De Aftrap
AFTRAP
In tegenstelling tot eerdere berichten toch maar even een korte uitleg. De komende maanden betreden wij in deze rubriek de Eeuwige Jachtvelden van vergeten rockmusici. De centrale vraag daarbij is: in hoeverre is de muziek van die gasten anno nu nog het aanhoren waard. Met andere woorden: zijn zij terecht vergeten, of is hun groot onrecht aangedaan? Voor de nodige structuur en ter beteugeling van het hele project werken we aan de hand van het alfabet. Zesentwintig afleveringen dus, hetgeen niet wil zeggen dat er ook maar zesentwintig acts behandeld worden, want als het zo uitkomt passen er ook rustig twee, drie of vier namen in één aflevering. Wellicht is er ook ruimte voor een posthoekje. We gaan overigens niet al te ver terug in de tijd, vijfentwintig jaar is wel zo'n beetje het maximum. Gaan we:
A.
1987. Het was de tijd waarin de firma SST uit Californië, uitgevonden door wat heren die met Black Flag punkholen over de gehele wereld onveilig maakten, stapels platen uitbracht, die lang niet allemaal het aanhoren waard waren, maar waartussen toch met enige regelmaat een juweel flonkerde. Een van die typische SST-groepen was Angst. In 1987 was dit trio toe aan de derde lp op SST: Mystery Spot Twee jaar eerder debuteerden ze met Lite Life, en nummer twee heette Mending Wall. Springerige, met vaart en aanstekelijk enthousiasme uitgevoerde popsongs met weerbarstige randjes, daar waren ze goed in, de drie jongens van Angst. Ten tijde van Mystery Spot was het energieke aspect enigszins naar de achtergrond gedrongen, want zo gaan die dingen meestal, dan moeten er nieuwe wegen ingeslagen worden, teneinde nieuwe horizonten van eigen kunnen te ontdekken. Zulks heeft nogal eens catastrofale gevolgen, doch in dit geval niet. Mystery Spot bevat nog wel degelijk een aantal stuitersongs, maar daarnaast enkele meer sfeergerichte langzamere nummers, die door soepele baslijntjes gedragen worden waar doorheen puntig gitaarspel klatert.
Daarna ging het alsnog mis met lp 4: Cry for happy. Slappe hap.
Angst is in Nederland geweest, en ik heb ze gezien, op 10 november 1988. Tot mijn leedwezen staat me er weinig meer van bij. Toch moet het naar mijn smaak een puik optreden zijn geweest, want in De Zijdeur archieven valt te lezen dat ik dit concert in de jaarlijkse Vera-poll (want daar was het) met een 8 waardeerde. Zanger Jon E. Risk trad in augustus van dat jaar solo op. 'Tenenkrommend, ( ) Ik geloof vanwege teveel drank in de man', meldt abo Daniël B. te R. En zo was het, getuige ook de 5 die ik aan het einde van het jaar noteerde. Vergeet niet dat ik in die tijd veel coulanter was dan heden ten dage. Ik heb Mystery Spot deze week helemaal gedraaid, en dat levert drie punten op. Nog eens drie punten werden bijgeboekt nadat ook de tweede keer luisteren geheel tot het einde werd volgehouden. Plus een bonuspunt omdat het met genoegen gepaard ging. Resultaat: Mystery Spot scoort zeven punten. In de Zijdeur Jukebox gaan: Back in January, One life (out of 9) en I remember. (ah)
zijdeur@planet.nl
In tegenstelling tot eerdere berichten toch maar even een korte uitleg. De komende maanden betreden wij in deze rubriek de Eeuwige Jachtvelden van vergeten rockmusici. De centrale vraag daarbij is: in hoeverre is de muziek van die gasten anno nu nog het aanhoren waard. Met andere woorden: zijn zij terecht vergeten, of is hun groot onrecht aangedaan? Voor de nodige structuur en ter beteugeling van het hele project werken we aan de hand van het alfabet. Zesentwintig afleveringen dus, hetgeen niet wil zeggen dat er ook maar zesentwintig acts behandeld worden, want als het zo uitkomt passen er ook rustig twee, drie of vier namen in één aflevering. Wellicht is er ook ruimte voor een posthoekje. We gaan overigens niet al te ver terug in de tijd, vijfentwintig jaar is wel zo'n beetje het maximum. Gaan we:
A.
1987. Het was de tijd waarin de firma SST uit Californië, uitgevonden door wat heren die met Black Flag punkholen over de gehele wereld onveilig maakten, stapels platen uitbracht, die lang niet allemaal het aanhoren waard waren, maar waartussen toch met enige regelmaat een juweel flonkerde. Een van die typische SST-groepen was Angst. In 1987 was dit trio toe aan de derde lp op SST: Mystery Spot Twee jaar eerder debuteerden ze met Lite Life, en nummer twee heette Mending Wall. Springerige, met vaart en aanstekelijk enthousiasme uitgevoerde popsongs met weerbarstige randjes, daar waren ze goed in, de drie jongens van Angst. Ten tijde van Mystery Spot was het energieke aspect enigszins naar de achtergrond gedrongen, want zo gaan die dingen meestal, dan moeten er nieuwe wegen ingeslagen worden, teneinde nieuwe horizonten van eigen kunnen te ontdekken. Zulks heeft nogal eens catastrofale gevolgen, doch in dit geval niet. Mystery Spot bevat nog wel degelijk een aantal stuitersongs, maar daarnaast enkele meer sfeergerichte langzamere nummers, die door soepele baslijntjes gedragen worden waar doorheen puntig gitaarspel klatert.
Daarna ging het alsnog mis met lp 4: Cry for happy. Slappe hap.
Angst is in Nederland geweest, en ik heb ze gezien, op 10 november 1988. Tot mijn leedwezen staat me er weinig meer van bij. Toch moet het naar mijn smaak een puik optreden zijn geweest, want in De Zijdeur archieven valt te lezen dat ik dit concert in de jaarlijkse Vera-poll (want daar was het) met een 8 waardeerde. Zanger Jon E. Risk trad in augustus van dat jaar solo op. 'Tenenkrommend, ( ) Ik geloof vanwege teveel drank in de man', meldt abo Daniël B. te R. En zo was het, getuige ook de 5 die ik aan het einde van het jaar noteerde. Vergeet niet dat ik in die tijd veel coulanter was dan heden ten dage. Ik heb Mystery Spot deze week helemaal gedraaid, en dat levert drie punten op. Nog eens drie punten werden bijgeboekt nadat ook de tweede keer luisteren geheel tot het einde werd volgehouden. Plus een bonuspunt omdat het met genoegen gepaard ging. Resultaat: Mystery Spot scoort zeven punten. In de Zijdeur Jukebox gaan: Back in January, One life (out of 9) en I remember. (ah)
zijdeur@planet.nl