Ooit was John Dahl de hoop voor de liefhebbers van neo noir, door zijn thrillers Red Rock West en (vooral) The Last Seduction (zie Zone 7 van 1995). Daarna verminderde de belangstelling en zo kan het dat een film als Joy Ride (in Engeland uitgebracht als Roadkill) bijna ongemerkt de videotheken binnenkomt en geheel onterecht vergeten dreigt te worden. Joy Ride begint als een willekeurige tiener-roadmovie als Lewis (Paul Walker) zijn nieuwe Chrysler naar de oostkust van de Verenigde Staten rijdt. Hij wil zijn vriendin (de lang niet lelijke Sobieski) oppikken en alles was waarschijnlijk goed gegaan als Lewis niet ook zijn broer Fuller (komisch talent Zahn, zie de recensie van Happy Texas in Zone 5 van 2000) aan de gevangenispoort af was gaan halen. Fuller heeft bij wijze van spreken het woord ASSHOLE op zijn voorhoofd getattoeëerd staan en wat begint als een geintje met een door Fuller geïnstalleerde zendradio (prehistorisch internet noemt hij het), loopt uit in een gevecht op leven en dood. Fuller en Lewis zijn via hun bakkie in contact gekomen met een chauffeur, die zich voorstelt als Rusty Nail. De jongens kunnen het niet laten zich voor te doen als een trucker-groupie. Ze plannen een date met Rusty en wanneer ze (uiteraard) niet op komen dagen, moet een onschuldige dat met de dood bekopen. Als vriendin Venna eenmaal opgepikt is raakt het geheel in een stroomversnelling en lijkt er geen ontkomen aan Rusty en zijn allesverpletterende truck.
U herkent misschien elementen uit Steven Spielberg's eersteling Duel en net als in die film gaat het om een onzichtbare truckchauffeur. De liefhebbers van truck-films kunnen ook denken aan Breakdown met Kurt Russell. Die twee films zijn sensationeel en goed gemaakt, wat ook geldt voor Joy Ride. Dat het slot een beetje ongeloofwaardig is vergeven we de makers, want tegen die tijd heb je de bekleding wel van de bank geklauwd vanwege de spanning. Perfect vermaak voor de zaterdagavond! (Jan Gorter)