Niet dat ik twee jaar op de opvolger van Mina’s debuutplaat 'Kryptonite' heb zitten wachten, maar toen onlangs het lang aangekondigde 'A to B' eindelijk uitkwam, was ik meer dan nieuwsgierig. De eerste indruk was een tegenslag. Het klonk precies hetzelfde. De liedjes bestaan nog steeds uit knappe en uitgebalanceerde gitaar- en orgelpartijen die de stuwende en zwaar aangezette ritmesectie prima aanvullen. Maar hee, ik verwacht een nieuwe plaat, niet meer van hetzelfde! Beter, verder! Het moet zo zijn geweest dat Mina halverwege de opnames tot dezelfde conclusie kwam, want het tweede gedeelte van de schijf, beginnend bij het vette 'Yourself' gevolgd door 'Prelude' en 'TBA', is echt een aanvulling op wat er al was. Gelukkig wordt er nog steeds weinig gezongen, want de pogingen die Mina onderneemt op vocaal gebied doen de strakke composities geen goed. Alsof ze een hitje willen, tegen beter weten in. De kracht van Mina schuilt in de verbluffende vertolking van synthipop uit de jaren tachtig met een geluid, dat voor de verandering niet met een retro-uit-de-computer-saus is overgoten. Dus niet het effectpedaal in de Human League-stand, geen afgeknepen stemmetjes, geen blikken bassist en geen nagalmend drumstel. Aan één Zoot Lady Daft Woman Punk Tron hebben we immers meer dan genoeg. Mina is echt. Mina speelt zonder poeha: kaal, bezwerend en iets dat sommigen misschien langdradig noemen. In Berlijn, de standplaats van Christoph, Hannes, Masha en Norman, geldt de progressieve band als een underground dance-act. Daar kan ik inkomen, al is het niet de house die swingt maar de onvervalste krautrock. Mooi op tijd, want die revival zit er aan te komen. (Stefan Nieuwenhuis)

beluister samples van het album