Deleriums vorige plaat 'Karma' was een groot succes. Niet in de laatste plaats door de single 'Silence', waar Sarah McLachlan haar stem aan leende. Dit nummer werd een hit nadat Neerlands trots DJ Tiësto het door zijn remixer had gehaald. Wie echter 'Poem' koopt met de verwachting dat dit album ook zo toegesneden is op de trance-vloer komt bedrogen uit. Deleriums voorkeur is ver verwijderd van de trance-stomp van Tiësto. Bill Leeb - over hem hebben we het hier - zoekt het veel meer in het liedje dan de beat. De muziek ligt meer richting de 'alternative scene' dan de dancecultuur. Bijna ieder nummer heeft een gastvocalist, van wie Matthew Sweet en Leigh Nash (van Sixpense None The Richer) de bekendste zijn. De gasten brengen hun eigen teksten mee en Leeb schrijft de muziek. Die muziek komt overigens ook zelden uit een doosje. Er wordt gewerkt met echte strijkers, gitaren en drums, en zelfs de monniken en de middeleeuwse koortjes zijn live aangerukt. Alles bij elkaar levert dit een ijzersterke combinatie waar je (helaas voor sommigen) niet op kan dansen. Het geheel ligt heel dicht tegen de soort muziek die In The Nursery leverde met een album als 'Esprit'. De wavers en vleermuizen onder u weten genoeg. Veel strijkers, veel sfeer, een strakke productie en galm, galm, galm. In de auto, met de juiste installatie, kent dit album geen gelijke op dit moment. Er is echter één maar. Na tien - relatief lange - sfeervolle nummers smacht ik naar een lekker stampnummer. Geen nood, de bonus-cd levert remixen van trance-masters als Matt Darey, Michael Woods en (daar is-ie weer) DJ Tiësto. Met die grote hit erbij levert dit de nodige 'reality check', nadat de luisteraar 75 minuten in een roes van strijkers en engelachtige vocalen is weggezakt. (Bas de Koning)