Pink Quartz Sun Blasting.
Amoeba Records.
1988.
Rinkelende belletjes?
The Hollowmen!
De Hollowmen uit Des Moines, Iowa.
Ze bestaan al lang niet meer.
Maar ze hebben wel bestaan. Twee lp's lang. Pink Quartz Sun Blasting was de tweede. De eerste, Sinister Flower Gift (Pravda Records, 1986) bezit ik ook, doch jaren later pas een keer gekocht, voor een paar gulden.
Het gaat dus om Pink Quartz Sun Blasting, het meesterwerk van de Hollowmen. Dat kan ik wel vast verklappen, dat het een meesterwerk is.
Jarenlang heb ik de plaat niet gedraaid, totdat ik hem, op zoek naar een H-plaat, tegenkwam. Ik begon gelijk te gloeien van geluk. Alsof ik iets teruggevonden had dat ik lange tijd kwijt was geweest. Elpee direkt laten draaien, de titels gelezen, en, och here!, daar stoven de herinneringen aan al dat fraais reeds voorbij.
"Ja, dat is allemaal leuk en aardig, meneer Deur, maar waar gáát het eigenlijk over? Wij hebben nog nooit van die hele Hollowmen gehoord! Bent u bezig een loopje met ons te nemen?"
Neen. Pink Quartz Sun Blasting bestaat echt.
Om u de mogelijkheid te bieden u een klankbeeld te vormen van de muziek van het viertal, noem ik drie namen: Screaming Trees (mystieke magie), Hüsker Dü (melodieënpracht) en New Christs (drive). Voor liefhebbers van soepel door gruizige rocksongs meanderende elastieken baspartijen luidt er eveneens een goede tijding: volop mieterse loopjes om mee te nemen! Elk nummer is knotsgoed, edoch, de ultieme klassieke meesterwerken, die allemaal de Zijdeur Jukebox zullen bevolken, zijn: "Hangover", "Subliminal", "Never wanna hear it again", "Master/puppet", "Me too", "Cool" en "The hatchet and the torch".
De Hollowmen hebben we nooit live mogen aanschouwen. Men dacht zeker dat daar niemand op zat te wachten. Mis.
Iederéén zat daar op te wachten. Zonder dat men dat wist. En zo zit het. De Zijdeur deelt voor de tweede keer in deze reeks negen punten uit. Dat lijkt mij ook het maximaal haalbare, doch niemand wéét...
("Meneer Deur! Wie bedoelt u met 'Men'"?)
(ah)