Afgelopen dinsdagavond 20 januari overleed godfather van de Nederlandse undergroundstrip Peter Pontiac op 63-jarige leeftijd aan de gevolgen van hepatitis C en een levercirrose. Ondanks het feit dat Peter geen geheim maakte van zijn ziekte en hij uitbehandeld was, kwam het nieuws van zijn dood toch nog als een donderslag bij heldere hemel. Dat kwam waarschijnlijk mede door de jubelstemming die was ontstaan nadat hij in december via voordekunst.nl in minder dan geen tijd het beoogde bedrag voor zijn nieuwe boek bijeen had weten te brengen. In dat boek, zou hij de strijd aangaan met de Dood – of, zoals hij het zelf noemde, ‘armpjedrukken met de Dood.’ Het scenario dat velen van ons waarschijnlijk voor ogen stond was dat Peter in alle rust zijn boek kon afmaken, nog even zou kunnen nagenieten van het succes en dan wellicht in de nazomer van 2016, in het zonnetje voor zijn geliefde terphut in Friesland, naar de eeuwige tekenaarsvelden zou vertrekken – of een scenario dat daar op leek. Het heeft niet zo mogen zijn.

De reacties in de sociale media laten er geen twijfel over bestaan: Peter (bij de burgerlijke stand bekend als Peter Pollmann) was een geliefd mens, die met zijn werk en zijn persoonlijkheid de harten van velen heeft geraakt. Zijn werk heeft ook menigeen aangezet tot het zelf maken van strips – veel stripmakers van diverse generaties zijn dan ook schatplichtig aan hem – en hij was ook in het buitenland een tekenaar van aanzien.
Dat hij met 2-0 van de Dood verloren zou hebben, zoals in veel media te lezen valt, is natuurlijk leuk als sweeping statement, maar in werkelijkheid komt de Dood er niet zo makkelijk mee weg: Peter had al een goede 80 pagina’s af en nog eens een flink aantal in schetsvorm. Ik was een van die mazzelaars die de pagina’s al mochten zien, en die behoren tot het beste, grappigste en meest levendige werk dat hij ooit gemaakt heeft. Het zou een doodzonde zijn om die pagina’s niet uit te geven, en uitgeverij Podium heeft inmiddels bekend gemaakt dat het boek er dan ook zal komen. Al heeft Peter dan misschien niet het allerlaatste woord gehad, de Dood kan alsnog een flinke muilpeer over het graf heen verwachten.

De wereld is plots een stukje leger, maar het werk van Peter Pontiac en zijn nagedachtenis zullen nog lange tijd nagalmen. Onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw, kinderen en familie.