I
1976. Het was de tijd waarin ik (12) nog liefhebberde in betonrock. Boston! Sensationele lp en superhit More than a feeling. Van de Ramones, Stooges, Saints etc. had ik nog geen weet, en wat niet weet wat niet deert, dus ik kwakte die lp van Boston nog maar eens op mijn piekupje. Jongens, wat klonk dat beestachtig goed! Daar ging een mens haast van hallucineren. Tom Scholz was de direkteur van Boston, en die dekselse Tom wist wel raad met studio's. Hij goochelde en prutste net zo lang totdat hij de perfekte sound te pakken had. Knutselaar Tom was zelfs zo handig, dat hij eigenhandig apparaatjes bouwde, zoals een speciaal effektpedaal voor gitaristen, dat nog jaren later verhandeld werd in muziekwinkels. Wat was dat voor apparaatje en hoe heette het ook al weer? Wie het nog weet wordt verzocht het me te laten weten.
We zijn een kwart eeuw verder, en die lp van Boston klinkt nog steeds monumentaal. Alleen de hoge zanguithalen, die gevaarlijk neigen naar gillen (ik wil niet dat er op platen gegild wordt, zeker niet door mannen) doen gedateerd aan. Ja, en de hoes natuurlijk, met die bossen haar, mouwloze t-shirts, jasjes en een snorbezetting van 80% (plus twee baardjes). Ik heb hem probleemloos helemaal aangehoord, tot twee keer toe, bijna alle gitaarsoli natuurgetrouw meefluitend. Acht punten voor Boston! Voor in de Zijdeur Jukebox: More than a feeling, Piece of mind en Foreplay/Long time (orgel! powerakkoorden!), oftewel: geheel kant een.
II
Van Boston is het maar een kleine stap naar Big Dipper, want die kwamen er uit de buurt vandaan. Verder geheel andere koek. 1987. We graaien Heavens uit de kast, en bekijken eerst rustig de hoes. Er staat een schilderij op. Een Van Gogh is het niet. Ik zie er een tussen bomen die allemaal wel wat weg hebben van gitaarhalzen landend ruimteschip in. Maar het kan ook een uitbarstende vulkaan zijn. Gegeven de bandnaam, de titel van de lp, en een songtitel als Lunar module, zal het toch wel een ufo zijn.
Is er nog wat aan? Mwoh, het houdt niet over. Big Dipper is een typisch voorbeeld van die talloze bands die leuk zijn zo lang het duurt, maar die daarna domweg verdwenen zijn. Nooit zal er eens een nummer van dit soort groeperingen spontaan in je hoofd opkomen, nooit kom je op het idee ze te draaien, nooit spelen ze een rol in je bewustzijn.
'Gitaarmuziek' dus. In de tweede helft van de jaren tachtig hevig woekerend. Het was een mooie tijd en Heavens zorgde voor een luchtige noot. Het sprankelde in al zijn kristalhelderheid. Daarnevens knisperden melodietjes die je 'niet uit je kop kon krijgen', doch dat bleek later dus nogal mee te vallen. Volstrekt gevaarloze muziek. Ik kan er helaas niet meer dan vijf punten voor geven, want een tweede keer draaien werd halverwege gestaakt wegens meer dan genoeg. In de Zijdeur Jukebox: When men were trains. (Arnold Heikamp)