Op mijn knieën zit ik voor de platenkast Arrondissement C na te speuren alsof er een bijzondere vogel tussen zit. Mijn ogen blijven haken aan een zwarte rug zonder letters. Zo'n rug waar een mens niets aan heeft. Eens kijken wat het is. Help! De rug was nog maar een voorbode: de gehele hoes is zwart als drop. Er staat niks op! Ja, Jacket made in Canada en 745/1300 in zeer kleine druk, maar verder nul komma nul. Wat is dit? Smell the Glove van Spinal Tap? ('It's classic!'). Nee, dat kan niet, want we zitten in Arrondissement C.
Plaat uit de buitenhoes getrokken, en zie, om de binnenhoes zit een bedrukt vel papier gevouwen, een vel papier dat oorspronkelijk om de buitenhoes gevouwen zat, maar dat ik ter bescherming naar de binnenhoes gedegradeerd heb, ooit lang geleden. Het is een plaat van Crystalized Movements en het ding heet Dog.Tree.Satellite Seers. Gekocht in 1988. Ik herinner me er niets van. Niet van de koopdaad, en ook niet van de muziek. Ja, een vage notie van het gitaargeluid en een nog vagere notie van de liedjes: waren die niet gedompeld in psychedelica?
Typisch een plaat die je na aanschaf een tijdje draait, vervolgens in de kast zet om hem er nooit meer uit te halen. Tot vandaag, want nu gaat-ie onherroepelijk de draaitafel op.
Ach ja, zo klonk dat! Gitaren als die van Status Quo in hullie psychedelische jaren, maar dan ietwat punkiër. Het eerste nummer There's no more (rare titel voor een openingsnummer) is een echt rockliedje met kop en staart. Het tweede nummer doet me zelfs denken aan de langzame nummers van de vroege Saints, voorwaar niet slecht. Even later komt She don't care en daar gaan de sluizen der herinnering wagenwijd open. Dit was de hit van de plaat, en het is nog steeds een buitengewoon mooi liedje. Kant een eindigt in gepiel. Gepiel dat op kant twee de overhand krijgt. Aldaar aangevuld met geknars en gejengel en ronduit herrie. Niks aan.
De plaat is uitgebracht op het label van het Amerikaanse tijdschrift Forced Exposure, in een oplage van, zoals u al begrepen had, 1300 stuks, dus ik wens u veel succes bij het opsporen van een exemplaar. Ik heb er anno 2001 niet meer dan vijf punten voor over. Wel twee mooie nummers voor in de Zijdeur Jukebox: She don't care en It's all gone black. Ware dit een single geweest, dan hadden we een klassieker gehad. It's all gone black dat in gezelschap van Messin' with the kid, Memories are made of this en Story of love van de Saints geen gek figuur zou slaan, al valt er tegen de gedrevenheid waarmee de Saints in die dagen (ruim 10 jaar eerder) musiceerden uiteraard niet op te boksen. Halverwege duiken plots de al eerder genoemde Pictures of matchstick men-gitaren op. Heel fraai allemaal. En dan She don't care. Openend met welhaast middeleeuws gitaarspel (beetje snerpend), waar doorheen na een poosje een melancholieke zangstem (beetje Chris Bailey-achtig) op fraai melodieuze wijze meldt: 'She don't care what the others might say.' En de luisteraar duikt mee in een warm draaikolkje. (ah)