In de elfde editie van het kwartaalblad Ink vindt u een verzameling verhalen van bijna twintig jonge Vlaamse stripauteurs. Ink is puur strip. Afgezien van een kort redactioneel en een advertentie van de eigen uitgeverij wordt u om de oren geslagen met het ene kleurige, vakkundig gemaakte beeldverhaal na het andere. Ink is eigenlijk ook puur beeld: veel verhalen zijn prettig voor het oog, maar blijven qua scenario hangen in pseudo-filosofische of existentialistische vaagheid. En daar moet je van houden om het te kunnen waarderen. De elfde Ink begint goed, met verbazingwekkend absurdisme van Olivier Schrauwen. 'Macho Man' is een prachtig in nostalgische stijl uitgewerkte strip, waarin elk kader een verhaal op zich lijkt te verbergen. Verderop in deze Ink komt u Kim Duchateau en Paul de Bie tegen, namen die bekend zijn bij de lezers van Zone 5300. Het feuilleton 'De Mythomaan' van Bram Devens is een reden om Ink ook de volgende keer aan te schaffen. In een tekenstijl die slechts bestemd lijkt voor cartoons weet Devens een spannend en naar eigen zeggen autobiografisch misdaadverhaal te vertellen. Hoogtepunt wordt echter gevormd door een stel drie-pagina-strips van Stijn Gisquière. Net als Devens gebruikt deze auteur cartoonachtige figuurtjes, weinig tekst en slechts enkele kleuren per verhaal. Met deze beperkte middelen weet Gisquière zeer levendige beelden te creëren om zijn heldere miniverhaaltjes mee weer te geven. De 80 pagina's van deze Ink werden verder gevuld door Ilah, Gilles Vranckx, Sandra van den Bremt, Tyl Destoop, Bouwen van Belle, Pepijn Berghout & Stephen St. Laurent, Conz, Randall, Joris Snaet en Geertrui, die ook de illustratie op de geplastificeerd kartonnen cover voor haar rekening nam. Om de uitgever te citeren: 'Lees, kijk, ruik en tast toe'. (Marinus de Ruiter)