Vorig jaar was ik ondersteboven van het debuut Chemistry Is What We Are van dit Engelse combo. Maar de 'Church Of Simian' heeft niet stilgezeten. In knetterend geel melden zij zich aan de voordeur met de vreugdekreet We Are Your Friends. Het had net zo goed 'take me to your leader' kunnen zijn want de muziek van Simian heeft nog steeds een onaardse tik van de molen. Maar minder buitenaards dan het debuut, dat wel. Blijkbaar wist de band zelf ook wel dat een Chemistry deel twee geen optie was, want hoe overtref je een dergelijke opmerkelijke plaat? Men is dit keer bij elkaar gaan zitten om met een aangepast concept te komen. Je kan horen dat er meer aandacht besteed is aan de structuur van de liedjes. Dat helpt, want het klinkt allemaal wat toegankelijker dan het debuut. De plaat is qua stijl te vergelijken de Nederlandse Nits. Een beetje arty maar niet te, een beetje gek maar niet te, een beetje klein maar toch ook weer groots. Simian is alleen iets puntiger dan de laatste wollige hersenspinsels van Henk Hofstede. Maar leg “Tent”, “Kilo” of “Omsk” er maar eens naast en doe de luistertest. De Robert Jan Stips van de band is in dit geval overigens niemand minder dan Brian Eno die met zijn kennis van geluiden, synthesizers en knoppen de juiste vibe weet over te brengen. Simian beweert dat The Beach Boys en Love van invloed waren op deze plaat. OK, zou kunnen, wat jullie willen. De platenmaatschappij hoort er eerder een mix van The Beatles en The Neptunes in. Whatever. En zo zijn we weer terug bij de recensie die ik ooit voor het eerste album schreef. Simian: het kan op van alles lijken maar het klinkt volstrekt uniek. Simian: een van de meest interessante bands van dit moment. En niet te missen, binnenkort in Waterfront, de Melkweg of Ekko. Gaat dat zien en steunt allen de 'Church of Simian'. (Bas de Koning)