There's an xtra song on this big ass disco 12 inch, not a good one, but an xtra song never-the-less, staat op de rug van de ene plaat. De rug van de andere kent een ietwat poëtischer opdruk: a rat done bit my sister nell, with whitey on the moon gil scott-heron not many 12 inchers left these days, thanks for buying vinyl. Een 'disco 12 inch', dat was een single op lp-formaat. Niet noodzakelijkerwijs gevuld met discoklanken, maar wel steevast met een xtra nummer, en een uitgerekte versie van de hit op de a-kant. Populair in de eerste helft van de jaren '80, daarna weinig meer van vernomen. Dat xtra slaat overigens op dezelfde versie van de plaat op cd, waar dat niet zo goede nummer niet op staat. Destijds, in 1994 schat ik, want door al die praatjes op de hoes was er blijkbaar geen ruimte meer voor essentiële informatie, vond ik dat nog wel grappig, maar tegenwoordig heb ik er een hekel aan. Een Zijdeur Regel luidt: een plaat is een plaat zowel op vinyl als op cd, het enige verschil is het format, en verder geen grollen alstublieft. Wat voor muziek stond er eigenlijk op die platen? /Hawd koa rock n roll shitty! Een geheel nieuw genre maar liefst. Wie mochten daar wel niet verantwoordelijk voor zijn? Dat waren de mannen van Fluf (jup, met één f aan het eind). Zij maakten, u had het al door, beide platen waarvan ik hierboven een selectie (!) uit de rugteksten citeerde. De man die bij dit gezelschap in de pot roerde heette O (noop, met niet meer letters, ervoor noch erachter. De big ass disco 12 inch is een verzamelplaat met singles, b-kantjes e.d., getiteld The Classic Years. De andere, Whitey On The Moon, is een wat men wel placht te noemen 'reguliere studioplaat', uit 1993. Wie houdt van Hüsker Dü en Tad, maar Fluf niet kent, moet maar eens op zoek. Schieten er barsten in het bovenlicht van De Zijdeur bij het horen van Fluf, acht jaar later? Is die hawd koa rock n roll shitty nog in staat blaren op de verf van De Deur te trekken? Nee. Nee. Desondanks zijn die lp's mooi zat. Het blaast en stampt als een walvis in ondiep water (verantwoordelijk hiervoor is de hi-fi 3 dimensional Fuckophonic Sound, waarvan de hoezen trots en prominent melding maken), en aangezien Fluf (lees: O) wist dat dit niet genoeg was, voerden zij het spartelende dier suikerklontjes in de vorm van hooks en melodietjes. Dat een walvis geen paard is moge blijken uit de momenten waarin de hawd koa rock n roll shitty zichzelf voorbij noist, en er slechts hawd koa shitty rest. The Classic Years is de betere plaat. Betere liedjes. Al had ik in plaats van het eindeloze gedicht dat Evel Knievel (motorfietsspringer, 433 botten gebroken gedurende loopbaan) op het eind declameert, liever nóg een xtra song gehad, desnoods not a good one. Whitey On The Moon kampt wat met suikerziekte, hoewel er wel degelijk genoeg voortjagende killertunes tussen zitten. De punten: 9 respectievelijk 8. De Zijdeur Jukebox (drie van de 9, twee van de 8): "24-7 Years", "Skyrocket" en "All the fuckers live in Newport Beach" (Nee, niet Nevermind roepen!). "Sticky bun" en "Snapper".

Arnold Heikamp