Samen met de laatste editie van Bitterkomix kwam 'Die Foster Bende' uit. We hebben al vaker over de wereldkwaliteit van makers Joe Dog en Conrad Botes bericht; het van de daken geschreeuwd bijna. Met de jaren is de vertelwijze van Joe Dog steeds politieker en confronterend-autobiografischer geworden, terwijl Botes eerder op een filmische manier het Afrikaner onbehagen uitdrukt. 'Die Foster Bende', Botes' eerste lange verhaal (samen met mede-auteur Ryk Hattingh), gaat dieper dan ooit in op één van zijn belangrijkste thema's: zelfmoord. Botes verhaalt over een bende desperado's die in de jaren '10 het Zuid-Afrikaanse platteland onveilig maakte met een serie overvallen. De vergelijking met Bonnie & Clyde ligt voor de hand, en terecht. Foster en zijn kompanen Maxim en Mezar waren echte losers, kruimeldieven die in een geweldsspiraal terecht kwamen en zo een enorme reputatie kregen (Mezar was nog maar 14 jaar oud!). Opgejaagd door een gigantische politiemacht eindigt de bende haar vlucht in een verlaten goudmijn, waar Foster, zijn liefje Peggy en de andere bendeleden een zelfmoord-pact sluiten. Die laatste scène in een mijngang is breed uitgesponnen en zéér indringend. Botes hanteert een superruige penseeltechniek waarmee in elk plaatje het essentiële keihard en raak wordt neergezet. 'Die Foster Bende' is opgezet als een raamvertelling. Botes en Hattingh gebruiken twee vertellende personages genaamd Hitchcock en Frikkie als een soort stand-ins, die langs het spoor van de Foster-bende zoveel mogelijk documentatie verzamelen. De lezer volgt afwisselend deze zo stoer mogelijk doende vertellers, de authentieke documentatie en de gangsters zelf. Deze strip wordt quasi-koket een pulproman genoemd, maar Botes' schematische realisme lijkt in één opzicht op dat van Tardi. Door een consequent onderacteren van de figuren, vul je als lezer veel zelf aan en krijg je een vreemd soort betrokkenheid, die meeslepend en onwennig tegelijk is. Wat nou, pulp? Een instant-klassieker, zeg ik u.

(Marcel Ruijters)