Sculder's & Mully's GO's en DON'T's
Lilja 4-ever (Zweden 2002)
21-3-2002
Regie: Lukas Moodysson.
Met: Oksana Akinshina, Artyom Bogucharsky, Lyubov Agapova, Pavel Ponomaryov.
Vanaf 20 maart in de bioscopen Lukas Moodysson werd op voorgaande edities van het Rotterdamse filmfestival populair met het optimistische tienerdrama 'Fucking Åmål' en de humoristische jaren '70-satire 'Together'. Het was dan ook even slikken voor hen die onvoorbereid een kaartje hadden gekocht voor 'Lilja 4-ever'; niks niet lachen om die gekke hippies in een Stockholmse commune of meevoelen met de glorieuze coming out van een vijftienjarig muurbloempje, maar een hartverscheurend, ruw, in-your-face portret van een kansloze 16-jarige puber in de vroegere Sovjet-Unie. Lilja (Oksana Akinshina) hoopt op een beter leven in Amerika met haar moeder en diens nieuwe vriend, maar ze wordt achtergelaten in Rusland en toevertrouwd aan de zorgen van haar tante, een Ma Flodder in het kwadraat maar dan zonder hart van goud. Lilja's vriendin Natasha introduceert haar in de prostitutie, om haar vervolgens even hard te vallen. Vernederingen, uitstoting, groepsverkrachtingen, niets blijft onze heldin bespaard. Lilja's enige escapisme is lijmsnuiven met haar buurjongen Volodja, de enige op de wereld die echt om haar schijnt te geven. En als Lilja de charmante en knappe Andrej ontmoet, die haar een toekomst in Zweden belooft, is ook dát geluk van korte duur...
'Lilja 4-ever' is als een roman van Charles Dickens, maar dan zonder gelukkige afloop. Het verhaal van tienerprostituees als Lilja is al vaker verteld in films, maar zelden zo akelig dicht op de huid als hier; in één scène, waarin gefilmd wordt vanuit het perspectief van Lilja, krijgt de kijker als het ware zelf een marathon van stinkende en zwetende mannen over zich heen. Heaven is beslist géén place on earth, zo luidt Moodyssons donkere boodschap. En in de hemel wordt basketball gespeeld. Dat dan weer wel. Zakdoekjes klaar en GO!
Regie: Lukas Moodysson.
Met: Oksana Akinshina, Artyom Bogucharsky, Lyubov Agapova, Pavel Ponomaryov.
Vanaf 20 maart in de bioscopen Lukas Moodysson werd op voorgaande edities van het Rotterdamse filmfestival populair met het optimistische tienerdrama 'Fucking Åmål' en de humoristische jaren '70-satire 'Together'. Het was dan ook even slikken voor hen die onvoorbereid een kaartje hadden gekocht voor 'Lilja 4-ever'; niks niet lachen om die gekke hippies in een Stockholmse commune of meevoelen met de glorieuze coming out van een vijftienjarig muurbloempje, maar een hartverscheurend, ruw, in-your-face portret van een kansloze 16-jarige puber in de vroegere Sovjet-Unie. Lilja (Oksana Akinshina) hoopt op een beter leven in Amerika met haar moeder en diens nieuwe vriend, maar ze wordt achtergelaten in Rusland en toevertrouwd aan de zorgen van haar tante, een Ma Flodder in het kwadraat maar dan zonder hart van goud. Lilja's vriendin Natasha introduceert haar in de prostitutie, om haar vervolgens even hard te vallen. Vernederingen, uitstoting, groepsverkrachtingen, niets blijft onze heldin bespaard. Lilja's enige escapisme is lijmsnuiven met haar buurjongen Volodja, de enige op de wereld die echt om haar schijnt te geven. En als Lilja de charmante en knappe Andrej ontmoet, die haar een toekomst in Zweden belooft, is ook dát geluk van korte duur...
'Lilja 4-ever' is als een roman van Charles Dickens, maar dan zonder gelukkige afloop. Het verhaal van tienerprostituees als Lilja is al vaker verteld in films, maar zelden zo akelig dicht op de huid als hier; in één scène, waarin gefilmd wordt vanuit het perspectief van Lilja, krijgt de kijker als het ware zelf een marathon van stinkende en zwetende mannen over zich heen. Heaven is beslist géén place on earth, zo luidt Moodyssons donkere boodschap. En in de hemel wordt basketball gespeeld. Dat dan weer wel. Zakdoekjes klaar en GO!
The Life of David Gale (USA 2003)
19-3-2002
Regie: Alan Parker
Met: Kevin Spacey, Kate Winslet, Laura Linney, Gabriel Mann
Vanaf 13 maart in de bioscopen
We bevinden ons in het gezellige staatje Texas van het fijne landje A en hebben nog vier dagen te gaan voordat de voormalige hoogleraar filosofie David Gale (Kevin Spacey) geroosterd zal worden wegens verkrachting van en moord op zijn collega Constance (Laura Linney). De ironie is dat Gale mensenrechtenactivist is en één van de meest uitgesproken tegenstanders van de doodstraf in Texas. En daarbij, hééft onze man het eigenlijk wel gedaan? Gale vraagt journaliste Elizabeth 'Bitsey' Bloom (Kate Winslet, een actrice die naar Holywood-begrippen voor mollig schijnt door te gaan, maar hoe goed we ook keken, we zagen geen grammetje vet) om in een race tegen de klok zijn onschuld te bewijzen; te laat voor de stoel misschien, maar dan in elk geval "voor de nagedachtenis van mijn zoontje". In flashbacks krijgen we Gale's levensverhaal te zien, en verdomd, het is niet onwaarschijnlijk dat iemand hem er heeft ingeluisd. Of wel? Of toch niet? Of?
Engelsman Alan Parker ('Fame', 'The Commitments') heeft al meer dan eens laten zien dat hij met politieke drama's (we noemen een 'Mississippi Burning') aardig uit de voeten kan, maar nu lijkt hij zich toch een tikje verstapt te hebben. Door de vele plottwists is 'The Life of David Gale' als drama ongeloofwaardig, en als thriller komt hij pas in de tweede helft op gang. Wat ook niet helpt is dat halverwege de film de finale plottwist al van kilometers afstand te zien is, getooid met alarmrode neonlichten en een bordje om de nek met de woorden "ik ben de finale plottwist". Of zijn wij gewoon te slim? Dat neemt niet weg dat er twee aardige uurtjes mee door te komen zijn, wat voornamelijk te danken is aan het spel van Winslet, Linney en Spacey (die doet wat we van hem gewend zijn, namelijk Kevin Spacey spelen, en dat doet-ie weer uitstekend!). Tot slot valt de eigenaardige conclusie te trekken dat ook tegenstanders van de doodstraf over lijken gaan, al hebben Parker en Randolph dat uiteraard niet zo bedoeld. GO als je een niet al te domme thriller wilt zien, en huur 'Dead Man Walking' als je een goede film tegen de doodstraf wilt zien.
Regie: Alan Parker
Met: Kevin Spacey, Kate Winslet, Laura Linney, Gabriel Mann
Vanaf 13 maart in de bioscopen
We bevinden ons in het gezellige staatje Texas van het fijne landje A en hebben nog vier dagen te gaan voordat de voormalige hoogleraar filosofie David Gale (Kevin Spacey) geroosterd zal worden wegens verkrachting van en moord op zijn collega Constance (Laura Linney). De ironie is dat Gale mensenrechtenactivist is en één van de meest uitgesproken tegenstanders van de doodstraf in Texas. En daarbij, hééft onze man het eigenlijk wel gedaan? Gale vraagt journaliste Elizabeth 'Bitsey' Bloom (Kate Winslet, een actrice die naar Holywood-begrippen voor mollig schijnt door te gaan, maar hoe goed we ook keken, we zagen geen grammetje vet) om in een race tegen de klok zijn onschuld te bewijzen; te laat voor de stoel misschien, maar dan in elk geval "voor de nagedachtenis van mijn zoontje". In flashbacks krijgen we Gale's levensverhaal te zien, en verdomd, het is niet onwaarschijnlijk dat iemand hem er heeft ingeluisd. Of wel? Of toch niet? Of?
Engelsman Alan Parker ('Fame', 'The Commitments') heeft al meer dan eens laten zien dat hij met politieke drama's (we noemen een 'Mississippi Burning') aardig uit de voeten kan, maar nu lijkt hij zich toch een tikje verstapt te hebben. Door de vele plottwists is 'The Life of David Gale' als drama ongeloofwaardig, en als thriller komt hij pas in de tweede helft op gang. Wat ook niet helpt is dat halverwege de film de finale plottwist al van kilometers afstand te zien is, getooid met alarmrode neonlichten en een bordje om de nek met de woorden "ik ben de finale plottwist". Of zijn wij gewoon te slim? Dat neemt niet weg dat er twee aardige uurtjes mee door te komen zijn, wat voornamelijk te danken is aan het spel van Winslet, Linney en Spacey (die doet wat we van hem gewend zijn, namelijk Kevin Spacey spelen, en dat doet-ie weer uitstekend!). Tot slot valt de eigenaardige conclusie te trekken dat ook tegenstanders van de doodstraf over lijken gaan, al hebben Parker en Randolph dat uiteraard niet zo bedoeld. GO als je een niet al te domme thriller wilt zien, en huur 'Dead Man Walking' als je een goede film tegen de doodstraf wilt zien.
The Man From Elysian Fields (USA 2001)
5-3-2002
Regie: George Hickenlooper
Met: Andy Garcia, Mick Jagger, Olivia Williams, James Coburn.
Vanaf 6 maart in de bioscopen
Het is zacht gezegd een stupide gezicht, Mick Jagger in haute couture en met belachelijk geaffecteerde Britse tongval (alsof zijn eigen accent al niet erg genoeg is) in de rol van Luther Fox, eigenaar van een sjieke escortservice; het Elysian Fields waaraan dit drama met Faustiaanse trekjes zijn titel ontleent. Andy Garcia speelt Ronald Giphart, pardon, Byron Tiller, die sinds zijn succesroman 'Hitler's Child' al jaren geen behoorlijke letter meer op papier heeft gekregen. Maar de schoorsteen moet roken en vrouw en kind moeten eten, dus zal onze Byron naar ander werk moeten uitkijken. En wie loopt hij tegen het magere lijf? Precies, Luther Jagger, die juist nog een intellectueel zocht voor zijn vrouwelijke klandizie. De eerste klant die Byron krijgt is - oh toeval! - de vrouw van schrijver en Pulitzer-prijswinnaar Tobias Alcott (James Coburn in één van zijn laatste rollen - God hebbe zijn ziel). Deze Andrea wordt gespeeld door de koele maar sexy Olivia Williams, en dus wordt Tillers aanvankelijke tegenzin snel gebroken. De dodelijk zieke Alcott heeft er overigens geen probleem mee dat zijn veel jongere vrouw een minnaar heeft, en al gauw wordt Byron een 'huisvriend'. Dan vraagt de eveneens aan een writersblock lijdende Alcott aan Byron of hij samen met hem aan zijn allerlaatste boek wil schrijven (ook al heeft hij nog nooit een letter van Byron gelezen!). Maar wie zijn ziel verkoopt aan de duivel krijgt vroeger of later de klepel op zijn neus, zo luidt een oude Chinese zegswijze...
Het mede door Garcia geproduceerde 'The Man From Elysian Fields' lijkt vooral bedoeld als vehikel voor de ster zelf, maar helaas voor hem wordt hij volkomen weggespeeld door veteraan Coburn. Het ridicule plot helpt ook al niet erg, en wanneer een gekwelde Giphart, pardon, Garcia aan het slot van de film uit eigen werk voorleest over hoe door dit alles zijn huwelijk stuk liep, wil je hem het liefst een rotschop geven; het is dan ook een raadsel waarom zijn vrouw aan het eind van de film bij deze flapdrol terugkeert. Oeps, heb ik nu alles verklapt? Sculders advies: DON'T!
Regie: George Hickenlooper
Met: Andy Garcia, Mick Jagger, Olivia Williams, James Coburn.
Vanaf 6 maart in de bioscopen
Het is zacht gezegd een stupide gezicht, Mick Jagger in haute couture en met belachelijk geaffecteerde Britse tongval (alsof zijn eigen accent al niet erg genoeg is) in de rol van Luther Fox, eigenaar van een sjieke escortservice; het Elysian Fields waaraan dit drama met Faustiaanse trekjes zijn titel ontleent. Andy Garcia speelt Ronald Giphart, pardon, Byron Tiller, die sinds zijn succesroman 'Hitler's Child' al jaren geen behoorlijke letter meer op papier heeft gekregen. Maar de schoorsteen moet roken en vrouw en kind moeten eten, dus zal onze Byron naar ander werk moeten uitkijken. En wie loopt hij tegen het magere lijf? Precies, Luther Jagger, die juist nog een intellectueel zocht voor zijn vrouwelijke klandizie. De eerste klant die Byron krijgt is - oh toeval! - de vrouw van schrijver en Pulitzer-prijswinnaar Tobias Alcott (James Coburn in één van zijn laatste rollen - God hebbe zijn ziel). Deze Andrea wordt gespeeld door de koele maar sexy Olivia Williams, en dus wordt Tillers aanvankelijke tegenzin snel gebroken. De dodelijk zieke Alcott heeft er overigens geen probleem mee dat zijn veel jongere vrouw een minnaar heeft, en al gauw wordt Byron een 'huisvriend'. Dan vraagt de eveneens aan een writersblock lijdende Alcott aan Byron of hij samen met hem aan zijn allerlaatste boek wil schrijven (ook al heeft hij nog nooit een letter van Byron gelezen!). Maar wie zijn ziel verkoopt aan de duivel krijgt vroeger of later de klepel op zijn neus, zo luidt een oude Chinese zegswijze...
Het mede door Garcia geproduceerde 'The Man From Elysian Fields' lijkt vooral bedoeld als vehikel voor de ster zelf, maar helaas voor hem wordt hij volkomen weggespeeld door veteraan Coburn. Het ridicule plot helpt ook al niet erg, en wanneer een gekwelde Giphart, pardon, Garcia aan het slot van de film uit eigen werk voorleest over hoe door dit alles zijn huwelijk stuk liep, wil je hem het liefst een rotschop geven; het is dan ook een raadsel waarom zijn vrouw aan het eind van de film bij deze flapdrol terugkeert. Oeps, heb ik nu alles verklapt? Sculders advies: DON'T!
Klik hier
voor meer Sculder & Mully.