maker van 'Brat'.

Voyeuristisch portret van een stierenvechter op het Mexicaanse schiereiland Yucatan. Armoede, drankzucht, machismo, dysfunctionele relaties, IQ-verlagende drugs (locale favorieten: lijm en thinner) -het is allemaal ellende. Matador 'El Negro' slaat zijn zwangere vriendin Romelia waar de kinderen en camera bij zijn, zij gooit hem het huis uit, volgende scène is hij er weer. En dat herhaalt zich allemaal nog diverse keren. Bijgevolg krijg je het gevoel dat je naar een aflevering van BUM FIGHTS zit te kijken. Hè bah.

Wie denkt dat Finnen heel veel zuipen, depressief zijn, zich aan de rand van de maatschappij bevinden en namen hebben als Eppu Normaali, ziet al zijn vooroordelen bevestigd in deze film. We bevinden ons in Aki Kaurismäki-land, waarin letterlijk alles van ellende uit elkaar valt. Een vader verliest zijn job als leraar en reageert zich af op zijn zoon, een vals briefje van 500 stort nog meer mensen in de ellende, überloser Isto heeft een fatale ontmoeting met een levensmoede stofzuigerverkoper en een inbraak in een kantoorgebouw loopt ook falikant mis. De Wet van Behoud van Ellende treedt onherroepelijk in werking en evenals in het verwante ‘Gravehopping’ slaat de sfeer om van wrang-humoristisch in zwaar dramatisch. Dat een somber drama als ‘Frozen Land’ (originele titel: ‘Paha maa’) vorig jaar de derde plaats in de Finse box office haalde, zegt ook wel iets over de volksaard. Geen vrolijke Fransen, die Finnen, maar wel erg mooie cinema.

Kotsfactor: 0
En alweer worden er enorme hoeveelheden alcohol genuttigd, zonder gevolgen. Die Finnen beschikken dan ook over een stalen maag, dat kan niet anders.

Nog te zien: vr 3-2 19.30 Cinerama 6

Een stierenvechter uit de Mexicaanse sloppenwijken die drinkt, snuift, slikt en zijn vriendin slaat, dát is nog eens een onderwerp voor een documentaire. Helaas slagen de makers er niet in om betrokkenheid bij torero/clown Fernando op te roepen. Door het verwarrende gegoochel met tijdslijnen en continuïteit (een litteken in Fernando’s nek verdwijnt en verschijnt weer) en het willekeurige gebruik van artistiekerig zwartwit, wordt een afstand geschapen die deze documentaire niet kan gebruiken (de docu dingt mee naar de Amnesty International-Doen Award). Wanneer de camera telkens op Fernando’s huid zit als hij zijn zwangere vrouw weer eens slaat, bekruipt ons zelfs het gevoel naar een mockumentary te kijken. Dat is natuurlijk niet zo, en zo is een nieuw genre geboren: de fake-mockumentary.

Kotsfactor: 0
Een stierenvechter die drinkt, snuift en slikt, maar nooit eens kotst? Zou het dan tóch een mockumentary zijn...

Nog te zien: vr 3-2 17.00 Lantaren 1 • za 4-2 22.45 Lantaren 1

Ondertussen, op een ander fantastisch festival...

Ruige bende van crackheads op Harley Davidsons maakt het platteland rondom Seattle onveilig. Ze doen alles wat God verboden heeft en laten daarbij een spoor achter van vernieling, moord en zilverpapiertjes. Op een dag krijgen ze collectief een visioen waarin de maagd Maria topless aan hen verschijnt en haar zegen over hen uitspreekt. Dit tot groot ongenoegen van vooral de jongste van het stel. In een poging alsnog uitgekotst te worden door de Heere besluit hij het nogmaals te proberen in de wereld van seks, drugs en rock ’n' roll. Hij hijst zich in een leren string, begint een band, neukt elke groupie die op zijn pad komt en snuift coke dat het een lieve lust is. Binnen de kortste keren is hij waanzinnig populair. SM-clubs roepen hem uit tot hun nieuwe Messias, pubers dragen hem op handen en tussen de schreeuwende groupies staat, jawel, de maagd Maria die goedkeurend naar hem knikt. De maat is dan echt wel vol en als hij zich aan het einde van de film een kogel door de kop jaagt is de parallel met andere overleden rocklegendes snel gelegd.(AH)

lees nog meer...