Er is binnen de Nederlandse stripscene nogal wat kritiek op Barbara Stoks vermeende gebrek aan tekenvaardigheden geweest. Onzin natuurlijk. Ik durf haar werk gerust Klare Lijn te noemen. Maakt ze soms geen overzichtelijke, aansprekende tekeningen, die je als het ware het verhaal inzuigen (volgens strip-paus Scott McCloud een sine qua non voor een goede strip)? Stoks personages hebben Kuifje-achtige kraaloogjes, maar het zijn wel échte mensen, terwijl je Kuifjes persoonlijkheid met een microscoop moet zoeken.
Het doet me deugd te zien dat Stok zich nu aan een lang verhaal gewaagd heeft. Het is het klassieke verhaal van een burn-out, die ze opliep als journalist/fotograaf bij een huis-aan-huis krant, begin jaren ‘90. Ze krijgt als de werkdruk haar te veel wordt slaapproblemen, ze verwaarloost haar vrienden en verliest het plezier in haar werk, haar hobby (drummen in een punkbandje) en het leven in het algemeen. Een poosje mag ze in deeltijd gaan werken, maar de verlichting die dit geeft, is maar van korte duur: door de knellende effecten van een reorganisatie moet deze regeling worden teruggedraaid. Ze houdt zichzelf voor dat ze zich niet moet aanstellen als een verwende trut, maar uiteindelijk neemt ze, uitgeput en overspannen, ontslag. Een bevrijding.
Stoks verhalen zijn openhartig, maar smeken niet om medeleven of spelen de exhibitionistische kaart uit. Je geld of je leven gaat over een nare periode in haar leven, die ze met de juiste afstand weet te beschrijven. De vaak minimale middelen die ze gebruikt zijn evenwichtig en effektief. Wat wil je nog meer? Altijd maar genante ontboezemingen over seksuele problemen? (Wend je dan maar tot Robert Crumb, die komt er nooit meer vanaf.) Je geld of je leven is inleefbaar voor iedereen, die snakt naar minder werkuren en meer tijd voor het hebben van een leven. (Marcel Ruijters)