De carrière van Scarlett Johansson, volgens velen de enige echte
opvolger
van Marilyn Monroe, heeft het afgelopen jaar een nieuwe wending genomen:
ze is opeens te zien in twee sciencefictionfilms (en dan laten we haar
voice-only in Her [http://www.imdb.com/title/tt1798709/?ref_=fn_al_tt_1]
nog even buiten beschouwing) . De eerste is Lucy [http://youtu.be/MVt32qoyhi0]
van de Franse succesregisseur Luc Besson [http://en.wikipedia.org/wiki/Luc_Besson]
(Nikita, Léon, The Fifth Element), over een vrouw die per ongeluk
een
experimentele drug binnenkrijgt en daardoor steeds bovenmenselijker
wordt. Het is een ongecompliceerde film, rechttoe-rechtaan met een
simpel plot en veel actie. Pretentieloos vermaak, en in zijn soort
bijzonder geslaagd.
Het verschil met Johanssons tweede sf-film kan nauwelijks groter zijn.
Under the Skin [http://youtu.be/NoSWbyvdhHw] van de Engels regisseur
Jonathan Glazer [http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan_Glazer] (Sexy
Beast, Birth) is duister, langzaam, arty en pretentieus. En terwijl
Johansson in Lucy steeds onmenselijker wordt, wordt ze in deze film
juist steeds menselijker.
De film speelt zich af in een kil en grauw Glasgow en omgeving, waar
een buitenaards wezen de vorm aanneemt van een aantrekkelijke jonge
vrouw en alleenstaande Schotten van straat plukt om iets onplezierigs
met ze te doen een soort omgekeerde geboorte met slechte afloop.
In dit stadium is Glazers film een fascinerende trip die de in de trailer
gemaakte vergelijking met Kubrick rechtvaardigt. Maar halverwege neemt
de film een wending de alien begint menselijke gevoelens te krijgen
die te naïef is uitgewerkt. Als je bereid bent meet te gaan in deze
paradigma shift blijft Under the Skin tot het einde toe een vijfsterrenfilm
[http://cinema.nl/bioscoop/artikelen/11261283/ontluikende-gevoelens-van-een-moordende-alien],
maar het kan ook zijn dat de betovering vanaf dat moment vervaagt en
dat je na de toch wat bizarre ontknoping enigszins teleurgesteld blijft
zitten. Hoe Monroe Johansson ook is.