Stel, anno 2003 maakt een stripauteur een boek over Auschwitz. Hij zet Auschwitz ook in grote letters op de omslag. Dan moet je toch van goeden huize komen, wil je zoveel jaar na Spiegelmans Maus - toch wel de definitieve strip over het onderwerp - iets relevants te melden hebben. Ik trek Croci's motieven niet in twijfel en wil zeker niet afdingen op de getuigenissen van de overlevenden die hij geraadpleegd heeft (en verbatim weergegeven), maar mijn god, wat een zelfoverschatting.
Croci is namelijk een technisch zeer beperkte tekenaar met een kitscherige voorkeur voor enorme staarogen. Werkelijk op elk plaatje word je als lezer door zowel slachtoffers als daders met ogen als schotels aangekeken. Croci kan niet anders: in zijn fantasystrip Floriande van Chémines (ook bij Toog verschenen) is het krek hetzelfde. Nu zijn er velen die beweren dat een matig of slecht getekende strip door zijn inhoud gered kan worden, maar ook in deze afdeling schiet dit boek te kort. 'Ik wilde dat de overlevenden eindelijk gehoord werden,' zo galmt Croci ongeveer in zijn nabeschouwing. Neem me niet kwalijk, maar voor een getuigenis over de kampen kun je toch al lang bij vele schrijvers terecht? In zijn niet-aflatende opsomming van gruwelijkheden doet Croci nog het meest aan de boeken van Katsetnik denken: je leert er weinig van, maar het is wel ongelofelijk deprimerend.
Er zijn nog veel aspecten over de jodenvervolging (alsook de aanloop en de nasleep) die weinig belicht zijn - zeker in de stripwereld - maar in historisch opzicht word ik in elk geval niets wijzer van Croci's Auschwitz. Sterker nog, ik vind het een pijnlijke uitgave. (Marcel Ruijters)