Bij het begrip ´visuele poëzie´ gaan er bij menigeen al gauw alarmbellen rinkelen, maar het is moeilijk een andere term te bedenken voor wat Tobias Tycho Schalken en Stefan van Dinther praktiseren met hun Eiland-reeks. Hun werk is arty, maar razendknap gemaakt en bovendien vaak erg grappig. Subtiel verteld, maar niet vaag. De spaarzame teksten zijn meestal beschrijvend, en voor wie er voor gaat zitten zal een rijke ideeenwereld zich ontvouwen. Schalken en Van Dinther spelen beiden op diverse niveau´s met vorm en ruimte. Sommige tekeningen zijn in een uiterst animalistische koekblikkenstijl gedaan, andere pagina´s zijn in een stoere, momumentale stijl geschilderd. Een eiland wordt aan alle kanten begrensd door water. Begrenzingen zijn derhalve een doorlopend thema; miscommunicatie tussen mannen en vrouwen (man wil seks, vrouw droomt van kasteelromantiek), bespiegelingen over de begrenzing van het lichaam (een uittredingservaring, fantasieen over de tweelinghelften van de hersenen die elk hun eigen weg zouden gaan) en de ultieme grens: die tussen leven en dood. Zo ziet een man zijn schedel doorboord worden terwijl hij thee zet; de kogel reist via Parijs en de Himalaya de wereld rond, om tenslotte het gaatje tussen de ogen van de man weer netjes te sluiten. Ook heel fraai gevonden zijn de laatste blikken van een huisvlieg op de wereld voordat hij tussen de pagina´s van een stripboek wordt geplet: de lezers ervan wordt steeds abstracter door de facetogen gezien totdat alles zwart wordt. Liefhebbers van subtiele vormexperimenten zoals die zo vaak in Oosteuropese animaties te zien zijn, opgelet! Val uw stripdealer lastig voor deze editie (de meest luxe tot nu toe) van Eiland.

(Marcel Ruijters)