De cd Consumed van Plastikman uit 1998 is een meesterwerk. Techno is per definitie een muzieksoort waarin met weinig middelen gewerkt wordt, en op Consumed wordt dit minimalisme tot in het extreme doorgevoerd. De muziek is onmiskenbaar techno, maar de harde beats en bassen zijn weggehaald. Wat overblijft is een extreem lage, ritmische dreun omgeven door atmosferische geluiden, electronische bekkens en synthesizers. Ideale muziek voor laat op de avond of 's nachts; de buren zullen hooguit denken dat ergens een wasmachine draait of iets dergelijks. Consumed verveelt niet, door de constante afwisseling van geluiden en vormen; terwijl het ene pakkende ritme wegzakt, doemt er weer een nieuw klankpatroon op. Door dit langzame ontvouwen blijft de cd fascineren tot de laatste track.
De in Detroit woonachtige Canadees Richie Hawtin maakt met zijn alter ego Plastikman andere muziek dan die hij onder zijn eigen naam maakt. Hawtin's techno is geschikt voor de dansvloer, voor het lichaam, terwijl Plastikman met zijn minimale techno juist het brein probeert binnen te dringen. Maar nu is er de nieuwe cd Closer: In plaats van zich te positioneren in de hersenpan, lijkt het alsof Plastikman 75 minuten lang in je nek zit te hijgen. Er wordt voor het eerst geëxperimenteerd met vocalen. De teksten zijn net als de muziek minimalistisch, maar helaas ook flauw en clichématig ('I try in vain/to disconnect my brain', volgens de single Disconnect). De muziek ligt in het verlengde van eerder Plastikman-werk, maar is niet van hetzelfde niveau. Vaak wordt tot in het oneindige een laf riedeltje herhaald; van subtiele verschuivingen, zoals die op Consumed te horen zijn, is geen sprake. Soms lijkt het alsof er is afgeraffeld in de studio (hoor ik daar een Nokia afgaan op Slow Poke?) Misschien had Plastikman het ambitieuze plan om de gejaagdheid van de samenleving weer te geven met Closer. In ieder geval is het duidelijk dat hij met deze muziek dicht op de huid wil zitten. Dat daarbij de irritatiegrens van de luisteraar iets te vaak overschreden wordt is jammer. (Marinus de Ruiter)