Etgar Keret zou je de Israëlische evenknie van Ronald Giphart kunnen noemen. Hij is de jonge, succesvolle vertolker van het meer eigentijdse genre binnen de literatuur: lichtvoetige dialogen, korte zinnen en humor. De onlangs vertaalde verhalenbundel 'Pizzeria Kamikaze' is een voorbeeld van de wisselende kwaliteit die dat kan opleveren. De eerste vier verhalen in de bundel blijven steken in een "leuk idee", dat niet wordt uitgewerkt tot een verhaal met een wending. Zoals het verhaal over de drie vrienden die regelmatig worden bezeten door hun overleden vriend, of dat van de geamputeerde baarmoeder die zo mooi is dat hij in een museum terecht komt. Doordat Keret blijft steken in een beschrijving zonder een duidelijke opbouw, verlies je als lezer al snel je interesse. Eigenlijk gebeurt er niets in zijn verhalen.
Dat hij ook beter kan, bewijst Keret in de eveneens in de bundel opgenomen gelijknamige novelle 'Pizzeria Kamikaze'. Hierin neemt de schrijver de tijd om meer te doen dan louter zijn idee te schetsen, in dit geval een hemel voor zelfmoordenaars waar Israëli's, Palestijnse zelfmoordenaars en Kurt Cobain met elkaar opgescheept zitten. Voor het eerst in de bundel ontwikkelt zich een fatsoenlijke intrige: de hoofdpersoon hoort dat zijn oude geliefde ook zelfmoord heeft gepleegd en besluit haar te gaan zoeken. Op zijn zoektocht ontmoet hij diverse vreemde figuren, zoals een meisje dat per ongeluk een overdosis heeft genomen en daarom claimt naar de gewone hemel te willen omdat ze geen zelfmoordenaar is, en een sekteleider die in zijn vorig leven aan zijn volgelingen beloofd had na zijn zelfmoord terug te keren. In het verhaal dat volgt worden humor en sentiment in een goede verhouding gemixt tot een vlot leesbaar absurdistisch verhaal. Hij kan het wel, die Keret, hij moet zich er alleen niet te makkelijk vanaf willen maken. (Hans van Soest)