Zijn mijn ouders wel mijn eigen ouders? Bij elk kind slaat ooit die twijfel toe. Hoe zou het zijn om andere ouders te hebben? Die droom kan snel omslaan in een nachtmerrie. Het overkomt Coraline, wanneer ze met haar ouders verhuist naar een nieuwe woning waar zich achter een geheimzinnige een zelfde huis met haar ‘andere ouders’ blijkt te bevinden. Die parallelle wereld (bekend terrein in Gaimans boeken) is een sterk vertekende versie van Coralines dagelijkse werkelijkheid, maar doordat Coraline de grens tussen beide overschrijdt, krijgt de nachtmerrie greep op de realiteit. De heks die zich haar ‘andere moeder’ noemt, heeft Coralines echte ouders opgesloten in een spiegel. Het meisje zal al haar vindingrijkheid moeten aanwenden om hen te bevrijden. In dat opzicht is Coraline een echt jeugdboek, hoewel de jeugdige lezer enkele pittige gruwelen krijgt voorgeschoteld. Een vergelijking met de knusse toverwereld van Harry Potter gaat mank, ondanks de overeenkomst in thema’s zoals initiatie en volwassenwording. Coraline is volledig op zichzelf aangewezen, een Alice in spijkerbroek. Gaimans eerste jeugdboek werd geïllustreerd door - het kon bijna niet anders - Dave McKean, wiens tekeningen net als de tekst precies het juiste mengsel van horror en humor hebben en de verbeelding van de lezer alle ruimte te geven. In de recente Engelse pocketuitgave van Coraline zijn de illustraties echter weggelaten. Waarom? ‘Omdat sommige Engelse uitgevers bloody idiots zijn en vasthouden aan de drogreden dat lezers tussen elf en twintig geen boeken met plaatjes kopen,’ volgens Gaiman, die vol lof is over de vormgeving van de Nederlandse editie - uiteraard mét illustraties. Eén laatste vraag: zouden er nog Nederlandse kinderen zijn die zoals Coraline hun ouders beleefd met u aanspreken? (Pieter van Oudheusden)