Sculder en Mully geven advies vanaf het 18e Festival van de Fantastische Film.
Meer informatie over het festival is te lezen in dit artikel.

16-4-2002
Een slechte John Carpenter-film is nog altijd een John Carpenter-film, en in dat licht bezien valt het door negatieve publiciteit omgeven 'Ghosts of Mars' dus ook behoorlijk mee. Voor deze film recyclede hij zonder blikken of blozen zijn eigen 'Assault on Precinct 13' uit '76, terwijl ook 'The Thing' naar hartelust gesampled wordt.
De poolbasis is hier een mijnstadje op Mars, de door aliens geïnfecteerde wetenschappers zijn door Martiaanse geesten bezeten mijnwerkers. Dit keer is het Natasha 'Species' Henstridge die de strijd aanbindt, daarbij geholpen door rapper/bad motherfucker Ice Cube. De gemuteerde leider van de mijnwerkers/geesten ziet er uit als Gene Simmons op een mindere dag, Ice Cube kent twee gezichtsuitdrukkingen, ernstig verongelijkt en wat-eten-we- vandaag, en ook Henstridge is niet wat je noemt Oscarmateriaal. Maar dat mag de pret niet drukken. Carpenter kent als geen ander de regels van het genre en ook al is er haast geen enkele scene of dialoog die je niet al eens eerder hebt gezien of gehoord, 'Ghosts of Mars' pretendeert niet meer te zijn dan het is: een achtbaan van actie waarin het bloed rijkeljik vloeit, hersenloos vermaak van de bovenste plank, gebracht door een filmmaker die zich daar heel goed van bewust is. De enige doodzonde die Carpenter begaat is dat hij de geweldige Pam Grier al na 10 minuten over de kling laat jagen.
Carpenter verzorgde tenslotte zelf weer de beukende soundtrack, dit keer samen met Anthrax, dus: GO!
Dat kan nog op woensdag 17 april om 17.30 in De Balie Cinema. Daarna wordt het de videotheek...

16-4-2002
Als Kaoru, op zoek naar haar verdwenen broer, een aan hem gerichte brief vindt van een oude schoolvriendin, trekt ze naar het dorp vanwaar de brief verzonden is. Daar worden juist de voorbereidingen van het Kakashi-festival getroffen, waarbij de dorpsbewoners hun eer betuigen aan de vogelverschrikkers die al eeuwenlang in gebruik zijn. Maar op dit festival zijn buitenstaanders niet welkom en het wordt Kaoru dan ook heel moeilijk gemaakt om haar broer te vinden. Dan ontdekt ze wat er met de schoolvriendin is gebeurd en wat de ware betekenis is van de vogelverschrikkers.
'Kakashi', gebaseerd op een manga van Junji Ito, heeft een spannende premisse, maar slaat in de uitwerking helaas de plank een beetje mis. Het enigszins vlakke verhaal lijdt onder voorspelbaarheid en gaten in het scenario, en het enige schrikmoment in de film wordt letterlijk herhaald, waardoor het effect de tweede keer volledig verloren gaat. Jammer, want regisseur Norio Tsuruta bewees met het even atmosferische maar veel geslaagdere 'Ring 0: Birthday' dat hij wel degelijk een ijzingwekkende sfeer weet te scheppen. Wat niet wil zeggen dat aan 'Kakashi'geen plezier te beleven valt; Sculder en Mully hadden veel lol in het thuisbrengen van de vele verwijzingen naar klassiekers, en kwamen tot o.a. 'Invasion of the Bodysnatchers', 'Night of the Living Dead', 'The Wicker Man', Michael 'Jacksons 'Thriller', ''Son of Frankenstein' en Tsurata's eigen 'Ring 0'. En let u vooral op het ontbreken van bloed en het even voor de hand liggende als geniale substituut, wanneer de pplaatselijke cop zijn arm verliest.
Een keiharde GO! is deze film niet, maar de video huren kan geen kwaad, als u hem kunt vinden.

15-4-2002
Regisseur Guillermo Del Toro kennen we van zijn puike Mexicaanse neo-vampierenfilm 'Cronos' en zijn zeer geslaagde Hollywood-horror 'Mimic' (en binnenkort ook van 'Blade 2', dat al te zien was tijdens de uitermate rustig verlopende Night of Terror - de enige "hoerrr!"-roepers kwamen uit de gelederen van 'Schokkend Nieuws').
In 'The Devil's Backbone' is Hollywood zeer ver weg: het verhaal speelt op het oneindige Spaanse platteland ten tijde van de Spaanse burgeroorlog. De kleine Carlos (Fernando Tielve) wordt afgeleverd bij het weeshuis voor kinderen van gesneuvelde linkse strijders, en niet alles is daar pluis. Zo steekt er een grote onontplofte vliegtuigbom uit de grond op de binnenplaats van het weeshuis en in de kelder en slaapzaal waart een geest rond. Die geest is wat rest van de kleine Santi, en zoals de meeste geesten is Santi een onnatuurlijke dood gestorven en zal hij niet rusten voor hij de veroorzaker van zijn toestand mee zal sleuren richting hiernamaals. Ondertussen raakt de Spaanse burgeroorlog in een beslissende fase en besluiten directeur Casares (Federico Luppi) en zijn vrouw de benen te nemen richting veiliger oorden met medeneming van alle kinderen en de goudvoorraad van het linkse verzet. En met name met dat laatste is de oudste wees van het huis, de harteloze en meedogenoze Jacinto (Eduardo Noriega), het niet eens... Een en ander leidt tot een explosief slot van een overigens zeer rustige film, die we niet direct een horrorfilm zou willen noemen. Wel een hele góede film, met prachtige muziek en prachtig camerawerk van Guillermo Navarro ('Desperado', 'Jackie Brown'). De horrorfan hoeft niet te vrezen: er valt nog wel wat te schrikken hier en daar, en geestkindje Santi ziet er heel creepy uit met zijn zwevende sliert bloed rond zijn kapotte hoofdje. Maar het is vooral een goed gemaakte en goed geacteerde, niet op goedkope effecten steunende film van grote klasse, van een regisseur van wie we nog heel veel fijns kunnen verwachten.
De titel verwijst overigens naar het kind met open rugje, dat weeshuisbaas Casares op sterk water heeft staan, de 'el Espinoza del Diablo'. Het sterke water dat Casares gebruikt is rum, en het lekkere glaasje dat de oude baas uit de fles met dood kind neemt is misschien nog wel de grootste horror in de hele film! GO!!!
'The Devil's Backbone' is de slotfilm op het 18e Festival van de Fantastische Film: woensdag 17 april om 1945 en 22.00 uur in City 2. Wees er snel bij, want het aantal kaarten is beperkt en het is wellicht de enige kans om de film eens op het grote doek te zien!

15-4-2002
Als u ooit overwogen heeft met een medisch experiment mee te doen om een zakcentje te verdienen, zal 'Das Experiment' u wellicht op andere gedachten brengen. Het gaat de meeste van de 20 mannen die zich opgeven als proefpersoon voor dit experiment in eerste instantie ook om het geld: veertien dagen als gevangene in een cel zitten, dan wel als bewaker op die gevangenen passen, leek de heren wel makkelijk voor 4000 mark. Hoofdpersoon Tarek Fahd (Moritz Bleibtreu) moet echter zijn claustrofobie overwinnen om als verslaggever undercover te gaan als een van de proefpersonen. Hij meent dat er een luchtje aan de proef zit en schopt een hoop stennis om de bewakers - tevens mede-proefpersonen) uit de tent te lokken. En dat lukt hem. Al gauw ontpopt een van de opzichters zich als een ware nazi, die leiding geeft aan de groep en zijn fascistische neigingen niet onder stoelen of banken steekt. De man verliest langzaam zijn band met de realiteit, waardoor het experiment compleet uit de hand loopt. De leiding grijpt te laat in en wordt uiteindelijk zelf slachtoffer van hun bizarre experiment. Dat het niet goed kan gaan is te voorspellen, maar dat het zo vreselijk slecht kan gaan is toch ook niet te verwachten.
Regisseur Oliver Hirschbiegel bouwt de spanning langzaam op. Aanvankelijk té langzaam zelfs, waardoor het verhaal niet goed op gang komt en zelfs saai wordt, maar dat is slechts de stilte voor de storm. Naarmate de terreurdaden van onze blonde Hitler en zijn makke lammetjes toenemen, wordt de film intrigerender (de eenzame opsluiting van de hoofdpersoon zou de claustrofoben onder u wel eens zweethandjes kunnen bezorgen). En de gewelddadige climax compenseert het trage begin van de film ruimschoots. En mocht u zich afvragen wat er toch met die twee heren van Modern Talking is gebeurd, dan geeft deze film daarop het antwoord. GEHEN SIE DAS SEHEN!!!
Maandag 15 april om 19.45 uur in City 2, later dit jaar in de reguliere bioscoop.

15-4-2002
'Soft for Digging' is de eindexamenfilm van de 22-jarige JT Petty, een film die rond dezelfde tijd én in dezefde regio is opgenomen als 'The Blair Witch Project'. Die laatste film was echter een tot in de puntjes voorbereide hype, die moest overkomen als een ongekunsteld project. Petty echter heeft niet de pretentie gehad om een 'waar verhaal' te maken, maar een film die met 6000 dollar en zonder kapsones tot stand is gekomen. Het verhaal is simpel: de oude Virgil is getuige van de moord op een meisje in het bos waar hij woont. Met alle macht probeert hij de politie te overtuigen van de moord, maar het lijk is niet te vinden, waardoor Virgil niet erg geloofwaardig overkomt. Het vermoorde meisje laat hem echter aanwijzingen zien in zijn dromen, en langzaam maar zeker ontvouwt zich de ware toedracht.
Ook de middelen zijn simpel: er spelen alleen amateurs mee in de film, die met een 16-mm camera is opgenomen. Slechts driemaal wordt er iets gezegd in de film, verder horen we alleen de geluiden die bij de beelden horen: het spinnen van een kat, het pruttelen van de koffiepot. De relatieve stilte, de verlatenheid van het gebied en de traagheid van de vertelling maken 'Soft for Digging' tot een a-typische horrorfilm. De grote moeite die gedaan is om The Blair Witch Project over te laten komen als authentiek heeft in het nadeel van de film gewerkt. Petty doet het beter met zijn amateurs en zijn lage budget, wat resulteert in een stukje pure cinema. Over distributie van de film is nog niets bekend, maar mocht het zover komen: GO!!!

13-4-2002
Wie zich niet laat afschrikken door de hortende en stotende computeranimatie uit de openingsscene (alsof de computer tijdens het renderen meermalen vastliep) en de goedkope special effects voor lief neemt, wordt getrakteerd op een uitermate bekoorlijk en meeslepend fantasysprookje uit de oosterse keuken. 'The Gingko Bed' is het verhaal van twee geliefden, een hofmuzikant en een prinses, die door toedoen van een jaloerse en wrede generaal van elkaar worden gescheiden. (We snappen die generaal wel een beetje; met zo'n chagrijnige rotkop maak je natuurlijk nooit kans bij zo'n beminnelijk prinsesje.) Duizend jaar later is de muzikant gereïncarneerd als sullige tekenleraar, terwijl de gekwelde geesten van de prinses en de generaal ook weer opduiken. U begrijpt, de strijd om het meisje barst weer in alle heftigheid los.
Debuterend regisseur Jacky Kang mixte liefdesdrama en avontuur met een fiks aantal bloederige momenten en een scheut inktzwarte humor (de doodverklaarde ziekenhuispatient die weer terugkeert in het land der levenden, om er achter te komen dat zijn ogen al gedoneerd zijn!), en leverde een film met hart en ziel af, nog steeds een zeldzaamheid in het fantasy- en horrorgenre. GO!
'The Gingko Bed' draait nog op zaterdag 13 april om 17.30 uur in De Balie Grote Zaal.
De prequel 'The Legend of Gingko' (niet door uw recensententeam gezien) draait op zondag 14 april om 17.30 uur in Cinema De Balie.

12-4-2002
Op het Rotterdams filmfestival van een aantal jaar geleden was de Japanse nagelbijter 'Ring' een van de grote sensaties: zonder bloedvergieten en uitgerukte ingewanden, maar met een maximum aan suspense en enkele goed getimede schockeffecten, liet deze film (over een door de geest van het vermoorde meisje Sadako bezeten videoband die dood en verderf zaait) het bij menig kijker dun door de broek lopen. Wie een van de schaarse vertoningen had gemist was gedwongen om de video te huren, wat uiteraard alleen maar bijdroeg tot het effect van deze chiller. 'Ring' groeide uit tot een enorm succes in Japan en daarbuiten, en kreeg meerdere vervolgen en spin-offs (een daarvan, 'The Spiral' draait ook op het 18e FFF).
Prequel 'Ring 0: Birthday' van regisseur Norio Tsurata is de nieuwste in het rijtje, en waar het bij de meeste se- en prequels behoorlijk fout gaat (van 'Halloween-zoveel' tot 'The Phantom Menace'), voegt 'Ring 0' wel degelijk wat toe aan de vorige delen. We leren meer over de geschiedenis van het met bijzondere gaven 'gezegende' meisje Sadako, als we 30 jaar terug gaan in de tijd, naar de gebeurtenissen die de aanleiding vormden voor de vervloeking van de video. Er is zelfs plaats voor een (uiteraard gedoemde) liefdesgeschiedenis in deze uiterst sfeervolle horror, die ook voor niet-adepten van de 'Ring'-geschiedenis begrijpelijk is. En als we u dan ook nog vertellen dat de film op elegante wijze leentjebuur speelt bij 'Carrie' en 'The Exorcist', kunt u ons advies al raden: GO!!!
Naar de videotheek wel te verstaan , want de vertoning tijdens het FFF was helaas eenmalig.

9-4-2002, Openingsfilm op het Festival van de Fantastische Film op donderdag 11 april, daarna vanaf 18 april o.a. te zien in Melkweg Cinema.
Na de rol van Obelix speelt Gerard Depardieu, de acteur zonder wie een Franse film geen echte Franse film lijkt te zijn, wederom een nationale held, de Parijse detective Vidocq. Eugène François Vidocq was een 19e eeuwse crimineel die als voortvluchtige zijn diensten aanbood aan het Franse gerecht en zijn eigen misdaadburaeu startte, om vervolgens de basis te leggen voor het moderne misdaadonderzoek van vingerafdrukken en ballistiek. Tot zover de historische feiten, over naar de niet-zo-historische-film. Die begint midden in een achtervolging en een gevecht op leven en dood tussen Vidocq en een gemaskerde man, en nog voor de openingscredits goed en wel zijn begonnen verdwijnt onze held in een vlammenzee. Kijk aan. Die portie adrenaline hebben we binnen. Na Vidocqs gruwelijke dood zet een jonge schrijver (Guillaume Canet) de achtervolging in op de dader, en dat spoor leidt via flashbacks en een hele reeks verdwenen maagden en raadselachtige moorden naar 'de Alchemist', een man met grote occulte krachten.
Regisseur Pitof is een special-effectsman met een grote reputatie, die hij o.a. bij het duo Jeunet en Caro ('Delicatessen', 'The City of Lost Children') heeft opgebouwd. Zelfs zijn naam klinkt als een special effect, en dat zullen we de volle 100 minuten van zijn geheel digitaal gefilmde regiedebuut weten ook: 'Vidocq' gaat bijna ten onder aan zijn eigen hipheid en het nogal ongeloofwaardige scenario, maar blijft overeind dankzij Depardieu als de ruwe speurder, een rol die hem op het enorme lijf geschreven is. De andere hoofdrol is voor een sprookjesachtig en onheilszwanger Parijs aan de vooravond van de revolutie van 1830. En daarmee is 'Vidocq' de sfeervolle Franse tegenhanger van die andere gekostumeerde seriemoordenaarsfilm, 'From Hell', geworden. GO!

Klik hier voor de vorige reeks recensies.