Tekort is een zeer onderkoeld getekende graphic novel met als belangrijkste troef de scherpe, vaak vileine dialogen. Hoofdpersoon – een held kun je hem niet noemen - is de Japans-Amerikaanse Ben Tanaka, een cynische mid-twintiger. Hij is het type van de mokkende underachiever: niet onintelligent, maar onwillig om zijn o zo kritische blik op de wereld eens in de spiegel te werpen. Gaandeweg gun je hem dan ook zijn Problemen Met Vrouwen. Het is typerend dat hij nog het best kan opschieten met de Koreaanse Alice, een even zo cynische lesbo, die haar studie aan het verkloten is door alleen maar bezig te zijn met feuten versieren. Toch staat zij veel meer in het leven dat Ben.

Ben werkt in een bioscoop in Berkely aan de Westkust. Zijn relatie met Miko dooft al een tijd langzaam uit. Als Miko een stage bij een filmfonds in New York gaat doen, ziet Ben zijn kans schoon. Hij valt namelijk op blanke blondines (iets wat hij tegenover Miko nooit of te nimmer kan toegeven, maar wél bij Alice). Niet geheel verrassend verloopt dit weinig bevredigend. Dan maar terug naar Miko, denkt Ben. Via Alice, die ook naar New York is vertrokken, komt Ben erachter dat hij in feite alle bruggen achter zich verbrand heeft, maar ja: eigenwijsheid is één van zijn tekortkomingen.

Adrian Tomine debuteerde als tiener(!) met zijn reeks Optic Nerve. In de VS werd hij – terecht - meteen al opgemerkt als een groot talent. Nederland moest ruim een decennium wachten. Vergelijkingen zijn vaak het middel van luie recensenten, maar het is onmogelijk om Tomines werk te lezen zonder aan dat van Daniel Clowes te denken: zakelijke, spaarzame lijntjes, realistische dialogen, passieve, verstijfde hoofdpersonen die niet in staat zijn hun situatie te verbeteren en een sombere blik op de mens in het algemeen. Wat Tekort betreft, dringt ook de vergelijking met Jaime Hernandez zich op. Diens figuren zijn vooral Mexicaanse Amerikanen, waarvan een deel worstelt met zijn afkomst. Tomine heeft het over jonge Amerikanen die - net als hijzelf - van Aziatische afkomst zijn en de vaak subtiele raciale scheidslijnen in de maatschappij. (Ben Tanaka vindt Oosterse tradities natuurlijk allemaal maar humbug.) Wat Tomine's tekenstijl betreft mist hij nét iets van de finesse van Hernandez en het authentieke van Clowes. Maar daarmee is dit nog altijd een van de beste albums van dit jaar. Tekort laat zich meermaals herlezen.