Een film naar een verhaal van horrorauteur H.P. Lovecraft, geregisseerd door Stuart Gordon: dat klinkt goed op papier. Gordon maakte namelijk al eerder Re-Animator en From Beyond, beide horrorfilms met cultstatus, naar verhalen van, inderdaad, H.P. Lovecraft. Dagon is heel wat tammer dan voornoemde films, maar is lang niet beroerd en misschien wel Gordon's beste film sinds zijn versie van The Pit And The Pendulum, uit 1991. Jong koppel Paul (Godden, in Miskatonic-trui) en Barbara (Merono) strandt met een bootje op de kust bij het paatsje Imboca. Dit oude kuststadje lijkt geheel overgenomen te zijn door... vismensen! Een volk, bestaande uit creeps met kieuwen en tentakels waar ooit benen zaten, wat het voorzien heeft op mensen, om maskers van te maken om hun enge koppen mee te bedekken. Bovendien vereren de griezels de god Dagon, die er voor gezorgd heeft dat de bevolking van Imboca goud uit de zee kon vissen en die mensenoffers bijzonder op prijs stelt. Geen goede plek om te stranden en Paul en Barbara hebben het dan ook knap lastig om te overleven tussen het vissenvolk. Dat het de hele film door pijpestelen regent maakt het er ook allemaal niet vrolijker op. Dagon is best een aardige horrorfilm met goede speciale effecten. Jammergenoeg wordt hoofdpersoon Paul, een eikel eerste klas, vertolkt door Godden, een matige acteur. Maar voor liefhebbers van films als The Wicker Man, Lair Of The White Worm en Humanoids From The Deep valt er genoeg te genieten.'Ia Ia Cthulu Fhtagn!!' (Jan Gorter)