Het was wat mij betreft één van de opmerkelijkste stukjes televisie van 2002, en niet alleen omdat ik een verstokte fan van Buffy The Vampire Slayer ben: 'Once More, With Feeling', de aflevering die een musical was. En net zoals bij die andere baanbrekende televisieserie, South Park, bewijzen de makers dat de beste musicals tegenwoordig uit een heel onverwachte hoek komen. Broadway, eat your heart out!
Bedenker Joss Whedon is natuurlijk een misdadig bovengetalenteerd heerschap; niet alleen is hij met Buffy verantwoordelijk voor één van de grappigste en bij vlagen griezeligste melodrama's van de laatste vijf jaar, hij leerde zichzelf ook nog eens in zijn vakantie het vak van songschrijver om zo een oude droom te kunnen verwezenlijken. Het resultaat daarvan is nu ook op cd in de Nederlandse platenwinkel te vinden. Ook los van de bijbehorende beelden zijn de liedjes van uitzonderlijk grote klasse, en zo te horen had Whedon tijdens het schrijven zowel Rodgers & Hart als The Who's 'Tommy' in de cd-speler zitten. Aangezien de Buffy-musical niet alleen een gewaagd stilistisch uitstapje is, maar ook een sleutelaflevering waarin nogal wat opgekropte gevoelens tussen de hoofdrolspelers eindelijk worden uitgesproken en -gezongen, resulteert dat in een aantal songs met verrassend grimmige ondertoon. Zo is er het hilarische voorhuwelijkse scheidingsduet tussen Xander en Anya, 'I'll Never Tell, terwijl een levensmoede Buffy in 'Something To Sing About' je zelfs bij de keel grijpt. Verder bevat 'Once More, With Feeling' enkele van de vernuftigst geconstrueerde teksten die je in rock of waar dan ook in hedendaagse muziek zult tegenkomen. Wanneer een zojuist door Buffy gered slachtoffer zingt "How can I repay", onderbreekt zij hem met een verveeld "Whatever", wat dan weer perfect rijmt op het voorgaande "Sleepwalk through my life's endeavor". Of deze, gezongen door de tot over zijn oren op Buffy verliefde, ondode vampier Spike: "If my heart could beat it would break my chest / But I can see you're unimpressed".
Dat niet elke acteur over dezelfde gouden strot als Anthony Stewart Head ('Giles') of Amber Benson ('Tara') beschikt, doet er uiteindelijk helemaal niet toe. 'Once More, With Feeling' blijft een unieke ervaring, die de luisteraar met een gevoel van opwinding en verwondering achterlaat. Oók voor niet-fans. (Tonio van Vugt)