Martin Gore kennen we allemaal als 'die blonde’ van Depeche Mode. Bovendien is hij de man die sinds 1980 het overgrote deel van de catalogus van de synthesizergroep bij elkaar heeft geschreven. Opmerkelijk dus dat de songschrijver nu pas zijn tweede soloplaat uitbrengt. En nog opmerkelijker dat beide soloplaten bestaan uit louter liedjes van anderen. Dat het Gore niet aan zelfspot ontbreekt blijkt wel uit het feit dat hij beide albums Counterfeit ('vervalsing') heeft genoemd. Counterfeit 1 stamt uit 1989 en bestaat uit covers van o.a. Tuxedomoon, The Sparks, Durutti Column en The Comsat Angels. Muziek die dicht aanligt tegen de stijl van het eigen werk van Gore. Misschien dat daarom de eerste Counterfeit niet kan tippen aan het originele materiaal. Veertien jaar later stoot Gore zich niet nogmaals aan dezelfde steen en komt met een aanmerkelijk meer verrassende keuze. Bob Dylan, David Essex, John Lennon en Iggy Pop zijn niet direct namen die je met de elektronische muziek van Gore vergelijkt. Daarom pakt deze set covers misschien wel veel beter uit. Vaak heeft hij schijnbaar alleen de tekst en de lijn van de melodie genomen. Muzikaal ligt de plaat juist in het verlengde van de bliepjes en piepjes van Depeche’s laatste Exciter. Door twee stijlen samen te voegen geeft hij in de meeste gevallen een heel eigen signatuur aan de liedjes. Juist het nummer wat het dichtst bij Gore’s eigen stijl ligt, 'By This River' van Eno/Moebius/Roedelius, is gelijk ook het minste nummer op de plaat. Hoogtepunt is 'I Cast A Lonesome Shadow', origineel van Hank Thompson & the Brazos Valley Boys, een somber, desolaat, maar prachtig nummer. Zelf vindt Gore de versie van Nick Cave's 'Loverman' erg geslaagd, recentelijk ook al uitgebracht door nota bene Metallica (op Garage Inc.). Zo zie je maar, smaken verschillen. Maar verder een stijlvol plaatje, bravo. (Bas de Koning)