Bij Jim Goad draagt de keizer geen kleren. De man heeft een cholerisch karakter en een héél scherp pennetje. Geef hem een tekstverwerker en hij gebruikt hem als machinegeweer. In de jaren '90 deed hij van zich spreken door zijn blad Answer Me!, dat vanwege zowel de –controversiële- inhoud als de perfectionistische uitvoering doorgaat voor de beste eigenbeheeruitgave uit die periode. Bewonderaars van Theo van Goghs zucht naar controverse zouden zich stante pede naar www.jimgoad.net moeten begeven. Het tumult rondom Goad is nooit ver weg geweest. Om één berucht voorval te noemen: een drietal neonazi's pleegde collectief zelfmoord en wilden hun spaargeld aan hem nalaten (wat hij wijselijk weigerde). Na Answer Me! kreeg Goad een contract bij Simon & Schuster en schreef hij het uitstekend gedocumenteerde The Redneck Manifesto (1997), een furieuze polemiek waarin hij een lans breekt voor de rednecks, hillbilly's, crackers... oftewel de verguisde arme blanken van de VS, kortom. (Zie de recensie van Jan Gorter in Zone 5300 #1 van 1998).

Hierna raakte Jim Goads leven volledig uit controle met de scheiding van zijn vrouw Debbie, die aan kanker zou komen te overlijden, en een ‘stormachtige’ relatie met een geesteszieke stripper. Hij belandde vanwege geweldpleging voor twee jaar in de bak. In Shit Magnet (Feral House, 2002) doet hij hiervan uitvoerig verslag en laat daarbij geen detail, hoe genant ook, onbelicht. Inmiddels heeft hij de boel weer op orde. In Gigantic Book of Sex noemt hij dit zelfs zijn gelukkigste periode van zijn leven, maar geen nood: de toon is sardonisch als altijd. JG’s Gigantic Book of Sex is een bundeling columns en artikelen die hij voor bladen zoals Vice, Screw, en Hustler schreef. Doordat het korte stukken zijn van meestal één of twee pagina’s en rijkelijk geïllustreerd (Goad is ook grafisch vormgever), voelt dit boek als een terugkeer naar Answer Me! Voor de nieuwkomers: verwacht géén salontafelporno zoals die tegenwoordig door uitgevers als Taschen wordt geproduceerd, want Jim Goad is erop uit je feestje eens flink te bederven. Zoals eerder aangegeven, moet je bij Goad niet met eufemistische termen aankomen. De motivatie voor dit boek was dat de seksindustrie (in zijn woonplaats Portland in elk geval) New Age trekjes begon te vertonen: iedereen moest 'sex-positive' worden. Goad is veeleer geïnteresseerd in het lelijke in de mens, getuige de talrijke illustraties, die afstotelijk, melig, hilarisch of curieus zijn, maar nooit pornografisch in de klassieke zin, en vernietigende mijmeringen over de gelijkenis (in de ergste gevallen) tussen schaamlippen en 'hersenen die uit een schotwond stulpen'.

Wat niet wil zeggen dat hij er zelf geen pap van lust, integendeel. Goad verwondert zich over de aantrekkingskracht die hij blijkbaar uitoefent sinds zijn gevangenisstraf en zijn uitgebreid gepubliceerde verslag over de toedracht. Vrouwen 'hebben wel iets' met ex-bajesklanten en foute mannen, en daar maakt Goad onbekommerd gebruik van. Hij is geen relatiemateriaal en hij komt hier ook rond voor uit. Maar wacht, voor je hem een arrogante macho kunt noemen, lees hoe hij zijn seksuele tekortkomingen opbiecht, inclusief een poging in zijn eenzame puberjaren zich aan de hond van zijn broer te vergrijpen en ejaculaties die met bloed gepaard gingen. Ai!
Andere stukken, over persoonlijke voorkeuren zoals dames met veel schaamhaar en de uniformen van katholieke schoolmeisjes (Goad komt uit een katholiek gezin) zijn minder heftig, maar met evenveel welsprekendheid gebracht. Voor iemand die voor seksbladen schrijft heeft hij een opmerkelijke hekel aan porno en prostitutie, en wel om de logische reden dat financieel verkeer mensen tegen elkaar opzet. De illusie die de seksindustrie overeind probeert te houden, is niet opgewassen tegen de scherpe blik en ijskoude logica van iemand als Jim Goad.

Voor wie inktzwarte humor kan waarderen, valt er regelmatig te lachen. Zo beklaagt hij zich in een column dat alle meiskes van de 'gothic' pornowebsite SuicideGirls.com nog allen gezond en wel zijn. Naast de persoonlijke ontboezemingen, factoids en tirades is er ook een sectie met fantasy press-achtige verhalen over de ex-vriendinnetjes van de stichters van de grote godsdiensten (ja, óók Mohammed), doe-het-zelf- siliconentieten en een Australische striptent ('Sharkee's') waarvan alle danseressen ooit te grazen zijn genomen door mensenhaaien. Met 228 pagina's A4 in kleur is dit een redelijk gigantisch boek van een origineel denker voor een alleszins schappelijk prijsje. Het heeft niet de urgentie van The Redneck Manifesto (Goad is momenteel bezig met een boek over rassenverhoudingen in de VS, waar wel weer vuurwerk van te verwachten is), maar is wel erg geestig. Goad houdt zich voortdurend bezig met het bepalen van een volstrekt persoonlijk gezichtspunt, wat soms vermoeiend kan worden, maar toch meestal tot originele inzichten leidt. En in ieder geval tot een aanzienlijke uitbreiding van uw vocabulaire, want de woordenlijstjes met typisch Amerikaanse vuilbekkerij zijn lang, zeer lang...